«Η πατρίδα, μας καλεί σ' επιστράτευση. Χρειάζομαι τα χρήματα για να φύγω» είπε στ' αφεντικό του και μόλις πληρώθηκε, έφυγε αμέσως στην Αθήνα όπου παρουσιάστηκε στο στρατολογικό γραφείο, το οποίο κατακλύζονταν με εθελοντές απ' όλη την Ελλάδα και την ομογένεια.

«Εσύ μικρέ τι δουλειά έχεις εδώ; Ο πόλεμος είναι μόνο για άντρες. Έχεις χρόνια μπροστά σου για να καταταγείς στο στρατό» είπαν στο δωδεκάχρονο αγόρι, το οποίο χωρίς να απογοητευθεί, πήγε στον σταθμό του Πειραιά και χώθηκε κρυφά στο βαγόνι με τους στρατιώτες με προορισμό τη Λάρισα. Φτάνοντας στη Λάρισα, παρακάλεσε τον Διοικητή του 18ου Συντάγματος της 6ης Μεραρχίας να τον εντάξει στη δύναμή του. Ο Διοικητής τον δέχτηκε για το βοηθητικό προσωπικό μόνο, χωρίς να του δώσει όπλο, όπως ακριβώς έκανε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης μ' εκείνο το βυζασταρούδι του 1821, που του είχε πει: «Εμένα Καπετάνιε δεν δεν θα μου δώκεις ντουφέκι;»

Οι Έλληνες στρατιώτες πέρασαν τα ελληνοτουρκικά σύνορα και στις 6 Οκτωβρίου μπήκαν στην Ελασσόνα. Ο Γεράσιμος άρπαξε το όπλο, τύπου «Μαρτίνι», απ' τα χέρια ενός Τούρκου στρατιώτη παίρνοντας το βάπτισμα του πυρός, προκαλώντας το θαυμασμό και του ίδιου του τού Διοικητή.

«Μπράβο Γεράσιμε. Θ' ακούει τ' όνομά σου ο Ταξίν Πασάς και θα τρέμει. Οι Τούρκοι υποχώρησαν για τα στενά του Σαρανταπόρου. Ο Γερμανός στρατηγός Φον Ντερ Γκολτς είπε πως το Σαραντάπορο είναι απόρθητο φρούριο κι εκει θα γίνει ο τάφος μας. Θα τους δείξουμε όμως. Η 9η Οκτώβρη και η μάχη στο Σαραντάπορο θα είναι μάχη καθοριστικής σημασίας για την πατρίδα μας. Εμπρός λοιπόν για την Ελευθερία! Όπλο έχεις, ψυχή έχεις. Για πόσο θα είμαστε ακόμη σκλάβοι των ξένων;»

Χίλια εννιακόσια δώδεκα και μάχες
σε δύσβατα στενά, σώμα με σώμα.
Στο Σαραντάπορο βογκούν οι ράχες.
Των ξένων σκλάβοι για πόσο ακόμα;

Χίλια εννιακόσια δώδεκα, σελίδα
ένδοξη γράφεται στην ιστορία.
Σε Κρήτη, Ήπειρο, νησιά, η πατρίδα
βροντοφωνάζει: «Ελευθερία».

Μπαίνει ο Γεράσιμος ευθύς στη μάχη,
Θάρρος ηρώων περίσσιο υπάρχει.
Εμπρός Γεράσιμε για νέα νίκη
να μπούμε πρώτοι Θεσσαλονίκη!

Το βράδυ της 9ης Οκτώβρη, τον καλεί πάλι ο Διοικητής του. «Είσαι άξιος πολεμιστής μικρέ. Το καινούριο μας όπλο, αυτό το Μάνλιχερ, είναι το δώρο σου. Σου αξίζει και θα σου χρειαστεί. Οι Τούρκοι μπορεί να έγιναν άφαντοι από το Σαραντάπορο, αλλά έχουμε κι άλλα μέρη ακόμη να λευτερώσουμε».

Χίλια εννιακόσια δώδεκα, Ελασσόνα,
Γκλίγκοβο, Γιαννιτσά, Θεσσαλονίκη.
Οι Έλληνες, στη μάχη, στον αγώνα,
από τη μια περνούν, στην άλλη νίκη.

Δεν πέρασαν λίγες μέρες κι ενώ ο ελληνικός στρατός προχωρούσε στη Μακεδονία από νίκη σε νίκη, πέντε Βούλγαροι πιάνουν, στο Κιλκίς, το μικρό ελληνόπουλο αιχμάλωτο και προσπαθούν να το δέσουν. Χωρίς να τα χάσει ο Γεράσιμος, βγάζει με θάρρος το «Μάνλιχερ», σημαδεύει και σκοτώνει τους τρεις απ' αυτούς ενώ οι άλλοι δύο τρέπονται πανικόβλητοι σε φυγή. Ο μικρότερος Έλληνας μαχητής πολεμούσε λυσσαλέα και όταν είδε έναν τραυματισμένο Εύζωνα που κινδύνευε να σκοτωθεί από τους Τούρκους, μπήκε ανάμεσα στα πυρά και τον μετέφερε σε ελληνικά χέρια για να του παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες.

Ο Γεράσιμος Ραυτόπουλος γεννήθηκε 21 Δεκεμβρίου 1900 στα Μεσοβούνια

«Για την ανδραγαθία σου και για τα κατορθώματά σου, η πατρίδα σε προάγει σε Δεκανέα» ήταν τα λόγια του Διοικητή του, που συνέχισε: « Τις ιστορίες των Βαλκανικών πολέμων θα τις μαθαίνουν σαν παραμύθια οι επόμενες γενιές κι εσύ θα είσαι ο μικρότερος Έλληνας υπαξιωματικός και ο αληθινός ήρωας των παραμυθιών τους ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΡΑΥΤΟΠΟΥΛΟΣ.