Κεφαλονιά: Η Γεωργία Λομβάρδου - Βλαχούλη μοιράζεται την εμπειρία της στον αγώνα ενάντια στον καρκίνο του μαστού: «Γελάω όσο πιο συχνά μπορώ, γιατί η ζωή είναι όμορφη τελικά…»
25 Οκτωβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Πρόληψης κατά του Καρκίνου του Μαστού και μην ξεχνάτε ότι η πρόληψη και η έγκαιρη διάγνωση είναι το κλειδί στη μάχη ενάντια στον καρκίνο του μαστού και σας σώζει τη ζωή!
Η συγκεκριμένη ημέρα είναι μία ημέρα που αφορά όλες μας, καθώς είναι αφιερωμένη στον αγώνα τους ενάντια στον καρκίνο του μαστού. Όπως γνωρίζουμε είναι μία ασθένεια που δεν είναι αθεράπευτη, ωστόσο πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας ότι η αντιμετώπισή της είναι άμεσα συνδεδεμένη με τον τακτικό προληπτικό έλεγχο.
Αυτό εξάλλου είναι και το μήνυμα αυτής της ημέρας, αλλά και ολόκληρου του Οκτώβρη, που είναι ο αφιερωμένος ο μήνας στην ενημέρωση και ευαισθητοποίηση για τον καρκίνο του μαστού.
Μια από αυτές τις γυναίκες που έχουμε την χαρά και την τιμή να την γνωρίζουμε προσωπικά είναι η Γεωργία Λομβάρδου - Βλαχούλη, (η οποία ζει πλέον στην Κεφαλονιά και μίλησε και στην εκδήλωση της Τρίτης στο Αργοστόλι), καθώς η ιστορία της μιλάει από μόνη της. Δεν θα σας πούμε παραπάνω διαβάστε τι είπε στο likewoman.gr
Πάντα προσπαθώ και εγώ με τον τρόπο μου και τις δυνάμεις μου να βοηθήσω στην συγκέντρωση κεφαλαίων και ευαισθητοποίησης. Είναι μια ευκαιρία να συνδεθώ με άλλους και να χρησιμοποιήσω την φωνή και τις εμπειρίες μου, ώστε να προσφέρω γνώση και ελπίδα στο γεγονός ότι η ζωή μετά τον καρκίνο είναι εφικτή.
Ο καρκίνος ήταν μια λέξη που έγινε μέρος της καθημερινής μου γλώσσας από τα πρώτα μου είκοσι χρόνια. Η λέξη ‘’Κ’’ καταβρόχθισε τις σκέψεις μου και επηρέασε κάθε πτυχή της ζωής μου με τρόπους που συνειδητοποίησα πολύ αργότερα. Πολλές γυναίκες στην οικογένεια μου είχαν ήδη καρκίνο του μαστού, συμπεριβαλομένης της μητέρας μου, της γιαγιάς μου, της θείας μου και της μεγάλης μου θείας, αλλά κανένας δεν είχε προσβληθεί τόσο νέα όσο εγώ.
Σε μια εποχή που οι συνομιλητές μου ήταν απασχολημένοι με επιλογές σταδιοδρομίας, πάρτι, φλέρτ, ακόμα και σχέδια γάμου, εγώ αντιμετώπιζα τον φόβο του άγνωστου. Ο καρκίνος είναι μια ασθένεια που σε οδηγεί σε ένα μονοπάτι γεμάτο ερωτηματικά και προσθεσμίες. Είχα μετακομίσει στον κοιτώνα του Πανεπιστημίου του Τορόντο, όπου σχεδίαζα να φοιτήσω στην Νομική Σχολή, όταν ανακάλυψα έναν όγκο στο στήθος μου και αυτό άλλαξε την πορεία της ζωή μου για πάντα. Στην ηλικία των 24 ετών, αναγκάστηκα να αποδεχτώ ότι η ζωή είχε διαφορετικά σχέδια για μένα.
Οι επόμενες δύο δεκαετίες θα ήταν μετασχηματιστικές.
Αφού η μητέρα μου πέθανε, η οικογένειά μου και εγώ πήραμε μέρος σε μια γενετική μελέτη. Συναντήσαμε γενετικούς συμβούλους, γιατρούς και άλλους ειδικούς. Ο έλεγχος DNA έδειξε ότι είχα την μετάλλαξη γονιδίων BRCA1. Τι σήμαιναν όλα αυτά; Κανείς από εμάς δεν ήξερε πραγματικά τι να κάνει με αυτές τις πληροφορίες. Η ομάδα της γενετικής ήταν διεξοδική και υποστηρικτική, αλλά οι αποφάσεις έπρεπε να γίνουν γρήγορα. Όπως συζητούσαμε τρόπους για να ερμηνεύσουμε το νόημα των γενετικών αποτελεσμάτων, μου είπαν ότι ο κίνδυνος ανάπτυξης καρκίνου των ωοθηκών ήταν σημαντικά υψηλότερος από τον μέσο όρο. «Ας κάνουμε ό, τι πρέπει να κάνουμε», απάντησα στον γιατρό ο οποίος μου παρουσίασε ένα τρομακτικό σενάριο: ήμουν τριάντα τρία και υπήρχε πολύ μεγάλη πιθανότητα να μην φτάσω στα σαράντα. Αυτό με οδήγησε σε έναν ακόμα ανώμαλο δρόμο, με καταστροφικές παρακάμψεις, περισσότερες αποφάσεις και περισσότερες προθεσμίες. Μπορώ να έχω ένα παιδί; Να αφαιρέσω τα στήθη μου, τις ωοθήκες μου, τη μήτρα μου; Ή απλά τα αφήνω και πεθαίνω; Ήταν πάρα πολλές οι πληροφορίες για τον τριαντάχρονο εαυτό μου να τις επεξεργαστεί.
