Γεννήθηκε και μεγάλωσε στοΠαλαιό Ψυχικό με γονείς σχετικά ευκατάστατους. Η μητέρα του ιδιοκτήτρια κοσμηματοπωλείου στη Βουκουρεστίου, ο πατέρας του διευθυντής υποκαταστήματος τράπεζας.

 «Η τελευταία ημέρα του Αλέξηήταν ημέρα οικογενειακής ευτυχίας γιατί στο μαγαζί φτιάχναμε τα γούρια με τα οποία θα στολίζαμε για τις γιορτές. Ο Αλέξανδρος έχει πάει το πρωί στο σχολείο του για να δώσει τεστ προόδου και μετά πέρασε από το μαγαζί για να με βοηθήσει. Ενιωθα πάρα πολύ καλά με το ότι το παιδί μου θα με βοηθούσε στη δουλειά μου. Ενιωθα τη συνέχεια της οικογένειάς μας στη δουλειά, και αυτό μου έδινε πολύ μεγάλο κουράγιο και χαρά», είχε πει στο Peopleη μητέρα του Τζίνα Τσαλικιάν.

Ο «Γκρέγκορι»...

Ζούσε σε ένα διαμέρισμα στο Ψυχικό, σε συγκρότημα με κοινόχρηστη πισίνα, μαζί με τη μητέρα του, τη γιαγιά και την αδελφή του. Φοιτούσε στη «Σχολή Μωραΐτη», μέχρι έναν χρόνο πριν το θάνατό του από τη σφαίρα του ειδικού φρουρού Κορκονέα στα Εξάρχεια. Αλλαξε σχολείο και πήγε στην «Ωθηση», ιδιωτικό σχολείο στη Σταμάτα. Στις εξόδους του, προτιμούσε τα καφέ του Ψυχικού και λιγότερο το κέντρο της Αθήνας.

Ακουγε χιπ – χοπ και ροκ μουσική. «Με τη μουσική του είχε μεγάλη αγάπη. Μια καθηγήτρια τον είχε βάλει να κάνει εργασία για τους Pink Floyd», έχει πει η συμμαθήτριά του Δάφνη Κεσίσογλου από τη σχολή Μωραΐτη. Η «μουσική του», ήταν το γκρουπάκι που είχε με φίλους. Εκείνος έπαιξε κιθάρα. 

Κράτησε τις παρέες του από το προηγούμενο σχολείο και ένας από τους δύο «κολλητούς» του ο Νίκος Ρωμανός ήταν εκείνος που μάζεψε την παρέα το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου.

Αοπλος, «οπλισμένος» με τα εφηβικά του όνειρα, ο «Γκρέγκορι», όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι, παραφράζοντας το επίθετό του, πήγε την ημέρα της γιορτής του φίλου του στα Εξάρχεια. Αργότερα το βράδυ, θα πήγαινε σε ένα πάρτι όπου θα συναντούσε και την κοπέλα του, την Πένυ. Της είχε αγοράσει μία καρδούλα από ένα κοσμηματοπωλείο. Την βρήκαν πάνω του όταν έπεσε νεκρός στη συμβολή των οδών Τζαβέλα και Μεσολογγίου. Αυτό το κόσμημα έχει φυλακτό η μάνα του, μέχρι σήμερα. 

6 Δεκεμβρίου 2008. Ωρα 21:00

«Του σήκωσα την μπλούζα. Αιμορραγούσε».
«Βλέπω στο μυαλό μου συνέχεια την ίδια εικόνα»
«Νόμιζα πως γλίστρησε το παιδί». 
«Δεν είχε σφυγμό!»
Δηλώσεις αυτοπτών μαρτύρων, εκείνης της βραδιάς...

Τον μετέφεραν στον Ευαγγελισμό. Βρήκαν πάνω του μια ταυτότηταμε το όνομα Αλέξανδρος – Ανδρέας Γρηγορόπουλος και ημερομηνία γέννησης 25 Ιουνίου 1993. Κι ένα κινητό. Η πρώτη καταχώριση έγραφε «μαμά». 

«Ο γιος σας χτύπησε...». Ο χρόνος σταμάτησε...

«Ξαφνικά μια γυναικεία φωνή στο κινητό μου τηλέφωνο που χτύπησε, μου ανήγγειλε πως το παιδί μου ήταν τραυματισμένο και βρισκόταν στον Ευαγγελισμό. Φτάνοντας με μια φίλη μου ήξερα από ένστικτοπως το παιδί μου θα ήταν νεκρό», λέει η Τζίνα Τσαλικιάν.

Η ζωή, προχώρησε. Ανηφορικά, αλλά προχώρησε. Χωρίς τον Αλέξη. Η μητέρα του απέκτησε στα 50 της ένα αγοράκι με τον σύντροφό της Ανδρέα Κωνσταντίνου. Δεν τον έβγαλαν Αλέξανδρο. Ο Αλέξανδρος ήταν για αυτούς ένας! Του έδωσαν το όνομα του παππού Τσαλικιάν,Ιάκωβου. Η αδελφή του Αλέξη, Αριέττα, φοιτήτρια στο πανεπιστήμιο, χρειάστηκε να διανύσει πολύ δρόμο μέχρι να συνέλθει.

Το ίδιο και η Πένυ, η φίλη του Αλέξη Γρηγορόπουλου, για την οποία προοριζόταν το μενταγιόν με την καρδούλα.

Η ζωή, προχώρησε. Η μητέρα του, στρέφει το βλέμμα στο παρελθόν. Το στρέφει και προς την ψυχή της.
«Είχα την ευτυχία να έχω ένα παιδί σαν τον Αλέξανδρο και είχα την δυστυχία να χάσω αυτό το παιδί»...

Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, ετών 15.

thetoc