Η συναναστροφή μαζί σου ήταν πάντα ένα μάθημα βαθειάς αγάπης για την πατρίδα και τον άνθρωπο.

Αγαπημένε δάσκαλε,

Στα πολυμήχανα διασκορπισμένα σ’  όλον τον κόσμο παιδιά σου γλύκανες με την αγάπη σου την επιθυμία της επιστροφής στην πατρίδα.

Καθοδήγησες τον αγώνα και τα όνειρά μας.

Μας δίδαξες τις πολιτικές αρετές, το ήθος και την αξιοπρέπεια.

Δάσκαλε,

Να ξέρεις πως δεν είσαι μόνος σου. Κοντά σου βρίσκονται χιλιάδες ψυχές που πήραν φωτιά από τα λόγια σου, τα κείμενά σου, την καθαρότητα της ψυχής σου.

Σε γνωρίσαμε στους αγώνες, στα κείμενά σου, στα άρθρα σου, στα βιβλία σου. Σε κάθε εκδήλωση δική σου.

Καλό ταξίδι στο Πάνθεον των επιφανών Κεφαλλήνων που σε περιμένουν εκεί που θα πας και θα έχετε πολλά να πείτε, με τον Ηλία Ζερβό, τον Ιωσήφ Μομφεράτο, τον Παναγιώτη Πανά, τον Ρόκκο Χοϊδά, τον Μαρίνο Αντύπα, τον Πλάτωνα Δρακούλη, τον Νίκο Καββαδία, τον Αντώνη Τρίτση, τον πατέρα σου τον Αριστοφάνη Σουρή.

Έλεγες: «Όσο υπάρχει η Κεφαλονιά, θα υπάρχει για τα παιδιά της και η ελπίδα. Και όσο υπάρχει ελπίδα θα υπάρχει η Κεφαλονιά.

Άλλωστε οι θεοί του πολιτισμού μας δεν πέθαναν ούτε μέσα μας, ούτε γύρω μας και προσμένουν μαζί με δεκάδες χιλιάδες μετανάστες τη μέρα του γυρισμού. Το «Νόστιμον ήμαρ» που θα δούν τον «αναθρώσκοντα καπνό» της πατρίδας»

Έλεγες πριν είκοσι ακριβώς χρόνια: «Η αρώστεια που κατατρώει τις σάρκες και τα σωθικά της πατρίδας μας είναι η πολιτική που μετατράπηκε σε πολιτικαντισμό, «οι κουρασμένοι επαναστάτες» που έγιναν οι πιο αδίστακτοι σπόνσορες του παλαιοκομματισμού, Οι «αγωνιστές» που κατάντησαν κομματάρχες, οι ιδεολόγοι που έγιναν δημόσιοι υπάλληλοι όταν αναριχήθηκαν σε θέσεις και αξιώματα.

Και έτσι η ψευτιά είναι πια η αλήθεια της ημέρας. Το θράσος «πρασινίζει» και επιχορηγείται.

Η λασπολογία τραγουδάει και χειροκροτείται. Η ιδιοτέλεια διαδηλώνει και δικαιώνεται. Το κέρδος, η κομπίνα και η τοκογλυφία λυσσομανούν πάνω στο ξεζουμισμένο κορμί του τόπου».

Αυτές σου οι σκέψεις μας ακολουθούσαν πάντα και ιδιαίτερα σήμερα που οι «σκελετοί» και τα φαντάσματα των άθλιων πολιτικάντηδων ξαναβγαίνουν απ’ τα μπαούλα και περιφέρονται ως παλιοί διακονιάρηδες (Ο «θεός να σε φυλάει από παλιό διακονιάρη», όπως έλεγες πάντα).

Ακόμα και η απομάκρυνσή σου τον τελευταίο καιρό απ’ την πατρίδα δεν ήταν τίποτα άλλο από την αβάστακτη αγάπη σου γι’ αυτήν που μετατράπηκε σε πόνο, θλίψη και αγάπη.

Μια Κεφαλονιά που η ανθρώπινη σημερινή της εικόνα σε έκανε να σηκώσεις το πάθος του χωρισμού απ’ τον πληγωμένο τόπο σου.

Εμείς, που σαν αδέλφια σου μαζί βιώσαμε  τους αγώνες και την αγωνία σου για την πατρίδα μας σε νιώσαμε και σε κατανοήσαμε ακόμα πιο πολύ.

Γι’  αυτό σε ευχαριστούμε για ότι υπήρξες ζωντανός ανάμεσά μας, υπήρξες παράδειγμα ανθρώπου, υπήρξες για εμάς Δάσκαλος, υπήρξες για εμάς φωτεινός φάρος στην ομίχλη των καιρών.

Νίκο,

Σε ευχαριστούμε. Δεν θα σε ξεχάσουμε γι’ αυτό ούτε εμείς, ούτε τα παιδιά μας.

Όπως τραγουδούσες: « Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται, όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται, εγώ θα είμαι εκεί, να σας θυμίζω τις μέρες τις παλιές».

«Σ’  αυτό το φέρετρο ακουμπά η Κεφαλονιά.

Στεφανώνοντάς το μ’  ανοιξιάτικα λουλούδια απ’ τον Αίνο και πυργώνοντάς το ως τον έβδομο ουρανό τα πάνωθέ μας, όπου ο άρρητος παλμός της αιωνιότητας, αστράφτει αυτή την ώρα, την αγία δέχονται ψυχή την τροπαιοφόρα.

Που αφού το έργο της στη γη αυτή βαθειά θεμελίωσε, τον τρισμακάριο τώρα πάει ψηλά τον Ίακχο με τους αθάνατους θεούς για να χορέψει.

Φεύγεις, πας το ταξίδι σου το στερνό, ω πρωτότοκε αδελφέ μας όμως κοίτα πως ξωπίσω σου, οι Κεφαλλήνες σε χαιρετάνε, ο καθένας ένα στίχο και μια λέξη σου ψέλνοντας μελωδικό, σε ξεπροβοδάνε με τα μύρια σου λουλούδια, σα να προμηνάνε την Ανάσταση».

Αιωνία η μνήμη σου

Παύλος Καρούσος