ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ

  Ξέρεις τι είναι εδεκεί που δεν είχες σκιά δέντρου να γλυτρώσεις το λιοκαύτωμα;

   Εδεκεί που ‘ γλεπες τα ονείρατά σου να γένουνται δράκοι έτοιμοι να σε κατασπαράξουνε, εδεκεί να ‘ρκουνται  χέρια αγγελικά και να σε τραβούνε στο παράδεισο;

    Ότι  που χάραζε ανήμερα πρωτάπριλου, ήτανε που εβάρεσε το τηλέφωνο.

    -Ποίος τραϊτούρος  να ‘ναι πρωϊνιάτικα;

    Ασκώθηκα κι ήμουνε έτοιμος να σύρω τον αναβαλλόμενο στο…γαρδούρι που μου χάλαε την ησυχία. Όντας όμως  ακούω το Γεράσιμο να μου λέει πως εκειό το λαχείο που ‘χαμε πάρει  σεμπρικάτα στη ψεσινή κλήρωση, κερδένει τριακόσιες χιλιάδες ευρώ και μου το στέρνει με τον Αγησίλαο το γιο του να το ξαργυρώσω, περκέ εφκειός θα πάει  τη μάνα του οπού…μαλάτωσε τσου  δετόρους μου ‘φυγε κάθε άτζιωμα.

-Κι από ψες, ωρέ βλοημένε τώρα μου τηλεφωνείς;

-Τα περσότερα θα τα πούμε άλλη βολά! Τώρα κάνε ό,τι σου ‘πα! Και μου το κλείνει στη μούρη!

  Δεν επρόκαμα να πιθώσω το δικό μου ακουστικό κι ακούω βρόντημα στη πόρτα…

Ήτανε ο Αγησίλαος!

-Ετούτονε το φάκελο μου τον έδωκε ο πατέρας μου να σου τόνε φέρω.

  Άρπαξα το φάκελο με χέρια που ετρέμανε , όγιεσκε από πάρκισον, παρί από σπαβέντο! Τόνε άνοιξα κι είδα το βλοημένο το χαρτί να ‘ναι διπλωμένο στα τέσσερα.

   «Βαγγέλη» εσκέφτηκα, «ήρτε η ώρα αντάμα με δαύτο να ξεδιπλωθεί κι η ζωή σου προς το καλύτερο» και πήα ολοσιλίντρεχος στη τράπεζα.

    Κανιά πενηνταριά γεροντάκια ασπετάρανε  να ΄ρτει η αράδα τσου.

    -Κι η αφεντιά σας για λαχείο;

    -Για σύνταξη ΟΓΑ.

  Κάνω τρυπουλιά  να περάσω πρώτος.

    -Στην αράδα παλικάρι.

    -Άσε με, ρε Μπάρμπα  , να περάσω μπριχού φινίρουμε οι παράδες και θα σου πάρω μαντολάτο.

    -Το κακόνε σου τον καιρό και τον ανάποδό σου! Έτσι και κουνιστείς εδεκείθε στη σβούριξα με το στραβοράβδι και θα γδεις τον ουρανό σφοντύλι.

     Πάνου στην ώρα να ‘σου κι ο φύλακας!

    -Τι γένεται εδώ πέρα;

    - Δε τόνε γλέπεις τον Αγαρηνό που πάει να μας περάσει για μπαίγνια ούλους;

    -Λίγη  σέβαση στα περήφανα γερατειά –μου λέει εκείνος- δε βλάφτει!

     Κατά έτσι δέκα να ‘μαι εμπροστά στο ταμία. Του δίνω το λαχείο. Εφκειός το τηράει από τη νια μάντα, το τηράει αφ’ την άλλη, το ματατηράει και το πάει κατευτείας στον Σπερίδη. Εφκειός, αφού πρώτα μου ρίχνει ένανε κεραυνό με τα μάτια του μέσα στα εδικά μου μάτια δελέγκου καλένει σιμά του το φύλακα. Κάτι του λέει και τσου γλέπω και τσου τρεις τσου να έρκουνται κατά πάνου μου.

    Τσι έντεκα ακριβώς, είμαι ομπρός στον Σαγγελέα!

    -Απάτη κατά του Δημοσίου.

    Τα αποδέλοιπα τι να τα λέμε; «όντας , ωρέ κερατά  Γεράσιμε, βγω αφ’ τη φυλακή θα σε κάμω μπουκούνια!»

    Στο πρώτο επισκεφτήριο ήρτε να με γδει. Μόλις τόνε γλέπω πήα να φάω τα σίδερα.

    Θα τα ‘τρωα αλλά δε μ’ αφήκανε. Κι άμα διάβηκε  λίγο η ώρα σίμωσε προς τη μεριά μου και με νια φωνή ούλο κάντιο και ζάχαρη:

    -Σχώραμε ωρέ Βαγγέλη μου, νια μπούρλα πρωταπριλιάτικη πήα να σου κάμω!

   -Τότενες θα τήνε γλυτρώσεις εσύ και θα κάμω μπουκούνια τη πρωταπριλιά!    

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΦΛΩΡΑΤΟΣ ΚΕΦΑΛΟΝΙΤΙΚΑ  100 %  ΤΟΜΟΣ Α’ 2006

...