Την πολιτική του πρόταση για το πώς οι Ευρωπαίοι θα εμπιστευτούν ξανά την Ευρώπη, ένα υπαρξιακό διακύβευμα για την ευρωπαϊκή ενοποίηση το επόμενο διάστημα, παρουσίασε ο Βουλευτής Α’ Αθήνας, του ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής, Παύλος Γερουλάνος, σε εκδήλωση των «Κινήσεων Πολιτών για τη Σοσιαλδημοκρατία» για τις επικείμενες ευρωεκλογές.

«Κάποτε είχαμε ένα όνειρο», υπογράμμισε στην αρχή της ομιλίας του ο Παύλος Γερουλάνος συμπληρώνοντας: «Ότι θα δημιουργούσαμε μια Ένωση που θα σταματούσε για πάντα τους πολέμους, ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης. Ότι την Ένωση αυτή θα καθοδηγούσαν οι αξίες του Διαφωτισμού, με σκοπό να δώσει αξία σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη και να διασφαλίσει τα δικαιώματα κάθε Ανθρώπου, χωρίς διάκριση. Είχαμε ένα όνειρο. Ότι η αξία της Ένωσης αυτής θα καθοριζόταν από την αξία του πιο δυνατού πολιτισμού της και όχι την δύναμη της πιο αδύναμης οικονομίας της. Ότι η οικονομία της θα ήταν ελεύθερη. Αλλά, θα διέπονταν από κανόνες. Για να μην επιτρέψουμε ξανά, ποτέ, στην απληστία του καπιταλισμού, να μας οδηγήσει σε μια νέα παγκόσμια σύρραξη. Είχαμε ένα όνειρο. Ότι η Ένωση θα έδειχνε την αλληλεγγύη της στους πιο αδύναμους συμπολίτες μας και θα λειτουργούσε για να δυναμώσει τα πιο αδύναμά της μέλη. Μέχρι να πορευτούμε ως μια Ευρώπη με κοινούς στόχους και κοινές φιλοδοξίες. Ότι θα στεκόταν δίπλα στον πολίτη με κάθε δυνατό μέσο και θα διασφάλιζε ότι κάθε Ευρωπαία και Ευρωπαίος θα έχτιζαν το μέλλον τους, χωρίς φόβο για την ζωή, χωρίς ανασφάλεια για τα προς το «ζην», με ένα υψηλό επίπεδο παιδείας και υγείας ως κοινή αφετηρία.

Και συνέχισε, λέγοντας: «Αυτό, ήταν ένα όνειρο. Που άρχισε να γίνεται πράξη, μετά το δεύτερο αιματοκύλισμα της Ευρώπης και της ανθρωπότητας. Που κράτησε αρκετά, ώστε να πιστέψουμε ότι μπορεί να κρατήσει για πάντα. Που κράτησε αρκετά, ώστε πολλοί από εμάς να το θεωρήσουμε δεδομένο. Διαπράξαμε το πιο θανάσιμο πολιτικό αμάρτημα. Διότι, δεν είναι δεδομένο».

Αναφερόμενος στο μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο Παύλος Γερουλάνος, απαρίθμησε τις 5 προκλήσεις που θα κληθεί να αντιμετωπίσει, όπου καθεμία από αυτές μπορεί να επιφέρει «θανάσιμα» χτυπήματα.

«Πρώτη πρόκληση: η εσωτερική μας Δημοκρατία. Ακροδεξιές δυνάμεις αναπτύσσονται αποφασισμένες να ξεζουμίσουν τα γρανάζια της για δικό τους όφελος, χωρίς καμία ανησυχία για το μέλλον της Ένωσης».

«Δεύτερη πρόκληση: η εσωτερική μας συνύπαρξη. Οικονομία και κοινωνία βαίνουν σε αντίθετες κατευθύνσεις, διευρύνουν ανισότητες και αφήνουν μεγάλους πληθυσμούς ανήμπορους να αντιμετωπίσουν το δικό τους μέλλον».

«Τρίτη πρόκληση: η εσωτερική μας αγορά. Θα χρησιμοποιήσω τη φράση ανώτατου στελέχους της ίδιας της Ένωσης: «America innovates, China imitates, Europe regulates». Η δυνατότητά μας να καινοτομήσουμε και να οδηγήσουμε την οικονομία, έχει ουσιαστικά χαθεί σε έναν κόσμο που είναι πιο νέος, πιο αισιόδοξος και πιο ατίθασος».

«Τέταρτη πρόκληση: η εξωτερική μας συνύπαρξη. Τρεις πόλεμοι αναπτύσσονται στη γειτονιά μας και σε κανέναν δεν έχουμε «λέγειν». Όχι μόνο δεν έχουμε «λέγειν». Δεν τολμούμε καν να αρθρώσουμε άποψη».

«Πέμπτη πρόκληση: η εξωτερική μας αγορά. Απέναντι στην δική μας ελεύθερη αγορά με κανόνες, έχει αναπτυχθεί ένας άκρατος καπιταλισμός, που έχει πετάξει τους δικούς μας κανόνες στον κάλαθο των αχρήστων».

Σχετικά με τις επικείμενες Ευρωεκλογές τόνισε ότι στόχος των σοσιαλδημοκρατών «δεν είναι να μοιάζουμε ψηλότεροι βλέποντας τους άλλους να κονταίνουν» αλλά να έρθουν περισσότερες και περισσότεροι στην κάλπη «να ψηφίσουν για το δικό μας όραμα μιας νέας και δυναμικής Ένωσης» και συνέχισε θέτοντας το διακύβευμά τους ως εξής: «Αν το όνειρο μιας ενωμένης Ευρώπης των λαών της, θα βρει τη δύναμη να μεγαλουργήσει ξανά ή θα μείνει για πάντα όνειρο μιας γενιάς που, αργά, αλλά σταθερά, φεύγει από την ζωή. Σε κάθε περίπτωση την ενεργή ζωή» εξηγώντας πως για να γίνει αυτό, το πρώτο που πρέπει να γίνει είναι να χτιστεί μία νέα γενιά που πιστεύει στα όνειρα.

«Για να μεγαλουργήσει ξανά αυτό το όνειρο, πρώτη μας δουλειά, είναι να χτίσουμε μια νέα γενιά που πιστεύει στα όνειρα. Σε πολιτικά οράματα. Που πιστεύει στην Δημοκρατία, στην ελευθερία και την αλληλεγγύη ως αντίβαρα στον φόβο και την μοναξιά. Όπως πιστέψαμε και εμείς. Που πιστεύει ότι η Ένωση βασίζεται σε αξίες και ότι τις αξίες αυτές, θα τις υπερασπιστεί με αποφασιστικότητα που υπερβαίνει και υπερνικά το θράσος των εχθρών της. Που πιστεύει ότι η Κοινωνία θα οδηγεί την Οικονομία και ότι οι προτεραιότητες του Ανθρώπου θα επιβάλλονται σε αυτές του Κέρδους».

Σε σχέση με τα χρηματοδοτικά πακέτα, ο Υπεύθυνος ΚΤΕ Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής, πρότεινε την αλλαγή τους, από «αμυντικά και ασθμαίνοντα» σε «επιθετικά και αποφασισμένα» με την αξιοποίηση του Ταμείου Ανάκαμψης των 750 δισ. σε ευρωπαϊκά δάνεια να μετατραπεί σε «Ταμείο Ανάταξης» αρκετών τρισ. και έθεσε τους στόχους:

«Με πρώτο στόχο, όχι την απρόσωπη ανάπτυξη ή τη θεωρία ότι όλες οι βάρκες επιπλέουν μαζί, ούτε με την λογική πως ό,τι περισσέψει από την ευημερία των λίγων, θα στάξει κάτω στους πολλούς, αλλά με τη συνειδητή και εκούσια μείωση των ανισοτήτων, μέσα από την αναβάθμιση των κοινωνικών υπηρεσιών που διασφαλίζουν την ποιότητας ζωής των ασθενέστερων.

Όχι με την τυφλή αύξηση μισθών, που καθιστά την οικονομία μη ανταγωνιστική, ούτε με την πολιτική των επιδομάτων που καθιστά την κοινωνία όμηρο της πολιτικής.

Αλλά, με την ανάπτυξη βασικών και καθολικών κοινωνικών υπηρεσιών που απελευθερώνουν τους Ευρωπαίους πολίτες, που ενισχύουν το ευρωπαϊκό ΑΕΠ, που σβήνουν τον φόβο από τα μάτια κάθε Ευρωπαίας και Ευρωπαίου μέχρι να νιώσει μέλος της ίδιας μεγάλης οικογένειας.

Με στόχο δεύτερο, τη συμμετοχή κάθε Ευρωπαίας και Ευρωπαίου, στη λήψη αποφάσεων με κάθε σύγχρονο μέσο στη διάθεσή μας.

Αν δεν ανοίξουμε διάπλατα τις πόρτες και τα παράθυρα στην Δημοκρατία, η γραφειοκρατία της Ευρώπης θα πνιγεί από τη δική της μούχλα.

Με στόχο τρίτο, τη δημιουργία, όχι μόνο ενός δυνατού Ευρωπαϊκού στρατού αλλά και την υποστήριξή του από μια βιομηχανία που επενδύει στην έρευνα, η οποία την καθιστά ισότιμη των πιο δυνατών αμυντικών βιομηχανιών και πολύ πιο καινοτόμα.

