Σύμφωνα με έρευνα, περισσότεροι από 125 εκατ. Αμερικανοί νοσούν από τουλάχιστον μία χρόνια πάθηση (δηλαδή, μία νόσο που διαρκεί τουλάχιστον ένα χρόνο, ή και παραπάνω, και η οποία περιορίζει τη λειτουργικότητα του ατόμου, με αποτέλεσμα να χρειάζεται συνεχή φροντίδα), ενώ σχεδόν οι μισοί έχουν περισσότερες από μία.

Αυτές οι χρόνιες ασθένειες συχνά έχουν ένα σημαντικό κοινό χαρακτηριστικό: δεν φαίνονται, γι' αυτό και ονομάζονται «αόρατες». Όσοι, λοιπόν, αντιμετωπίζουν αόρατες αναπηρίες μπορεί να παρουσιάζουν διάφορα συμπτώματα, όπως εξουθενωτικό πόνο, κόπωση, ζάλη, αδυναμία, γνωστικές δυσλειτουργίες, ψυχικές διαταραχές, καθώς και προβλήματα όρασης και ακοής.

Οι περισσότερες από αυτές τις χρόνιες καταστάσεις δεν είναι πάντοτε εμφανείς στους άλλους, παρ' όλα αυτά, αρκετά συχνά, περιορίζουν τις καθημερινές δραστηριότητες του ασθενή. Μάλιστα, τα συμπτώματα ενδεχομένως να είναι ελαφρά ή έως και πολύ σοβαρά, ενώ διαφέρουν από άτομο σε άτομο.

Συνεπώς, αντιλαμβάνεται κανείς πως μία αόρατη πάθηση μπορεί να εμποδίζει με πολλούς τρόπους έναν άνθρωπο από το να απολαμβάνει τη ζωή που είχε πρώτα. Μερικές τέτοιες ασθένειες είναι οι ακόλουθες:
 

• Καρκίνος,
• Ρευματοειδής Αρθρίτιδα,
• Λύκος,
• Σκλήρυνση κατά Πλάκας και άλλες νευρολογικές διαταραχές,
• Σύνδρομο Sjogren,
• Σύνδρομο Χρόνιου Πόνου,
• Ινομυαλγία και Χρόνιος Μυοπεριτονιακός Πόνος,
• Νόσος του Lyme.

• Συγγενείς Καρδιοπάθειες κ.ά.

Ο στιγματισμός όσων νοσούν από αόρατες παθήσεις

Δυστυχώς, οι άνθρωποι συχνά κρίνουν από αυτό που βλέπουν, συμπεραίνοντας έτσι για το τι μπορούν και τι δεν μπορούν οι άλλοι να κάνουν ανάλογα από το πώς φαίνονται. Επομένως, ίσως είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς κάποιον που μοιάζει καλά, αλλά στην πραγματικότητα δεν δύναται να κάνει ορισμένα πράγματα. Βασιζόμενοι, λοιπόν, στην όψη, πολλοί τείνουμε να σχηματίζουμε άποψη για τους γύρω μας, όπως δείχνει και το παράδειγμα που αναφέραμε στην αρχή του άρθρου.

Γι' αυτό και όσοι πάσχουν από κάτι που δεν είναι εμφανές συχνά καλούνται να αντιμετωπίσουν τα λανθασμένα συμπεράσματα του περιβάλλοντός τους, ψιθύρους πίσω από την πλάτη τους, όπως και αρνητικά σχόλια, γιατί, δηλαδή, απουσιάζουν συχνά από τη δουλειά ή γιατί πάνε καθυστερημένα, γιατί δεν συμμετέχουν πλέον σε κοινωνικές δραστηριότητες με τους φίλους τους, γιατί είναι ευερέθιστοι, απόμακροι ή στεναχωρημένοι, ή για ποιο λόγο περνάνε τόση ώρα στο κρεβάτι ή στον καναπέ.

Έτσι, οι ασθενείς, αρκετά συχνά, στιγματίζονται από τον περίγυρό τους ως τεμπέληδες, ενώ στην πραγματικότητα η ασθένεια είναι εκείνη που «απλά» τους κατατρώει. Και όταν προσπαθούν να εξηγήσουν την αναπηρία τους, δεν είναι λίγες οι φορές που ακούνε τους άλλους να λένε: «Μα, αφού μοιάζεις μια χαρά». Αυτό ίσως είναι το πιο ενοχλητικό σχόλιο για όσους υποφέρουν από κάτι που δεν φαίνεται, ενώ διάφορες προσωπικές συμβουλές που τους δίνουν το μόνο που κάνουν είναι να τους προσθέτουν επιπλέον πίεση και δυσφορία.

Σας παραθέτουμε, λοιπόν, τι δεν θα πρέπει να λέτε σε κάποιον που πάσχει από ένα χρόνιο νόσημα. Μη διστάσετε να προωθήσετε τη φωτογραφία όσο το δυνατόν περισσότερο, ώστε και οι υπόλοιποι να κατανοήσουν μία πλευρά της πραγματικότητας των «αόρατων ασθενών».