Κάπου στον Ιούνη, μια φίλη στην Αθήνα που έχει φίλο κάποιον από τους Χαΐνηδες, μου είπε ότι θα έρθουν στην Κεφαλονιά τον Αύγουστο και, αν μπορούσα, να πήγαινα να τους ακούσω. Είπα ότι μάλλον δεν μπορούσα, αφού δουλεύω απογευματινή βάρδια σε ξενοδοχείο, αλλά εκείνη επέμενε για κάποιο λόγο, και τελικά με έκανε να το βάλω στο νου μου, μήπως μπορούσα ν' αλλάξω βάρδιες εκείνη τη μέρα, για να πάω στη συναυλία. Για κάποιο λόγο επίσης, δεν μου έλεγε πού θα έπαιζαν. Ήξερα μόνο ημερομηνία: 11 Αυγούστου.
Την Κριτονού την άκουσα πρώτη φορά ανήμερα της συναυλίας, όταν έψαξα στο ιντερνέτι πού παίζουν οι Χαΐνηδες, και τότε έγινε και η σύνδεση με τις «Αναιρέσεις». Όταν μάλιστα διάβασα ότι το κάμπινγκ γινόταν σε ιδιωτικό χώρο 300 στρεμμάτων, το πράγμα άρχισε να αποκτά ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Δεν μπορούσα βέβαια να καταλάβω πώς μπορούν να συμβαδίζουν το γιόγκα στυλ με την ανατρεπτική αριστερά, και κάτι μου 'κανε και το ιδιόκτητο του πράγματος, αλλά αυτά θα τα μάθαινα μόνο αν πήγαινα εκεί.

Λίγο λοιπόν για να δω τους Χαΐνηδες, λίγο για να δω πώς θα λειτουργούσε η αυτοδιαχείριση στην Κεφαλονιά και λίγο για να δω πού στο καλό είναι η Κριτονού, είπα θα πάω.
Και πήγα.

Ας ξεκινήσω τα σχόλια από το χώρο, ο οποίος είναι αχανής, με σκιές και ξέφωτα, σα λαγκάδα με ραχούλες ανάμεσα σε βουνά, ιδανικός για κατσίκια και ελεύθερους κατασκηνωτές. Μόνο μειονέκτημα η απόσταση από τη θάλασσα, με αποτέλεσμα η μεταφορά με το πούλμαν για μπάνιο να στοιχίζει στον κόσμο 4 ευρώ. Λίγο πιασοκώληδες οι Ληξουριώτες πρέπει να πω, αλλά μάλλον θα σκέφτηκαν, τώρα που βρήκαμε παπά ας θάψουμε πέντ' έξι, με δυο λόγια, αφού δε μας αποζημιώνει το κράτος για τη συφορά απ' τους σεισμούς, ας μας αποζημιώσουν τα φοιτητάκια.

Επιστρέφω για λίγο στο χώρο. Από τον Πάνο, που απ' ό,τι κατάλαβα είχε παίξει κάποιο ρόλο στην όλη προσπάθεια, έμαθα ότι ο λόγος που έγινε το κάμπινγκ στην Κεφαλονιά δεν ήταν από επιλογή των διοργανωτών, αλλά γιατί η δημοτική αρχή στο Χορευτό όπου το έκαναν μέχρι πέρσι, τους έκλεισε την πόρτα για φέτος, και μάλλον κλείσαν τη συμφωνία για την Κεφαλονιά λίγο για να ενισχύσουν τους σεισμόπληκτους και λίγο γιατί τους παραχωρήθηκε ο χώρος, με κάποια ανταλλάγματα φυσικά, προφανώς λογικά. Έτσι μου λύθηκε και η απορία για το γιόγκα στυλ και την ανατρεπτική αριστερά.

Αλλά ας μπω στην κριτική. Και θα ξεκινήσω από τους συντοπίτες μου. Όπως εγώ, ήμασταν όλοι επισκέπτες. Κανένας δεν πήρε τη σκηνούλα του να πάει να κατασκηνώσει στον τόπο του, έστω και τον ιδιόκτητο, που του παραχωρείται. Και δε μιλάω για τους πενηντάρηδες που δεν είναι μαθημένοι, μιλάω για τους πολύ νεότερους, τους μαθητές και κάτι αργόσχολα μεταλυκειόπαιδα, που δεν ξέρουν πώς να σκοτώσουν την ώρα τους. Γι' αυτό ψέγω και τα τοπικά μας Μέσα, που μάλλον άκουσαν ΑΝΤΑΡΣΥΑ και αυτοδιαχείριση και γύρισαν το κεφάλι.

