Του Θέμου Νικολετόπουλου.

    29/10/2020. Τρέλλα, αγύριστο κεφάλι κι η γη να τρέμει που και που, Ρομπόλα δεν θα πιείς; Και ξηρή Μαυροδάφνη στο τζάκι με κρεατόπιτα για να σκεφτείς ωραίες Κεφαλονίτικες βρισιές

για το κράτος που σου απαγορεύει να την πεις με τ’ όνομά της; Η Κεφαλονιά είναι μια ιδέα, όπως η Ελλάδα και την κουβαλάς μέσα σου και δεν το πολυσυζητάς και ναι, έχω και γώ μια ριζούλα κι’ από κει.

     Η αρχαία Αθηναϊκή αποικιοκρατία ευθύνεται για τον μύθο του Κέφαλου που υποτίθεται ότι έδωσε το όνομά του στο νησί. Ο Όμηρος όμως αναφέρει τους ορεσίβιους Κεφαλλήνες ώς τον λαό που ηγείτο ο Οδυσσέας και η μυθική Ιθάκη προτείνεται ως η χερσόνησος της Παλικής με το Ληξούρι, που εικάζεται πως ήταν νησί την εποχή του χαλκού, ενώ αναφέρει το όνομα Σάμη, μιας από τις μεγαλύτερες πόλεις του νησιού. Άρα η Κεφαλληνία δεν είναι καθαρευουσιάνικο χούι, αλλά ομηρική καταβολή και μάλλον η ορθή ονομασία του νησιού και με αυτό το όνομα αναφερόνταν ως τμήμα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Μετά το Βυζάντιο πέρασε στα χέρια Σικελών, αλλά είναι η Γαληνοτάτη που άφησε τη σφραγίδα της στο νησί, όπως και οι Άγγλοι, παρ’ όλο που έμειναν μόνο 50 χρόνια.

      Είναι όμως και άλλος ένας τόπος που χαρακτηρίζεται και από το κρασί του, όπως η Νεμέα, η Νάουσα, η Σαντορίνη, η Αττική. Η Ρομπόλα είναι μία από τις ευγενείς λευκές Ελληνικές ποικιλίες και στο νησί είναι φυτευμένη στις λιγώτερο ή περισότερο απόκρημνες πλευρές του Αίνου, σε πετρώδη, φτωχά εδάφη, εξ ου και το όνομα vino di sasso, κρασί της πέτρας, που του είχαν δώσει οι Βενετσιάνοι. Έχει επίσης το δικό της ΠΟΠ Ρομπόλα(προστατευόμενη ονομασία προέλευσης).  Όμως εδώ έχουν και δεύτερη ποικιλία, την αιχμάλωτη της ελληνικής πολιτείας Μαυροδάφνη η οποία καλλιεργείται σχεδόν αποκλειστικά  στη χερσόνησο της Παλικής. Τη γνωρίζουμε όλοι παιδιόθεν από τη γλυκειά της εκδοχή, αλλά εδώ, που είναι και ο τόπος καταγωγής της (ο Gustav Clauss από εδώ την έφερε στην Πάτρα τον 19ο αιώνα) τη βρίσκουμε κυρίως στην ξηρή της εκδοχή η οποία δεν μπορεί να φέρει το όνομα επειδή το κράτος εξακολουθεί να το κρατά δέσμιο στη γλυκειά ΠΟΠ Μαυροδάφνη, εξ ου και το «κίνημα» Free Mavrodaphne των οινοποιών της Κεφαλονιάς και όχι μόνο. Το γνωστό μας μικρόρωγο Μοσχάτο (Σάμου) έχει και εδώ καταβολές και δικό του ΠΟΠ Μοσχάτος Κεφαλονιάς  και το βρίσκουμε σε ξηρές, τραγανές εκδοχές, αλλά και στη γνωστή, υπεράνω κριτικής, γλυκειά. Υπάρχουν πλέον αρκετά οινοποιεία στο νησί με υπέροχες Ρομπόλες και εξαιρετικές Μαυροδάφνες, όπως και άλλες ποικιλίες, που συνήθως βρίσκουμε σε χαρμάνια, αλλά τελευταία ανακαλύπτουμε και τον ποικιλιακό τους χαρακτήρα. Τα σταφύλια προέρχονται  από ιδιόκτητα ή και σταθερά συνεργαζόμενα αμπελοτόπια σεβαστής συνήθως ηλικίας.

    Πιστεύω πως χρειάζονται 3 μέρες για το νησί με τα 7 επισκέψιμα οινοποιεία, χωρίς να λάβουμε υπ όψη παιχνίδια στον αφρό. Θα αφιέρωνα μία μέρα στη χερσόνησο της Παλικής, με τα οινοποιεία Σκλάβου, Χαριτάτου και Φοίβου και φυσικά το Ληξούρι. Τα υπόλοιπα 4 οινοποιεία είναι  ΝΔ του Αίνου, Gentillini και Σαρρή  κοντά στο Αργοστόλι, και από κοντά ανατολικά η Ορεάλιος Γη, από την οποία μπορείτε να διαβείτε τον Αίνο  και να περάσετε ανατολοικά στη Σάμη γιανα επισκεφθείτε το λιμνοσπήλαιο της Μελισσάνης και να συνεχίσετε βόρεια στη διαδρομή Αγία Ευφημία, Φισκάρδο, Άσσο, παραλία Μύρτου και πίσω στο Αργοστόλι για νυχτερινές βόλτες και αστική κομψότητα. Μένει το Οινοποιείο Πετρακόπουλου, που είναι σχεδόν στο δρόμο της επιστροφής για Σκάλα. Θα επισημάνω τα αξιοθέατα ανά διαδρομή ώστε να μπορείτε να σχεδιάσετε το δικό σας πρόγραμμα. Σε ό,τι αφορά το ποδήλατο, οι διαδρομές πλην της Σκάλας-Αργοστολίου απαιτούν αθλητικούς αναβάτες που θα κουμαντάρουν άνετα πάνω απο 1000 υψομετρικά στην καθησιά τους. Οι υπόλοιποι που ίσως δεν ξέρουν τι είναι τα υψομετρικά θα περάσουν υπέροχα πηγαίνοντας παντού με ηλεκτρικά ποδήλατα και θα περισσεύει και ενέργεια για άλλες δραστηριότητες. Ξεκινάω λοιπόν από το φυσικό κέντρο του νησιού,

Το Αργοστόλι. Μια πόλη που αξίζει πολύ περίπατο. Το πρωί μπορεί να συναντήσετε τις χελώνες caretta-caretta να λιάζονται δίπλα στις ψαρόβαρκες στην προκυμαία, όπως και να βρείτε γάμπαρη από τους ψαράδες και να τηλεφωνήσετε στον Πέτρο Μαρκαντωνάτο να σας οργανώσει περαιτέρω... Η βόλτα συνεχίζεται ωραία και βράδυ: περνάτε από το παλιό λιμάνι-μπορείτε να φάτε στην Κυανή Ακτή ή στις Vinaries λίγο πιο κάτω- και φτάνετε στις Καταβόθρες και στο Φανάρι του Αγ Θεοδώρου. Θα περπατήσετε όμως και στην πέτρινη γέφυρα Ντε Μποσέ ως τον οβελίσκο-μνημείο πεσόντων και στο γυρισμό μπορείτε να φάτε ακριβώς στη ρίζα της γέφυρα στην εξαιρετική ψαρο-οστρακο-ταβέρνα Αριστοφάνης. Το εσωτερικό της πόλης προσφέρεται επίσης για βόλτες, υπάρχει αυτή η ανάλαφρη αρχιτεκτονική που είναι ξεκούραστη στο μάτι, ενώ για σούσι η Sepia είναι μονόδρομος και το Οίνωψ το μοναδικό wine-restaurant. Aπό ξενοδοχεία, μείναμε στον Μουΐκη και ήταν πολύ καλό. Φεύγοντας το πρωί,