Ταξίδεψα πολύ και γνώρισα πολλούς ανθρώπους που θεωρώ ότι είναι οι άγγελοι μου στη γη. Οι φίλοι και η οικογένειά μου έγιναν σωσίβια. Γελάσαμε, φώναξαμε και συζητήσαμε σχεδόν τα πάντα. Με υποστήριξαν καιμε καθοδήγησαν με την εμπειρία, τις γνώσεις και την αγάπη τους. Δεν λέω ότι ήταν πάντα μια ομαλή διαδρομή αλλά με την πάροδο του χρόνου έμαθα πώς να φροντίζω τη σωματική, ψυχική και πνευματική μου κατάσταση για να παραμείνω ζωντανή. Χρειάστηκε να πάω σε τρεις χώρες και να κάνω πολλές συναντήσεις με χειρουργούς ογκολόγους και μια ομάδα γενετικών ειδικών που με βοήθησαν να πάρω τις σωστές αποφάσεις. Χάρη στο Εβραϊκό Γενικό Νοσοκομείο (Τμήμα Ιατρικής Γενετικής), το Βασιλικό Νοσοκομείο Βικτώριας, το Γενικό Νοσοκομείο του Μόντρεαλ και το Ογκολογικό Νοσοκομείο Royal Marsden στο Λονδίνο, Αγγλία, ήμουν σε θέση να μπορώ να συμβουλευτώ στο τι να κάνω στη συνέχεια. Είμαι ευγνώμων σε όλους τους γιατρούς και στην έρευνα που ήταν διαθέσιμη εκείνη την περίοδο .Μετά από τη συμβουλή του χειρουργού και του γυναικολογικού μου ογκολόγου, υποβλήθηκα σε προληπτική υστερεκτομή. Λόγω αυτής της χειρουργικής επέμβασης, ήμασταν σε θέση να μάθουμε ότι υπήρχε ήδη καρκίνος του ενδομητρίου και ήταν θέμα χρόνου νααποκαλυφθεί. Φφφ! Η ζωή μου σώθηκε και πάλι.
Ο ρόλος μου ως εκπαιδευτικός μου έφερε νέα ελπίδα στα σαράντα μου χρόνια, καθώς ήταν κάτι που μου άρεσε και το απολάμβανα. Ως ιδιοκτήτρια πολλών σχολώνγλωσσών, συνδέθηκα με παιδιά όλων των επιπέδων και ηλικιακών ομάδων. Πάντα υπήρξαν μια μεγάλη πηγή έμπνευσης και έχω αφιερώσει τη ζωή μου για τη δημιουργία ουσιαστικών δεσμών μαζί τους. Παρ’όλο που δεν έχω βιολογικά παιδιά, περιβάλλω τον εαυτό μου με παιδιά όλη την ώρα. Είμαι συνεισφέρων μέλος ενός ορφανοτροφείου όπου συνεχίζω να ξοδεύω πολύτιμο χρόνο σε πολλά παιδιά. Είμαι θετός γονέας, θεία και πνευματική μητέρα, παίρνοντας ενεργό ρόλο στη ζωή τους καθώς διαμορφώνουν τα δικά τους μονοπάτια.
Στη 1η Οκτωβρίου του 2019 έκλεισα τα πενήντα. Είναι μια γιορτή. Είμαι γεμάτη ευγνωμοσύνη. Δεν αποφεύγω να λέω την ηλικία μου όταν κάποιος με ρωτάει. Βλέπετε, το να γίνεσαι πενήντα δεν ήταν πάντα κάτι δεδομένο για μένα. Έχω αντιμετωπίσει και κατακτήσει τους χειρότερους μου φόβους. Έχω βρει δύναμη από το βάθος της ψυχής μου που με κρατά ταπεινή και ευγνώμων γιακάθε νέα μέρα. Γελάω όσο πιο συχνά μπορώ και χορεύω σε κάθε ευκαιρία … γιατί αυτό που ξέρω σήμερα είναι ότι η ζωή είναι όμορφη εν τέλει.
Πηγή: likewoman.gr
ΠΙΟ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ
