Είμαι αμαρτωλός! Την ομολογία αυτή του αποστόλου Πέτρου φαίνεται πως δεν δέχεται να την κάνη ο σύγχρονος άνθρωπος. Του αρέσει καλύτερα το αντίθετο. «Ποιος είναι σαν κι εμένα;» ή «εγώ είμαι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου». Αυτό όμως δεν είναι σωστό. Στην περίπτωσι αυτή έχομε καθαρά την ψυχολογία ενός αρρώστου. Ξέρει ότι κάτι έχει. Θέλει όμως να πείση τον εαυτόν του και τους άλλους ότι δεν έχει τίποτε. Κάνει ακόμη και παράτολμες πράξεις και ενέργειες. Δεν παίρνει αναισθητικά, εξακολουθεί να εργάζεται σαν τον υγιή.

Αυτή η «παλληκαριά» κατά βάθος είναι μια «φυγή» από την πραγματικότητα. Εδώ έχομε μια ψευδή κατάστασι. Ο άρρωστός μας ζη με ψευδαισθήσεις.
Μήπως και ο Χριστιανός που λέει «ποιος είναι σαν κι΄εμένα» και «εγώ δεν έχω αμαρτίες» δεν κάνει το ίδιο; Τον προσγειώνει όμως ο λόγος του Θεού, που λέγει «εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν ουκ έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια ουκ έστιν εν υμίν». Όλοι είμεθα αμαρτωλοί, έστω και αν μία ημέρα είναι η ζωή μας. Από τον καιρό που είμεθα μικροί η αμαρτία δεν εσταμάτησε να μας ενοχλή και παρασύρη στα δίκτυα της. Μα και στο ηλιοβασίλεμα της ζωής δεν λείπουν τα παραπτώματα και οι πτώσεις (Α Ιω. α 8).
«Πολλά πταίομεν άπαντες» βεβαιώνει η Αγία Γραφή. Ακόμη και εκείνοι που φαίνονται σπουδαίοι και εξαιρετικοί μερικές φορές, αποκαλύπτονται με ένα πρόσωπο διαφορετικό. «Πάντες ήμαρτον». Το διαπιστώνομε ακόμη και από τον εαυτόν μας. Πόσες πονηρές σκέψεις, πόσες αβυσσαλέες επιθυμίες ανεβαίνουν από τα βάθη του εαυτού μας! Εύλογος η απορία: Γιατί θέλομε να ζούμε σε ψευδαισθήσεις; Γιατί δεν μας αρέσει το «ελέησόν με, ο Θεός», το εξομολογητήριο, ο πνευματικός; Αλήθεια γιατί;

Ο απόστολος Πέτρος όμως είπε: «Ανήρ αμαρτωλός ειμί». Πράγματι, αυτή είναι η πραγματικότης την οποία κάθε ειλικρινής άνθρωπος οφείλει να αναγνωρίζη. Και είναι αλήθεια πως το λένε μερικοί. Μόνο με κάποια παραλλαγή. «Βέβαια είμαι αμαρτωλός, όπως όλος ο κόσμος» έτσι έχομε μια ομολογία χειλέων, όχι όμως και καρδίας. Λείπει το τελωνικόν φρόνημα. Για να φθάσωμε στο ύψος του Πέτρου ή του Παύλου και τόσων άλλων, χρειάζεται να λάμψη επάνω μας το φως του Χριστού, η Χάρις του Αγίου Πνεύματος, ώστε να ανοιχθούν τα μάτια της ψυχής και να ομολογήσουν τα χείλη μας την οδυνηρή αλήθεια. Όλα αυτά όμως πραγματοποιούνται με ένα πνεύμα μαθητείας, που κλείεται στη φράσι «επί τω ρήματί σου χαλάσω το δίκτυον».

Το τελωνικόν φρόνημα δημιουργείται με την προσευχή της μετανοίας, την περισυλλογή και την αυτοεξέτασι. Εκεί θα ανακαλύπτωμεν τον λόγον, που δεν έπρεπε να λεχθή, το βλέμμα που έπρεπε να αποφευχθή , την πράξι που δεν έπρεπε να πραγματοποιηθή. Πολύ θα μας βοηθούσε ακόμη, εάν συνηθίζαμε τον εαυτόν μας να δέχεται ευχαρίστως και τον έλεγχον των άλλων. Οι υποδείξεις των αδελφών μας θα μας επισημάνουν τις αστοχίες μας και τις παραλείψεις μας. Τότε θα βλέπαμε ευχερέστερον ότι είμεθα αμαρτωλοί.
Τελικά σημειώνομε ότι η ταπείνωσις του Πέτρου εμπρός στο ανυπέρβλητο μεγαλείο του Κυρίου είναι κάτι που αξίζει να υπογραμμισθή. Όχι τι είναι ο ένας και τι ο άλλος, αλλά τι είναι ο Κύριος και τι είμαι εγώ. Τι έκανε ο Ιησούς και τι κάνω εγώ. Οπότε αυθόρμητα θα αναβλύζη από μέσα μας η ομολογία του Πρωτοκορυφαίου: «Έξελθε απ΄εμού, ότι ανήρ αμαρτωλός ειμί, Κύριε». Και τότε ο Κύριος θα κατοικήση μέσα μας.

Αρχιμ. Σπυρίδων Πετεινάτος, Ιεροκήρυκας
Ιεράς Μητροπόλεως Κεφαλληνίας