Η αγαπημένη, παραδαρμένη ξωπίσω από κάθε λιομαζιοχτή θεια Όλγα έσκυβε και μάζωνε την παρατελευταία ελίτσα για να κάνει πεκούλι.

Στάσου μύγδαλα!

Στάσου μύγδαλα ...στάσου!!Φώναζε στο διάβα

μου η κάθε μυγδαλιά που συναντούσα στη στράτα μου στα Μαρκοπουλαίικα αρμάκια.

Αμυγδαλολοΐστρα γίνηκα σήμερα.

Ποιος τη χάρη μου.

Μάζωξα το πεκούλι μου αφού η πρώτη σοδειά είναι τον Αλωνάρη.

Η όμορφη αμυγδαλιά ανθίζει τον Γενάρη και τα βαστά τα αμύγδαλα όλο τον Αλωνάρη!

Καμάρωνα τους μακρόβιους κορμούς ,κορακοζώητους σαν αιωνόβια και υπεραιωνόβια δένδρα φάνταζαν.

Την άνοιξη θαυμάζω την ανθοφορία τους και το βουητό της μέλισσας που μαζεύει το νέκταρ.

Η ηλικία τους βεβαιώνει πως μόνο ανθοφορία καλή έχουμε όμως φειδωλή καρποφορία.

Αρκετά χρόνια πίσω το Μαρκόπουλο ήταν σκέτος αμυγδαλιώνας, λόγω του βραχώδες εδάφους του, όμως όλα παραδόθηκαν στην πύρινη λαίλαπα.

Καθώς ανηφόριζα συνάντησα το πρανές μερίδιο του μπάρμπα Χριστόφορου τον θυμάμαι να το καλλιεργεί επίπονα με την αξίνα.

Έσπερνε κριθάρι ή βρώμη ή αγριοκόκια για τσι γίδες του.Άκουγα το τσαπί που έβρισκε στις κοτρόνες μα ακάματος τράβαγε μπροστά.Αγαπημένες εικόνες, ανεξίτηλες,νοσταλγικές.

Έσκυψα και μάζωξα μια φούχτα αμύγδαλα,αυτά θα τα έκανε η θειά Ευτυχία μοσχορύριστη αμυγδαλόπιτα θα γιόμιζε τη λαμαρίνα τση σόμπα της για να τρατάρει στις 20 Οκτώβρη στη μνήμη του πολιούχου μας, αφέντη του νησιού που γιορτάζει.

Δρόμο παίρνω - δρόμο αφήνω και συναντάω της σιόρας Ανδριάνας το ερειπωμένο αρχοντικό.

Ολοτρίγυρα οι υπεραιωνόβιες,άκαρπες μυγδαλιές που κάθε άνοιξη στολίζουν τον κήπο για να θυμήσουν ένδοξες μέρες της πολυσυζητημένης,πολυαγαπημένης αφεντικιάς τους.

Κατηφορίζω σε απόσταση αναπνοής είναι η Σαρίστρα το δικό μας σόχωρο.

Έχει λίγα στο γύρω της, τα μάζωξα δελέγκου. Κοιτάζω μα έχει και τσι κορφάδες μια χούφτα. Τι κάνω τώρα σαν και πρώτα .

Το δέντρο π' χει καρπούς πετροβολάμε.

Ακρίνησα να πετάω πέτρες για να πέσουνε.

Όσα δε σώνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια.

Σώνει και καλά !

Συνεχίζω το οδοιπορικό μου και φτάνω στα προσεισμικά Παγουλατέικα,

αγναντεύουν ως το Ζάντε πανοραμική θέα. Η συννεφιασμένη μέρα μου κρατά το βλέμμα στα ερείπια των σπιτιών τους.

Οι αφηγήσεις τση θεια Ελάσης μου ξαμολήθηκαν και σας στι αμολάω μάνι - μάνι.

Το ένα σπιτάκι κολλημένο στον τοίχο του άλλου.Φτώχεια, μια κάμαρα ολό κ'όλο.

Η Θεώνη αγωνίζεται να ταΐσει τ' ανήψια ο ευτραφής Χηστάκης δεν βάζει γλώσσα μέσα.

Αγαντάρει λάου - λάου να τα φτωχοταΐσει με το μισάδι τση φακής.

Χωρίς ν' ακούνε τα γειτονοπούλα από την μεσοτοιχία τι τρώνε.

Φάε και τσίτο Χρήστο του φώναζε.

Φάε και τσίτο,

φάε και τσίτο

για να μην του πει, στην καθομιλουμένη, φάε τον αγγλέουρα, φάε το μαλίνο,

φάε τη γλώσσα σου, φάε σκουπόσπορους,

φάε σιλιπινούς ή

φάε τον περίδρομο μια και ήταν τροφαντός.

Έρχεται τ' απόβραδο και φτάνει η μάνα του με το δραπάνι στον ώμο,αποσταμένη από το δραπάνι και τον ποδαρόδρομο Κατελειό - Μαρκόπουλο.

Από νύχτα σε νύχτα γύριζαν οι παραδαρμένες και αν είχαν κάποιον να βρουν ζεστό νερό στην κατσαριόλα και να προστατεύει τα μικρά τους ήταν προνόμιο.

- Τι έφαγες σήμερα Χρήστο;

- Φάε και τσίτο μάνα!

- Χρήστο είπα τι φαΐ σου έδωκε η θειά Θεώνη;

- Φαεκαιτσίτο σούπα.

- Τι σούπα ήταν αυτή Χρήστο;

- Δεν ήταν σούπα μάνα ήταν κρίας με πατάκες σου λέω και σου ξαναλέω, με κούρλανες μου πες, σούπα.

(Βέβαια ο Χρήστος τ'λεγε πολύ χαϊδευτικά μόνο η θειά του η Ελάση που ήταν παραδίπλα και αρκουμενώταν μας τα 'λεγε με το νι και με το σίγμα).

Οι κουρασμένοι γονείς πάνε να κογιονάρουνε τσου ψόφιους γιατί δεν έμεινε στην κατσαριόλα ούτε τρίμμα, ούτε τριβουλάκι.

Ξερές οι αμυγδαλιές σε τούτα τα σιντρίμμια μαγκούφες από τ' αφεντικά τους με κουρασμένους κορμούς, ζητούσαν επιμήκυνση ζωής κάτω από τον αιθέριο ουρανό, αγναντεύοντας το γαλάζιο Ιόνιο.

Το προσδόκιμο ζωής είναι προκαθορισμένο σε τούτον τον πλανήτη. Κοιτάζω αμέριμνα τα δέντρα πεθαίνουν όρθια.

"Επί μήκιστον ''

Ούτε το φυσικό περιβάλλον, η κληρονομικότητα ,η σωματική άσκηση,η σωστή διατροφή και δίαιτα βοηθούν στην μακροβιότητα, η διαρκής απασχόλησης του νου είναι βασική προϋπόθεση.

Σε μια αιωνιώς επαναλαμβανόμενη νιότη προσδοκούμε.

Στο πι και φι ροβόλισα για τον Κατελειό με κάμποσες φούχτες μύγδαλα.

Αλλά στο δρόμο

δεν τό 'πα ούτε του παπά.

Ούτε ανέβηκα στο καμπαναριό να το φωνάξω, αρκεί που το κρέμασα στο ίντερνετ φίλοι μου ,τσιτότε ούτε τσιμουδιά!

Άμα σας βολέσει έρκεστε να σας δώκω μια χούφτα με δικάνε.

Πρέπει να σπάσεις μύγδαλο για να φας μύγδαλο.