Με στόχο τέταρτο, την ανάπτυξη ενός οικονομικού κάστρου, όχι για να κρατάμε έξω τους ανταγωνιστές μας αλλά για να επιβάλουμε σε αυτούς τους δικούς μας όρους παραγωγής, τους δικούς μας κανόνες.

Αν στην Ένωση απαγορεύουμε στους αγρότες μας να παράγουν με φυτοφάρμακα που σκοτώνουν την χλωρίδα και την πανίδα της Ευρώπης, δεν μπορούμε να εισάγουμε τα ίδια προϊόντα από χώρες που καμία ευαισθησία δεν έχουν για την δική τους χλωρίδα και πανίδα.

Προφανώς, το ίδιο ισχύει για τη βιομηχανία μας.

Αν στην Ένωση απαγορεύουμε να χρησιμοποιούμε παιδιά για εργάτες, δεν μπορούμε να εισάγουμε μπλουζάκια που παράγονται από παιδιά.

Αν στην Ένωση απαγορεύουμε να μολύνουν τον αέρα τα εργοστάσιά μας, δεν μπορούμε να εισάγουμε προϊόντα από εργοστάσια που μολύνουν τον ίδιο ακριβώς αέρα που αναπνέουμε εμείς και τα παιδιά μας.

Και αν στην Ένωση δεν είμαστε έτοιμοι να στηρίξουμε τη βιομηχανία μας, δεν μπορούμε να εισάγουμε από εταιρίες που πίσω τους έχουν τη δύναμη ολοκληρωτικών Κυβερνήσεων.

Τουλάχιστον, όχι χωρίς φόρους που ισοσκελίζουν τους όρους του ανταγωνισμού, το πεδίο της μάχης.

Τους φόρους αυτούς, εγώ τους ονομάζω «κοινωνικούς δασμούς».

Αλλά πείτε τους ό,τι θέλετε, διότι ξέρω ότι υπάρχουν κάποιοι που φοβούνται λέξεις.

Απλά, να θυμάστε ότι αυτά έλεγε ο Trump στο industrial mid west. Μίλησε στην εργατιά και την αγροτιά, στις οποίες κάποτε μιλούσαμε εμείς οι Σοσιαλιστές, οι Σοσιαλδημοκράτες, οι Εργατικοί, οι Δημοκρατικοί και πήρε την μπουκιά μέσα από το στόμα της Hillary.

Διότι, εμείς επιμένουμε να τους κάνουμε διαλέξεις περί ελεύθερου εμπορίου για τις οποίες ακόμα και οι οικονομολόγοι που ανέπτυξαν τη θεωρία του ελεύθερου εμπορίου, μας κοιτάνε με απορία.

Αν δεν πιστεύετε εμένα, διαβάστε το βιβλίο «Good Economics for Hard Times» που έγραψαν οι Νομπελίστες Benerjee και Duflo.

Και τι έκανε όταν πήρε την εξουσία, στις ΗΠΑ, ο Trump; Αντί να υπηρετήσει την εργατιά και την αγροτιά που τον ψήφισε, γύρισε όλες αυτές τις πολιτικές εναντίον τους.

Τέτοιοι είναι οι αντίπαλοί μας και αν δεν καταλάβουμε ότι θα πουν και θα κάνουν καθετί για να εκλεγούν και να ηγεμονεύσουν, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να τους σταματήσουμε».

Και ανέφερε τις ευρύτερες συνθήκες οι οποίες πρέπει να διασφαλιστούν ώστε οι στόχοι αν επιτευχθούν:

Πρώτη συνθήκη: η Ευρώπη να χτίσει ένα σύστημα εσωτερικού ελέγχου, που θα τιμωρεί την καταπάτηση των αξιών της από κράτη μέλη.

Και δεύτερη συνθήκη: η Ευρώπη να χτίσει συνειδητά και επιθετικά τον δικό της πολιτισμό, με αναγνώριση και αναφορά σε κάθε πολιτισμό της Ένωσης.

Κλείνοντας την ομιλία του, ο Παύλος Γερουλάνος έκανε κάλεσμα στις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας ώστε «από την ανασφάλεια της επικείμενης ήττας, να περάσουμε στην σιγουριά της επόμενης νίκης. Από την άμυνα, να περάσουμε στην επίθεση. Και τον φόβο που βλέπουμε στα μάτια των πιο ευάλωτων συμπολιτών μας, να τον αντικαταστήσουμε με ελπίδα. Διότι, αυτός ο φόβος, σε αυτά τα μάτια, είναι το μόνο έδαφος που βρίσκουν εύφορο οι εχθροί μας. Χωρίς αυτόν αφυδατώνονται, αδυνατίζουν και αποδυναμώνονται. Και μόνο έτσι, θα καταφέρουμε να τους οδηγήσουμε πίσω, στην τρύπα από την οποία βγήκαν. Έχουμε τρεις μήνες να πείσουμε. Και πέντε χρόνια να εφαρμόσουμε».