"Παιδιά της Ελλάδος..." - Θα ήταν περήφανη η Βέμπο για τη σύγχρονη εκδοχή του εμβληματικού τραγουδιού
Η σύγχρονη εκδοχή του εμβληματικού τραγουδιού "Παιδιά της Ελλάδος Παιδιά," ερμηνευμένη από τη Σοφία Μάνου, αποδίδει έναν φόρο τιμής στους αγώνες και τις θυσίες των Ελλήνων μέσα από τη φρέσκια ματιά της σημερινής εποχής.
Σε μουσική του Μιχάλη Σουγιούλ και στίχους του Μίμη Τραϊφόρου, η νέα ενορχήστρωση του Ντίνου Γεωργούντζου και η παραγωγή ήχου του Δημήτρη Μπέλλου δημιουργούν μια συγκινητική και δυναμική ατμόσφαιρα που παντρεύει την παράδοση με τον σύγχρονο ήχο. Η παραγωγή του Ινστιτούτου Άγιος Μάξιμος ο Γραικός φέρνει αυτό το διαχρονικό κομμάτι σε ένα νέο κοινό, τιμώντας τις αξίες της αφοσίωσης και της ελπίδας που χαρακτηρίζουν την ελληνική ψυχή.
{https://www.youtube.com/watch?v=Te_wsyLfSVc/}
INKEFALONIA NEWSROOM
Σοφία Μάνου – Παιδιά Της Ελλάδος Παιδιά
Μουσική: Μιχάλης Σουγιοὺλ
Στίχοι: Μίμης Τραϊφόρος
CREDITS
Ενορχηστρώσεις, Διεύθυνση Ορχήστρας: Ντίνος Γεωργούντζος
Sound Production: Δημήτρης Μπέλλος
Παραγωγή: Ινστιτούτο Άγιος Μάξιμος ο Γραικός
Έπαιξαν οι μουσικοί:
Πιάνο: Ντίνος Γεωργούντζος
Φλάουτο: Ζαχαρίας Ταρπάγκος
Κλαρινέτο: Κώστας Τζέκος
Κόρνο: Άγγελος Σιωράς
Τρομπέτα: Γιάννης Μωραίτης
Τρομπόνι: Σπύρος Βέργης
Τούμπα: Μενέλαος Μωραίτης
1α - 2α Βιολιά, Βιόλα: Θάνος Γκιουλετζής
Τσέλλο: Ρία Αναστασίου
Ακουστική και 12χορδη κιθάρα: Γιώργος Χατζόπουλος
Ακουστικό και Ηλ. μπάσσο: Νίκος Πολίτης
Τύμπανα, κλασσικά και παραδοσιακά κρουστά κρουστά, πιατίνια, Timpani: Τάκης Βασιλείου
Άρπα, Glockenspiel, loops, midi programming: Δημήτρης Μπέλλος
Ακκορντεόν: Βασίλης Αρμένης
Μαντολίνο: Γιώργος Παχής
Δημοτικό κλαρίνο: Αποστόλης Μαλλιάς
Συμμετέχουν 350 παιδικές φωνές από: την Παιδική & Νεανική χορωδία του Δήμου Διονύσου, τη Χορωδία εκπαιδευτηρίων Ηλιάδη, το Νεανικό Φωνητικό σύνολο & τη Μικτή χορωδία Επτάχορδη Λύρα του Αγ. Ευθυμίου Κερατσινίου, τη Χορωδία του 1ου Δημ. σχολείου Ωρωπού και Νέων Παλατίων και τη Χορωδία της Ελληνογαλλικής Σχολής Άγιος Ιωσήφ, «Choeur Du Coeur».
- «Δὲν νομίζετε πὼς αὐτὸ τὸ “Ἂν δὲ βγεῖτε νικηταί, νὰ μὴν ἔρθετε ποτέ”… εἶναι σκληρὸ καὶ κάπως ἀπαισιόδοξο;» Μὲ ρώτησε εὐγενικά.
Τὴν πρόσεξα περισσότερο. Πόσο δίκιο εἶχε… Οἱ δύο τελευταῖοι στίχοι μου ἦταν βάναυσοι.
- «Ναί», ψιθύρισα. «Σᾶς εὐχαριστῶ. Εἶναι κάτι περισσότερο ἀπὸ σκληροί. Θὰ τοὺς διορθώσω».