Ευχαριστώ!... Μια λέξη τόσο μικρή και απλή, που πολλές φορές ξεχνάμε στη ζωή μας να την πούμε, να την προφέρουμε σε όσους μας προσέφεραν "κατι"!

Αυτό το κάτι για μένα, ήταν η ίδια μου η ζωή, καθώς βίωσα μια πολύ μεγάλη περιπέτεια υγείας με ένα δύσκολο και επείγον χειρουργείο τις τελευταίες ημέρες.

Η δημόσια λέξη "ευχαριστώ" περιλαμβάνει μέσα της όλα τα συναισθήματα και την ανάγκη να ευχαριστήσω ταπεινά και με τον απόλυτο σεβασμό που αρμόζει, τους γιατρούς που κυριολεκτικά είχαν τη ζωή μου στα χέρια τους και μου την προσέφεραν πίσω! 

Πρόκειται για τον γιατρό κύριο Γιατρακο Ιωάννη, τον Διευθυντή της Χειρουργικής Κλινικής κύριο Κασπιρη Αθανάσιο, τον γιατρό κύριο Ζαπάντη Αναστάσιο που ήταν συνέχεια δίπλα μου και πάντα είναι και τον γιατρό κύριο Κλαδευτήρα Χρήστο και την πνευμονολογο κυρία Έλενα Παπακαλα! 

Είναι οι σωτήρες μου και με γλίτωσαν απ το να μπλέξω σε νέες περιπέτειες, κάτι που ήταν πολύ εύκολο να συμβεί μια και επρόκειτο για μια οξεία σκωληκοειδήτιδα με γενικευμένη περιτονίτιδα και πολύ προχωρημένη φλεγμονή. Που έπειτα απ το χειρουργείο, υπήρξε επιπλοκή και υποβλήθηκα σε 2η αξονική, καθώς υπήρχε κίνδυνος πνευμονικής

 εμβολής. 

Σε αυτούς τους ανθρώπους δεν φτάνει όλος ο θησαυρός της γης για να ανταποδώσω όσα έκαναν για μένα, όσα κάνουν καθημερινά για όλους εμάς που βρισκόμαστε στην Κεφαλλονιά! Είμαστε τυχεροί που τους έχουμε στο νησί μας και το λειτούργημα τους σίγουρα δεν είναι αντίστοιχο των απολαβών τους απ το κράτος! 

Θα παρακαλούσα τώρα που βρισκόμαστε κοντά σε εκλογές, να υποσχεθουν οι πολιτικοί παράγοντες του νησιού μας ότι θα έχουν ως προτεραιότητα τους να ενισχύσουν με κάθε δυνατό τρόπο τον τομέα της υγείας του μικρού και απομακρυσμενου τόπου που ζούμε, καλό είναι να φτιαχτούν και οι δρόμοι αλλά προτεραιότητα έχει η υγεία! 

Σίγουρα όμως κι εμείς με την σειρά μας σαν ενεργοί πολίτες, έχοντας την δύναμη του συνόλου, μπορούμε να κάνουμε, άλλος κάτι μικρότερο, άλλος κάτι μεγαλύτερο, είτε φανερά, είτε σιωπηλά για τον τομέα αυτο!!!

Ευχαριστώ επίσης τους νοσηλευτές και τις νοσηλεύτριες, γιατί όλοι τους με τον δικό τους χαρακτήρα, τις δύσκολες στιγμές που πέρασα μέσα στην κλινική, απάλυναν τον πόνο μου και έδειχναν ενδιαφέρον πάντα με ένα γλυκό χαμόγελο! 

Και μια συμβουλή: ολοι εμείς που γκρινιάζουμε καθημερινά, λέγοντας πως η ζωή μας είναι ρουτίνα, πρέπει να είμαστε χαρούμενοι που την βιώνουμε γιατί όταν αναγκαστούμε να διακόψουμε αυτή την ρουτίνα, δεν είναι πάντα για καλό! 

Είχα "βάλει στο συρτάρι" την συγγραφή ενός βιβλίου για το νησί μας, είχα σταματήσει την ολοκλήρωση και ενός παραμυθιού που από πολύ μικρή ηλικία γράφω για τις αξίες, τα συναισθήματα και την φύση, είχε πάψει να είναι προέκταση του χεριού μου η φωτογραφική μου μηχανή που τόσο αγαπώ, αλλά και πολλών άλλων ιδεών που είχα κατά καιρούς στο νου και λόγω της τελειομανίας μου πάντα κάτι δεν μου άρεσε και τα άφηνα για λίγο καιρό στην άκρη... τελικά ποτέ δεν πρέπει να λέμε άστο για αύριο, γιατί δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει! Πρέπει να απολαμβάνουμε τις καθημερινές μας στιγμές (κάτι που πάντοτε είχα ως φιλοσοφία), αλλά και να μην μας φοβίζει το να δημιουργήσουμε κάτι καινούριο μήπως και εκτεθούμε, γιατί πάντα θα υπάρχει και το καλύτερο, κι αυτό εξάλλου είναι η ομορφιά της ζωής, να ζούμε σε ανταγωνισμό μόνο με τον καλύτερό μας εαυτό!!! 

Αναστασία Δ. Κανάκη