     αν πάτε ΒΑ προς Φισκάρδο περνάτε και κατεβαίνετε στην παραλία του Μύρτου, ακόμα και αν δεν βουτήξετε, είναι σημείο αναφοράς διεθνώς. Αν περάσετε πεινασμένοι στο γυρισμό, τρώτε μόλις ανεβείτε στον καταπληκτικό Αλέξανδρο. Συνεχίζοντας βόρεια συναντάτε την Άσσο, ένα υπέροχο γραφικό χωριό, που μετά τον Ιανό δεν ξέρω σε τι κατάσταση θα είναι, αλλά το κάστρο που έχτισε ο Μarino Gentilini στη μικρή χερσόνησο θα είναι σίγουρα στη θέση του και αξίζει επίσης μια επίσκεψη. Για το Φισκάρδο που είναι must για κάποιους, θα αναφέρω από παραλίες, πλην της γνωστής και προσιτής Έμπλυσης και το Δαφνούδι και την Κιμηλιά που όμως θα πρέπει να πάρετε το μονοπάτι και να διασχίσετε το υπέροχο πουρναρόδασος για να τις προσεγγίσετε. Από ταβέρνες, τις πολύ καλές Τασία και Βάσω για κεφαλονίτικη κουζίνα και το Lord Falcon (από τον λόρδο Γεράκη, αντιβασιλέα του Σιαμ) για προσιτή ταϋλανδέζικη . Μπορείτε εναλλακτικά να γυρίσετε από Αγία Ευφημία και Σάμη για να πάτε στον Συνεταιρισμό (Ορεάλειος Γή)και το μοναστήρι του Αγ. Γεράσιμου πριν το Αργοστόλι.

Αν όμως αποφασίσετε να πάτε απέναντι στην χερσόνησο της Παλικής με τα 3 οινοποιεία, περάστε με το φέρυ στο Ληξούρι, είναι απλούστερο και ξεκούραστο. Έχετε οργανωθεί με τηλέφωνα στα οινοποιεία –απαραίτητο στο νησί-και προτείνω επί πλέον παραλίες και ταβέρνες-εστιατόρια  για τα περαιτέρω. Βολτάροντας στον πεζόδρομο της πόλης να την γνωρίσετε, τσιμπάτε στη Μιμόζα ή στην Τσιμπίμπο, ενώ αν πάτε προς το θαλασσινό μέτωπο της πόλης τρώτε στο Mezzo και πίνετε ένα ποτό στο μπαλκόνι του Loft στο λιμάνι ή πάτε στο Inside για πολύ καλή μουσική και εξαιρετικά ποτά.  Αν αρχίσετε την οινική εξερεύνηση από το νότο, θα πάτε στο

     Κτήμα Φοίβος, στο Βουνί. Αποκτά το ιστορικό οινοποιείο Μαντζαβίνο και τον εξαιρετικό εν πολλοίς προφυλλοξηρικό αμπελώνα του το 1999 και με πολύ κέφι τα ανασταίνει οινοποιώντας όλες τις τοπικές ποικιλίες χωριστά, δημιουργεί εμπορικά χαρμάνια, φτιάχνει 3 κρασιά συνοινοποιώντας από 41 έως 47 ελληνικές ποικιλίες ενός συγκεκριμμένου αμπελώνα (στην ουσία ένα στυλ Verdea με υπερώριμα και πράσινα σταφύλια ταυτόχρονα), βυθίζει φιάλες σε δεξαμενές και στη θάλασσα για να διαπιστώσει τη διαφορά στην παλαίωση, έ, μα υπάρχει κέφι, υπερδιέργερση και δημιουργικότητα εδώ που εκφράζονται σε 44 ετικέτες, αν μέτρησα καλά. Στην τελευταία μου επαφή στην έκθεση των Μικρών Οινοποιών το Γενάρη δοκίμασα μεν όλα τα κρασιά (όχι, δεν ήταν και τα 44, καμμιά δεκαριά ήταν) και εντυπωσιάστηκα που τα βρήκα σε όλα εξαιρετικές ισορροπίες υψηλής οξύτητας, σώματος και αρωματικής έκφρασης (έπεσα μέσα και στα pH), αλλά δεν ήμουν πλέον αρκετά ξεκούραστος για να κρατήσω λεπτομερείς σημειώσεις. Πιστεύω όμωςπως μπορείτε να διαλέξετε οποιοδήποτε λευκό με κλειστά μάτια και επιφυλάσσομαι για μελλοντική παρουσίαση των κρασιών αυτού του ιδιαίτερου οινοποιού, κ. Ορκόπουλου. Φεύγοντας από το οινοποιείο, υπάρχει η πολύ ωραία παραλία  Ξι στα νότια, εξαιρετικό φαγητό στο Sparos Bistro, ή πάτε στην Βάτσα στα ΝΔ και τρώτε στο Vatsa club. Όμως από εδω είναι η καλύτερη διαδρομή για να επισκεφθείτε το Μοναστήρι της Θεοτόκου Κηπουραίων με τον ένα και μοναδικό καλόγηρο και την καταπληκτική ατμόσφαιρα και θέα, ενώ υπάρχει και μονοπάτι για τη θάλασσα. Φυσικά μπορείτε να επιστρέψετε στο Ληξούρι και να ανεβείτε προς Μονοπολάτα οπότε θα βρείτε το

     Κτήμα Χαριτάτου λίγο πριν φτάσετε, στα δεξιά σας. Παλιά οικογένεια του νησιού με παρουσία στο Libro d’ Oro. Πριν 20 χρόνια τα τρία αδέλφια Ιωάννα, Χαρίτος και Κωνσταντίνος αποφάσισαν να αναβιώσουν τους οικογενειακούς αμπελώνες και με αμπελουργό τον ίδιο τον Χαρίτο και οινολόγο τον Χρήστο Πέππα ξεκόρφισαν το 2012 με το ξηρό μικρόρωγο Μοσχάτο Κτήμα Χαριτάτου Λευκό και τη μαυροδάφνη Κτήμα Χαριτάτου Ερυθρό, ενώ ήδη προστέθηκε το στιβαρό Βοστιλίδι Hariton. Το πρώτο δείχνει να έχει ήδη βρει το στυλ του με τα έντονα  ανθικά αρώματα , αλλά με αρκετή πλέον οξύτητα και σώμα που του επιτρέπει να συνεχίζει και για μια ακόμα χρονιά, αποκαλύπτοντας τα αποξηραμένα βερύκοκκα και είναι κορίτσι με μέλλον. Τολμήστε το και με δύσκολα πιάτα όπως ροζ σπαγγετάδες θαλασσινών.  Η σκοτεινή κυρία εν τω μεταξύ έχει ήδη δύο έφηβες κόρες, την Mademoiselle δεξαμενής  με το όλο το θράσος και τη φρεσκάδα της νιότης (τονισμένη οξύτητα σε ισορροπία με φρέσκα μαύρα φρούτα σε μια ήδη πολύπλοκη δομή) και το Κτήμα Χαριτάτου Ροζέ που σταθεροποιεί τα κομψά ροζ βήματά του και θέλει να το βγάλεις για φαγητό για να αναδείξει την αχνή, αλλά έντονη πολυπλοκότητα της ποικιλίας, ενώ η ίδια ασχολείται με την ωριμότητά της με αρκετή επιτυχία. Το βοστιλίδι Hariton άρχισε με έντονη πολύπλοκη αστική ρουστικιά και μένει να δούμε τι δρόμο θα τραβήξει, τώρα που όλοι στο νησί αποφάσισαν να ασχοληθούν με τον χαρακτήρα του. Όμως τα κρασιά είναι μόνο ένας από τους λόγους να επισκεφθείτε το παραμυθένιο κτήμα με τα αιωνόβια δέντρα και κτίρια, την ανεπιτήδευτη φύση με την αίσθηση ενός άλλου αιώνα, ίσως και δύο. Οι υπόλοιποι δεν περιγράφονται. Φεύγοντας από κει το πλησιέστερο πολύ καλό φαγητό είναι στο παρα-διπλανό χωριό Ρίφι, κολλητά στα Δουμουλιανάτα και το όνομα αυτής Ατσούπι, ενώ για μπάνιο θα πάτε στους Πετανούς και θα φάτε στην Ερασμία παρά θιν αλός. Μπορείτε από δω να πάρετε τον βορεινό δρόμο για να επισκεφθείτε το τρίτο οινοποιείο ή να γυρίσετε στο Ληξούρι και να ανεβείτε προς Άγιο Δημήτριο όπου και οι

     Οίνοι Σκλάβος, ήγουν το οινοποιείο του γνωστού μας Κεφαλονίτη αιρετικού παλαιόθεν, βιοδυναμικού καλλιεργητή και οινοποιού Ευρυβιάδη Σκλάβου με κρασιά που μπορεί ακόμα και να μη σου αρέσουν, αλλά δεν θα σου επιτρέψουν να αδιαφορήσεις, έχει μια εξαιρετική βιοδυναμική Ρομπόλα ζυμωμένη με γηγενείς ζύμες μόνο και ελάχιστο θειώδες, γεμάτη ορυκτότητα, το Vino di Sasso. Η Lacomatia του 18 από απόκρημνο αμπελοτόπι αντίστοιχη αλλά αφιλτράριστη, είχε πολύ έντονη την επίδραση των ζυμών που σκέπαζαν την ποικιλία, μάλλον θέλει χρόνο. Εξαιρετικό το Τσαούσι του ’18, ορυκτό, σχεδόν καπνιστό, πολύπλοκο, άγριο, αλλά ωραίο. Ο Ευφράνωρ, χαρμάνι από Μοσχατέλα-Βοστιλίδι 70%-30% είναι ίσως το πιο βατό λευκό, με ισορροπημένη οξύτητα και αρκετό σώμα για το ψάρι σας. Ο Αλχυμικός, εξαιρετικό πολύπλοκο ροζέ  χαρμάνι Μαυροδάφνης-Μοσχατέλας, γεμάτο, πικρούτσικο, φαγητού. Και ο Οργίων, μία από τις παλαιότερες και καλύτερες Μαυροδάφνες που κυκλοφορούν, θα εκτιμήσει 2-3 ώρες καράφα, εσείς ακόμα περισσότερο..Οίνος Ηδύς Ηλίου λευκό, πολύ ωραίο γλυκό από λιαστό Μοσχάτο με τα καταπληκτικά αρώματα αποξηραμένων ανθών και βερύκοκου, ό,τι καλύτερο μετά το ψάρι σας. Και πολλές ακόμα ετικέτες, κομψή  μοσχατέλα, τανικό βοστιλίδι, ζακυνθινό, χαρμάνια, άλλες δύο Μαυροδάφνες, κουράγιο στην επίσκεψη του οινοποιείου...Αν σκοπεύετε γυρίσετε στο Αργοστόλι από δω και είστε ακόμα νηστικοί θα πάρετε φυσικά τον ίδιο βορεινό δρόμο και θα φάτε στην Καλύβα του Ψαρά στο Ζολά στον αγκώνα της χερσονήσου, εκτός αν είστε πιο περπετειώδεις και πάτε σε μια από τις γραφικώτερες παραλίες στο βορειότερο άκρο της χερσονήσου, τον Αθέρα, οπότε τρώτε στο Δρόσο. Ξενυχτήστε αλλά και ξεκουραστείτε, η επόμενη μέρα με αφετηρία φυσικά το Αργοστόλι έχει πολύ ψωμί. Καλό πρωινό απαραίτητο, διπλοί καφέδες και λίγο έξω από την πόλη προς αεροδρόμιο θα βρείτε το

    Οινοποιείο Gentilini. Πλήν Συνεταιρισμού, το παλαιώτερο εν ενεργεία οινοποιείο του νησιού από παλιά οικογένεια του νησιού με παρουσία στο Libro D’ Oro. Ο Marino Gentilini  ήταν μηχανικός της Γαληνοτάτης σε σχέδια του οποίου χτίστηκε το φρούριο στην Άσσο κάπου στο 1490. Παντρεύτηκε Ελληνίδα και οι απόγονοί του Γκεντιλίνηδες έφτασαν ως εμάς. Το οινοποιείο  ξεκίνησε στα τέλη του προηγούμενου αιώνα με το Gentillini, ένα από τα καλύτερα και ίσως το ακριβώτερο ελληνικό λευκό από ξένες ποικιλίες, και το ακόμα ακριβώτερο και πρωτοποριακό για ’86 Fume, για να αφοσιωθεί στην εποχή της ωριμότητας αποκλειστικά στις γηγενείς. Ακόμα νοσταλγώ το μονοποικιλιακό Τσαούσι του, τη Vinaria του ’90. Αρκείτω όμως τα ιστορικά. Σήμερα, αναγωγικές αντί οξειδωτικές οινοποιήσεις εδώ, χαμηλά pH και υψηλές οξύτητες για να διατηρηθούν τα πρωτογενή αρώματα της ποικιλίας. Πειραματισμοί με χαρμάνια που περιέχουν κλάσματα προγούμενων εσοδειών, στο στυλ της Καμπανίας, στοχεύοντας στην παλαίωση και πολυπλοκότητα. Και πλέον, ο Πέτρος Μαρκαντωνάτος, που είναι το νέο αίμα και ψυχή του οινοποιείου γράφει τη δική του ιστορία με οινολόγο τον Αλέξανδρο Δούκα και μας ξεκινά με Notes white, ένα νευρώδες πολύ ωραίο χαρμάνι από Σοβινιόν και Τσαούσι-άλλη ωραία ποικιλία του νησιού-με ζόρικη μύτη και οξύτητα, αλλά ισορροπημένο και συνεχίζει με τραγανή, κλασσάτη, λεμονάτη Gentilini Ρομπόλα Κεφαλονιάς, με μύτη πράσινου μήλου, μοσχολέμονου και ξύσματος λεμονιού, τα ίδια στο στόμα και ωραία δομή με αρκετή πολυπλοκότητα και διάρκεια. Ρομπόλα Κεφαλονιάς Wild Paths, από απόκρημνα παλαιά αμπελοτόπια, εντονώτερη, πολυπλοκώτερη μύτη εσπεριδοειδών και ξύσματος που βρίσκουμε και στο στόμα, πολύ καλύτερη δομή και απολαυστική διάρκεια ενώ η Gentilini Lees24 Robola με 24 μήνες παραμονή στις φίνες οινολάσπες είναι ακόμα πιο πολύπλοκη, αλλά αυστηρή, με ξυραφένια ισορροπία οξύτητας και σώματος και μακρύ πολύ φινετσάτο τελείωμα. Κρασί παλαίωσης, που όμως ήδη πίνεται στα 3 χρόνια, μαζί με το προηγούμενο θα συνόδευε πέρα από μεγάλα ψητά ψάρια, ακόμα και τραγανή, πολύ αργά ψημένη στο φούρνο, ζουμερή χοιρινή πανσέτα. Notes rose, πολύ ωραίο νευρώδες και αρωματικό ροζέ από Μοσχοφίλερο και μερικές σταγόνες syrah. Eclipse, πυκνή και πολύπλοκη μαυροδάφνη, με έντονο σκούρο φρούτο, αλλά όπως προστάζουν οι σύγχρονοι ουρανίσκοι, όχι τόσο τανική πλέον  (τι κρίμα όμως...),   από τους ιδιόκτητους αμπελώνες του κτήματος, και ένα πολύ ωραίο Gentilini Syrah, με 10% μαυροδάφνη που κάνει τη διαφορά προσθέτοντας πολυπλοκότητα πάνω στο πιπεράτο και έντονο μαύρο φρούτο του χαρμανιού, πολύ ωραία κρασιά για κόκκινα κρέατα, κυνήγια, αλλά και πιάτα με χταπόδι ή τόνο. Ιδιαίτερη μνεία θα κάνω για την Ρομπόλα Late release 2012 , που δεν είναι παρά η απλή ρομπόλα του κτήματος υπερθειωμένη ώστε να διοχετευθεί στην αγορά μετά από μακρά παλαίωση. Απίστευτα κομψή και ανάλαφρη, διαυγής και φινετσάτη, με ορυκτότητα εμφανή, αλλά χωρίς ίχνος τριτογενούς εξέλιξης, το κρασί είναι ακόμα φανερά φρέσκο και μου θύμισε την αιθέρια αίσθηση του βυθισμένου Θαλασσίτη, χωρίς το ογκώδες σώμα του ασύρτικου φυσικά. Δίπλα σχεδόν, μετά το αεροδρόμιο και τα Σβορωνάτα, θα βρείτε το

     Οινοποιείο Σαρρή, στην Άβυθο. Νέο οινοποιείο, μόλις 6 ετών, με ιδιόκτητους προφυλοξηρικούς αμπελώνες 8,5 στρεμμάτων  ρομπόλας. Παρ’ όλα αυτά, παράγει 2 ετικέτες ρομπόλας, την Single Vineyard και την μαύρη Ungrafted Vines, που αναδεικνύει έναν ορυκτό χαρακτήρα τυλιγμένο σε ισορροπημένη οξύτητα και ξεχωρίζει. Παράγει επίσης το βοστιλίδι V for Vostilidi, το Μικρό Αγόρι Ροζέ και το ερυθρό Megali Petra (μαυροδάφνη)  και έχει κατορθώσει αναγνωρισιμότητα αντιστρόφως ανάλογη του μεγέθους των αμπελώνων του, ενώ από ξένες ποικιλίες παράγει ένα ακόμα ερυθρό, Αυτά από ελληνικές ποικιλίες, ενώ από ξένες παράγει ένα ακόμα ερυθρό, Nea Kopela Kokkino από 60% Malbec και 40% Montepulciano. Οι οινοποιήσεις είναι ήπιας μορφής με αυτόχθονες ζύμες και χαμηλά θειώδη, η καλλιέργεια βιολογική και τα κρασιά έχουν το ιδιαίτερο, ευγενικό προφίλ που χαρακτηρίζει αυτά τα κρασιά. Αν θέλετε να βουτήξετε, Μηνιές και Άβυθος είναι σούπερ παραλίες και οι πεινασμένοι τρώτε στο Preview στην Άβυθο. Αν ως τώρα δεν πήγατε στον Άγιο Γεράσιμο, καιρός είναι να πάτε και να γνωρίσετε και τα κρασιά του Συνεταιρισμού.

