Με την παρουσία μελών, φίλων και οπαδών του ΚΚΕ, πραγματοποιήθηκε το πρωί του Σαββάτου στο Ληξούρι, εκδήλωση μνήμης για τη συμπλήρωση τεσσάρων μηνών, απ’ την απώλεια του σ. Δημήτρη Αντωνάτου, από την ΤΕ Κεφαλονιάς – Ιθάκης του ΚΚΕ και την οικογένειά του.

Παρευρέθηκαν ο Νίκος Καραθανασόπουλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος  η Ελένη Μηλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ο Αντώνης Ραλλάτος, μέλος της ΚΕΟΕ.

Στο χαιρετισμό του, ο Νίκος Καραθανασόπουλος, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στην αταλάντευτη στάση του συντρόφου για τις αξίες, τους στόχους του Κόμματος για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό, την απελευθέρωση της εργατικής τάξης απ’ τα δεσμά της εκμετάλλευσης, αλλά και την πάλη που έδωσε απέναντι στον οπορτουνισμό στο 13ο Συνέδριο, και όλους όσοι ήθελαν αυτό να μην υπάρχει σήμερα.

Παράλληλα, ευχαρίστησε τη σύζυγο του Δημήτρη Αντωνάτου, Αμαλία, για τη στήριξη που του έδωσε όλο τα προηγούμενα χρόνια απ’ το ατύχημα που είχε και μετά, προκειμένου να μπορεί να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του.

Στο βιογραφικό του συντρόφου, αναφέρθηκε ο γραμματέας της ΤΕ Κεφαλονιάς - Ιθάκης, Διονύσης Αλιβιζάτος.

«Ο σύντροφος Δ. Αντωνάτος γεννήθηκε το 1948 στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς, παιδί οικογένειας αγωνιστών αγροτών που πήραν μέρος στην Εθνική Αντίσταση και τον ΔΣΕ, με την μητέρα του να εξορίζεται στη Χίο μόλις στον πρώτο χρόνο της ζωής του.

Εργάστηκε από τα 16 του ως εργάτης σε βιοτεχνίες και στην οικοδομή. Αφού τέλειωσε το Γυμνάσιο, στο Ληξούρι το 1967, υπηρέτησε με πολλές δυσκολίες και εμπόδια, "χαρακτηρισμένος λόγω φρονημάτων", 2ετή στρατιωτική θητεία, με την ειδικότητα του "εγκαταστάτου τηλεφωνικών γραμμών" και με πολλές δυσμενείς μεταθέσεις και φυλακίσεις, στην Έδεσσα και στο Πολύκαστρο.

Με την απόλυσή του, το 1971, βγαίνει στο μεροκάματο, στην Αθήνα, ως σερβιτόρος, και το 1972 πετυχαίνει στην ΑΣΟΕΕ. Την ίδια χρονιά οργανώνεται στην ΚΝΕ με παρόρτυνση του Νιόνιου του Τζιβρά. Παίρνει αμέσως μέρος στον αντιδικτατορικό αγώνα συμμετέχοντας στην ΑντιΕΦΕΕ, αναδεικνύεται στην Επιτροπή Αγώνα της ΑΣΟΕΕ και συμμετέχει σε όλους τους αγώνες, στη Νομική και στον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου».  

Στάθηκε και σε μαρτυρία του εκλιπόντος για την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, με αφορμή και τη συμπλήρωση φέτος 50 όπου ο ίδιος δήλωνε:

«Στο Πολυτεχνείο ήμουνα από την πρώτη μέρα μέχρι το τέλος, μέχρι που μπήκαν τα τανκς. Εμείς την Τετάρτη είμαστε στην ΑΣΟΕΕ και είχαμε συνέλευση. Φύγαμε πήγαμε στα σκαλάκια της Νομικής όπου και εκεί υπήρχε συνέλευση και πήγαμε και εμείς, για να καταγγείλουμε τη χούντα που μας είχε κόψει τη συνέλευση και είχε κλείσει το εστιατόριο. Γύρω στις 11:00 όμως ήρθε κάποιος εκεί στα σκαλάκια που είμαστε και μας είπε ότι στο Πολυτεχνείο γίνεται χαμός γιατί και οι πέντε σχολές είχανε και στο Πολυτεχνείο συνελεύσεις και είχε πάει και ο Σιφναίος (υπουργός Παιδείας της χούντας) εκεί για να τους πει να σταματήσουνε τη συνέλευση και υποσχέθηκε ότι θα τους αφήσει να κάνουν εκλογές και τους απείλησε ότι θα εμφανιστεί με αυτά που κάνουν, κανένας Καντάφι. Τους είπε ότι οι αριστούχοι θα μπαίνανε υποψήφιοι, καταλαβαίνετε βέβαια τι εννοούσε. Εμείς ξεκινήσαμε όπως είμαστε όλοι από κει από τη Νομική για να πάμε στο Πολυτεχνείο. Κατεβήκαμε τη Σόλωνος φτάσαμε στο Πολυτεχνείο και μπήκαμε και εμείς μέσα.

Είχαμε αποφασίσει σαν Αντι-ΕΦΕΕ το απόγευμα να μείνουμε μέσα στο Πολυτεχνείο και αρχίσαμε να οργανώνουμε καλύτερα την παραμονή μας εκεί. Ασφαλίσαμε όλες τις πόρτες από την Πατησίων από την Τοσίτσα και τη Στουρνάρη. Την Πέμπτη εκλέξαμε και την συντονιστική επιτροπή από τις συνελεύσεις των σχολών.

Μείναμε στο Πολυτεχνείο μέχρι το ξημέρωμα της 17 Νοέμβρη. Όλες τις μέρες ο κόσμος μας βοηθούσε, μας έφερνε φαγητό και φάρμακα όποτε ζητάγαμε. Αργά το βράδυ ξημερώνοντας η 17 Νοέμβρη εμφανίστηκε το τανκς που έριξε την πόρτα της κεντρικής εισόδου. Εμείς όταν το τανκς έριξε την πόρτα φύγαμε δεξιά και αριστερά και ήταν και στρατιώτες που μας βοηθούσαν. Ακολουθούσαν οι ασφαλίτες και ο Ντερτιλής με τα όπλα στα χέρια. Είχαμε σκοτωμένους μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο, τους οποίους τους φέρναμε μέσα. Είχαμε κάνει ιατρείο μέσα με φοιτητές από την Ιατρική και είχαμε ζητήσει φάρμακα και ο κόσμος ανταποκρίθηκε και μας έφερνε φάρμακα και φαγητά».

Αναφερόμενος και στην πορεία του στο Κόμμα, στην Αθήνα, αλλά και στην Κεφαλονιά από το 1985 και μετά, στον αγώνα που έδωσε μέσα από τις γραμμές του σε όποια χρέωση και αν είχε, ο ομιλητής κατέληξε:

«Έδωσε με αυταπάρνηση τη μάχη απέναντι στους οπορτουνιστές που επιδίωκαν τη διάλυση του ΚΚΕ και μαζί με το Βαγγέλη το Νιοχωρίτη, τον Μίμη τον Ποδηματά και άλλους συντρόφους “κράτησαν” την οργάνωση της Κεφαλονιάς στηρίζοντας τον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος και τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό.

Με την ίδια αυταπάρνηση έδωσε τη μάχη και με τα προβλήματα υγείας του, μετά το τροχαίο ατύχημα, πάντα με συμπαραστάτη την αγαπημένη του Αμαλία, χωρίς να κάνει ποτέ πίσω από τα καθήκοντα που του έθετε η οργάνωση.

Ο σύντροφος Μήτσος είναι πρωτοπόρο παράδειγμα για το λαό της Κεφαλονιάς και της Ιθάκης. Υποσχόμαστε ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα έχοντάς τον πάντα στη μνήμη και στην καρδιά μας».