Τον Λάκη τον γνώρισα 14 χρόνια πριν. Από άγνωστοι γίναμε γνωστοί και από γνωστοί γίναμε φίλοι.

Τα τελευταία δύο χρόνια βάδιζε τον επώδυνο και ανεπίστρεπτο δρόμο που τελείωσε χθες και συνάμα ξεκίνησε το αιώνιο ταξίδι του.

Με τον Λάκη μιλούσαμε μέρα παρά μέρα. Τελευταία, η φωνή του «ξεθώριαζε» και το καντήλι του σιγά σιγά έσβηνε. Την περασμένη εβδομάδα του είπα, Λάκη πρέπει να πας στο Ληξούρι σου για να πας και στο κάμπο σου. Παύλο μου - μετά βίας ψέλλισε- δεν πάμε καλά, η χολερυθρίνη πήγε στα ύψη... Αυτά τα λόγια ήταν και το αιώνιο αντίο του προς εμένα.

Φίλε μου.

Υπέροχε Ληξουριώτη, είμαι σίγουρος ότι ο θεός θα σε αναπαύσει σε ένα αιώνιο κάμπο για να περνάς γλυκά την ώρα σου όπως γλυκά την περνούσες στο κάμπο των Κουβαλάτων σου.