      Η Ορεάλειος Γη (Αγροτικός Οινοποιητικός Συνεταιρισμός Παραγωγών Ρομπόλας Κεφαλονιάς) βρίσκεται δίπλα στο μοναστήρι του Αγ. Γεράσιμου, εξ ου και η ομώνυμη ετικέτα. Η ψηλόλιγνη αλσατικού στυλ φιάλη τυλιγμένη σε λινάτσα ήταν ουσιαστικά -εκτός από τα ιστορικά και πρωτοποριακά Mantzavino & Καλλιγά - η μόνη εμφιαλωμένη Ρομπόλα διαθέσιμη στο ευρύ κοινό τον περασμένο αιώνα και ενώ ήταν αξιοπρεπέστατη, οι σημερινές οινοποιήσεις είναι πολύ μπροστά. Εξακολουθεί να έχει το παραδοσιακό κοινό της που πλέον έχει μετακινηθεί στη Robola R, (100,000 φιάλες, είδες η παράδοση!) αλλά υπάρχουν και πολύ καλές νέες ετικέτες, όπως η απολύτως σύγχρονη και χρόνια τώρα εξαιρετικής σχέσης ποιότητας-τιμής  San Gerassimo, από σταφύλια ορεινών αμπελώνων με μύτη λεμονάτη με  ξύσμα μοσχολέμονου, την φυσικά τονισμένη οξύτητα και νόστιμη επίγευση, η Truth, μία απαλότερη εκδοχή από βιολογικά σταφύλια, με εκφραστική μύτη από τα ίδια ξύσματα αλλά και χαμομήλι, ηπιότερη οξύτητα στο στόμα και ωραίο ανάλαφρα γλυκόπικρο τελείωμα, ακριβώς στο στο στυλ που αρέσει στους λάτρεις των «φυσικών κρασιών» και η βαρελάτη εκδοχή, Ρομπόλα Κεφαλονιάς Βαρέλι με τα αρώματα και γεύσεις βανίλιας, κηρήθρας και μελιού για τους όχι αμελητέους λάτρεις της επίδρασης της δρυός στην ποικιλία. Η αναβιωμένη ποικιλία Βοστιλίδι έχει και εδώ την έκφρασή της με το Βοστιλίδι Nouvelle Epoque 2018 με πολύ ωραία εξέλιξη, ανοιχτό χρυσαφί χρώμα, πανέμορφη πολύπλοκη μύτη αποξηραμένων ανθών και φλοιών από νεράτζι, πορτοκάλλι και κουμκουάτ, αλλά και τροπικών φρούτων και στόμα σχεδόν γεμάτο από τα ίδια φρούτα, με την οξύτητα να αγκαλιάζει με δύναμη τις αισθητές πλέον τανίνες σε απολαυστική μακρά επίγευση. Υπάρχει όμως και στο Linos Rose με την ενδιαφέρουσα σύνθεση Μαυροδάφνη-Βοστιλίδι, μύτη από σαρκώδη κόκκινα φρούτα και λεπτές τανίνες και γαστρονομικό προφίλ στο γεματούτσικο στόμα,  το Linos Red, χαρμάνι  αγιωργίτικου- μαυροδάφνης, που όμως διέφυγε της προσοχής μου όπως και το ημίξηρο ροζέ Brillante. Αν μετά από όλα αυτά τα κρασιά υπάρχει μερακλής παλαιάς κοπής, λίγο πιο κάτω στο δρόμο για Βαλσαμάτα υπάρχει η ταβέρνα Μπότσαλος, που μεταξύ άλλων ψήνει καί πρόβεια παϊδάκια. Αν μετά δεν πάτε για Σάμη και Φισκάρδο, αλλά πάρετε το δρόμο του γυρισμού για Σκάλα θα περάσετε από το