Όχι πως εγώ, προσωπικά, έχω ιδιαίτερες παρτίδες με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ούτε που τους ξέρω ούτε που με ξέρουν. Και για την αυτοδιαχείριση δεν έχω τις καλύτερες εντυπώσεις. Σε μια αθηναϊκή απόπειρα που είχα κάποια εμπλοκή, είχα να τους σούρω τα μύρια όσα. Παρ' όλα αυτά δεν μπορώ να δω γιατί κάποιος μπορεί να είναι αντίθετος σε μια ουτοπική ιδέα, που προσπαθεί να βρει τον τρόπο να γίνει πράξη. Με δυο λόγια, πιστεύω ότι η διοργάνωση θα έπρεπε να προβληθεί πολύ περισσότερο. Πώς έγινε με το SARISTRA; Πάλι καλά που ήταν και οι Χαΐνηδες και ήρθε κάποιος ντόπιος κόσμος να τους δει και σωθήκαμε.

Και ας περιλάβω τους υπόλοιπους στους οποίους έχω να κάνω κριτική. Πάμε λίγο στη συναυλία. Τι να πω για τους Χαΐνηδες; Κρητική μπιγκ μπαντ. Λόγω μακρινής γνωριμίας, δεν θα πω άλλα. Θα πω όμως για τη χλιαρότητα του κόσμου το πρώτο 45λεπτο, που άγγιζε το όριο της αγένειας. Θα μου πεις, για να χωνέψεις τα σουβλάκια και να ξαναπάρει μπροστά ο εγκέφαλος χρειάζεται κάποιος χρόνος, αλλά τουλάχιστον ένα χειροκρότημα έστω και στο καθιστό, το δίνεις, ρε αδερφέ, στον καλλιτέχνη που σου παίζει ζωντανά. Και παρότι ο καλλιτέχνης τα συμφώνησε τα λεφτά του, εσύ προσωπικά τον βλέπεις τζάμπα, οπότε αφού διάλεξες να είσαι στο χώρο της συναυλίας, πρέπει να τον παρακολουθείς, δεν μπορείς να τον έχεις σαν επένδυση. Μ' αυτά λοιπόν στο κεφάλι, έφτασα μέχρι τη γραμματεία, ζητώντας γραφείο παραπόνων, για να αποσπάσω ένα χαμογελάκι από τα παιδιά που πάλευαν με τα διαδικαστικά. Ευτυχώς, μόλις μου πέρασε ο θυμός άρχισε να ξυπνάει και ο κόσμος και δεν ρεζιλευτήκαμε ως νησί.

Τι δεν μου άρεσε στα αυτοδιαχειριστικά, εκτός από το παραπάνω που σε μεγάλο βαθμό το εντάσσω σ' αυτά: Όταν ο καπιταλισμός κυβερνάει πρώτους απ' όλους εμένα κι εσένα, που κι εμείς με λεφτά δουλεύουμε, δεν μπορείς να φωνάζεις αυτό το συνθηματάκι που δεν μπορώ να το ανακαλέσω. Το δε άλλο, «το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ' όλα τα κελιά», το βρίσκω πιο ωραίο, ειδικά όταν πας στα αθηναϊκά αυτόφωρα ή στον Κορυδαλλό, για να φωνάξεις για τους φίλους που σου πιάσανε στις συγκεντρώσεις. Στην Κεφαλονιά όμως δεν αφορά κανέναν. Και το βρίσκω υγιές.

Θα πω όμως και καλά. Ο χώρος ήταν ωραιότατα διαμορφωμένος. Ο Πάνος μού είπε ότι έκαναν πολλή δουλειά, γιατί υπήρχαν ζημιές απ' το σεισμό. Πρόσθεσαν τουαλέτες, ίσως διάνοιξαν και το μεγάλο πάρκινγκ, έφτιαξαν γραμματεία, «καφενείο», κυλικείο, ποτάδικο, παλιακό αμφιθέατρο, κάτι σα μικρή Δωδώνη, δεν μπορώ να πω με σιγουριά, γιατί δεν ήξερα πώς ήταν πριν, αυτό που είδα όμως ήταν πολύ παραπάνω από καλό. Επίσης, η καθαριότητα του χώρου ήταν άψογη. Δεν υπήρχε κάτω ούτε γόπα όταν πήγα. Και όταν στο τέλος ήταν τίγκα στο πεταμένο πλαστικό ποτήρι και στην απλωμένη καρέκλα, χρειάστηκαν 10 λεπτά για να στοιβαχτούν οι καρέκλες και να καθαριστεί μεγάλο μέρος της περιοχής που είχε γίνει η συναυλία. Και απλώς ελπίζω ότι, εκτός από μένα, ήταν και κάποιοι άλλοι επισκέπτες που σήκωσαν καμιά δεκαριά ποτήρια και στοίβαξαν τέσσερις πέντε καρέκλες, πέρα από τα παιδιά που είχαν την επίσημη ευθύνη της καθαριότητας.

Τι να πω, παιδιά; Ότι πολύ θα ήθελα να γίνει και του χρόνου το Φεστιβάλ σας στον ίδιο χώρο; Τι θέλετε, δηλαδή; Να σας φέρω και θάλασσα;

Νίκη Γιαννάτου