    Κτήμα Πετρακόπουλου του Νίκου Πετρακόπουλου στο Θηράμονα, συνδεόμενο  με τους Μελισσινούς του Βυζαντίου και τους Σολομούς της Βενετίας που έχουν επίσης παρουσία στο Libro D’ Oro. Έχει να παρουσιάσει κυρίως οινοποιήσεις της τελευταίας δεκαετίας, αλλά με έμφαση στην ποιότητα και την ανάδειξη του χαρακτήρα του terroir-οινοπεδίου, όσο και της ποικιλίας, προσπάθεια πίσω από την οποία δουλεύει μεθοδικά μια ομάδα με οινολόγο την Κική Σιαμέλη και  αμπελουργό τον Παναγή Βούλτεψη. Χαμηλά ph πολύ κοντά στο 3 και υψηλές οξύτητες εγγυούνται κρασιά τραγανά που θα αντέξουν στο χρόνο. Η Ρομπόλα Classic του ’19 είναι τέτοιο κρασί με υποδειγματική ξυραφάτη ισορροπία οξύτητας και έντονου σώματος με μακρά ορυκτή επίγευση, ενώ η περσινή από θερμότερη χρονιά πιο στρογγυλεμένη και φιλική στο μέσο ουρανίσκο. Παλιά Αρμάκια ‘19, από το ομώνυμο αμπελοτόπι σε πλαγιά στα 600 μέτρα. Ρομπόλα οινοποιημένη με γηγενείς ζύμες, πιο γεμάτη, στρογγυλότερη, λιγώτερες γωνίες, αλλά ταυτόχρονα μια εκπληκτικά φινετσάτη μύτη σε άψογη ισορροπία με την έντονη φυτικότητα. Θυμάρι Πέτρας, βιολογικό πολύ ωραίο κρασί από ένα μόνο αμπελοτόπι την Lacomatia στα 800 μέτρα υψόμετρο και τα αμπέλια μέσα σε θυμάρια ψηλότερα απ’ το μπόι τους.  Ένταση,  βοτανικότητα (garrigues), φινέτσα και κομψότητα σε ποσότητα αρώματος (500 φιάλες) και αντίστοιχη τιμή. Το Ζακυνθινό Gold με τ’ όνομα είναι από τα παλιά αστέρια του κτήματος, πολύπλοκο, γεμάτο, νόστιμο κρασί, παλαιώνει υπέροχα και πίνεται σε καράφα στους 10-12 βαθμούς . Το 18άρι είναι πολύ καλό με έντονα ορυκτό χαρακτήρα, πολύ ωραία εξέλιξη, γεμάτο και θάλεγα και κάτι ακόμα, ενώ το 19άρι έχει ήδη εξελίξει αποξηραμένα γιασεμιά τυλιγμένα σε υψηλή οξύτητα σε ένα γεμάτο στρογγυλό στόμα . Στο Λευκό, το μοσχάτο απαλαίνει στο χαρμάνι τον στιβαρό χαρακτήρα του βοστιλιδιού παραμένοντας ένα γαστρονομικό κρασί. Η ροζέ Μαυροδάφνη εδώ είναι πιο αχνή, αλλά κομψή και φίνα, υπέροχη, με αρώματα μαραμένου κόκκινου τριαντάφυλλού, χωρίς άγριο τεμπεραμέντο. Παρ’ όλα αυτά είναι εξαιρετική παρτεναίρ για σπαγγετάδα με χταπόδι, φρέσκο κεμμυδάκι και ντοματίνια. Το Mavro, η προσιτή Μαυροφάφνη τους, έχει χαρακτήρα έντονο και πολύπλοκο με ωραίες τανίνες, ενώ η άλλη, το Mov prefylloxera από προ-φυλοξηρικά αμπέλια 75 ετών σαφώς πιο ιδιαίτερη και απαλή. Από εδώ η Σκάλα είναι πολύ κοντά, αλλά αν πεινάσατε, βουτάτε στον Κατελειό και τρώτε στο ομώνυμο grill house.

       Θα προσθέσω  πως έχω δοκιμάσει αρκετά από τα παραπάνω κρασιά σε ηλικία επικίνδυνης ωριμότητας για λευκά, μερικά σε καράφα. Εκτός από κάποια που έδειχναν μία κομψή κούραση και κάποια που πήραν τη ζωή αψήφιστα, τα υπόλοιπα ήταν έως συγκλονιστικά.

Πηγή: cyclingforwine.gr