Συμπολίτη – Συμπολίτισσα

Συμμετείχα στην πιο κρίσιμη ψηφοφορία του μεταπολεμικού κοινοβουλευτικού βίου της χώρας. Βρέθηκα προ του πιο αμείλικτου διλήμματος, όπως όλοι οι βουλευτές.

Θεωρώ πως το ίδιο αμείλικτο δίλλημα βασάνιζε μαρτυρικά τον κάθε Έλληνα πολίτη. Επαγγελματίας πολιτικός ούτε ήμουνα, ούτε είμαι, ούτε σκοπεύω να γίνω.

Είμαι νέος βουλευτής. Στον σύντομο βουλευτικό μου βίο δεν συμμετείχα ποτέ σε πολιτικά παιχνίδια, δεν άσκησα πολιτική με επικοινωνιακούς όρους και κράτησα αποστάσεις από ομάδες, εσωκομματικές και μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις.

Απέκτησα το βουλευτικό αξίωμα στην πιο κρίσιμη συγκυρία της χώρας. Η πρωτοφανής δημοσιονομική κρίση που ξέσπασε σε παγκόσμιο επίπεδο, το 2008, ανέδειξε τις χρόνιες παθογένειες της χώρας μας και την αναξιοπιστία ενός διαβρωμένου και απαξιωμένου πολιτικού συστήματος που απαιτεί συγκρούσεις και ριζικές αλλαγές.

Στην προσπάθειά της για ανάκαμψη, η χώρα αντιμετώπισε τον λυσσαλέο πόλεμο των

κερδοσκόπων, των αγορών και τις αδύναμες και άκρως συντηρητικές ευρωπαϊκές ηγεσίες.

Με αυτές τις πρωτοφανείς προκλήσεις, αποδειχθήκαμε δυστυχώς, ανέτοιμοι ως πολιτική παράταξη, ως πολιτικό σύστημα και ως κοινωνία να κάνουμε γρήγορα τις απαιτούμενες αλλαγές ώστε να ορθοποδήσουμε. Έπρεπε να διορθώσουμε λάθη δεκαετιών σε εξαιρετικά σύντομο χρονικό διάστημα και με πολύ βίαιο τρόπο.

Η δουλειά, ωστόσο, που έγινε για την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος είναι σημαντική. Με την προσπάθεια που έγινε και τις θυσίες των Ελλήνων πολιτών το πρωτογενές δημόσιο έλλειμμα από 24 δισεκατομμύρια ευρώ που ήταν το 2009 έφθασε σήμερα στα 5 δισεκατομμύρια ευρώ. Δυστυχώς όμως, η μείωση αυτή δεν ήταν αρκετή ώστε να μπορούμε να σταθούμε σήμερα στα πόδια μας, διότι εξακολουθεί να υπάρχει πρωτογενές έλλειμμα, με αποτέλεσμα να αναγκαζόμαστε να στραφούμε εκ νέου στον ξένο δανεισμό για να καλύψουμε τις εσωτερικές μας ανάγκες.

Η εναλλακτική λύση της μονομερούς στάσης πληρωμών των δανειστών και της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας θα έχει δραματικές συνέπειες για την καθημερινότητα όλων μας, που σε τίποτα δεν θα θυμίζει ακόμη και τη δυσβάσταχτη πραγματικότητα που βιώνουν σήμερα τα ελληνικά νοικοκυριά. Οι ελλείψεις σε βασικά αγαθά (καύσιμα, φάρμακα κα), ο εξανεμισμός των ήδη δραματικά μειωμένων αποταμιεύσεων, η στάση πληρωμών του δημοσίου, η μη καταβολή μισθών και συντάξεων, η απώλεια κάθε είδους κοινωνικής παροχής, η εκτόξευση σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα της ανεργίας, είναι μερικές από αυτές τις δραματικές συνέπειες.

Δεν έχω καμία διάθεση ιδιαίτερα αυτές τις κρίσιμες ώρες να τρομοκρατήσω ή να θέσω εκβιαστικά διλλήματα.

Ο κίνδυνος όμως της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, είναι πλέον απολύτως ορατός.

Αντιλαμβάνομαι ότι μια μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού, που έχει δει το βιοτικό της επίπεδο να μειώνεται δραματικά, αισθάνεται ότι δεν έχει πια τίποτα να χάσει αν η χώρα οδηγηθεί σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Στην πραγματικότητα όμως, έχει πάρα πολλά να χάσει.

Ναι, είναι γεγονός ότι το νέο αυτό μνημόνιο θέτει πολύ σκληρούς όρους λιτότητας για τον ελληνικό λαό, που βυθίζουν τη χώρα στον εφιάλτη της ύφεσης και υπονομεύουν την προσπάθεια ανάκαμψης.

Δυστυχώς, όμως, σήμερα δεν υπάρχει «ανώδυνο» σενάριο για τη χώρα.

Με τη νέα δανειακή σύμβαση και αυτή τη νέα σημαντική ενίσχυση, αγοράζουμε λίγο ακόμη χρόνο στον οποίο καλούμαστε, με ενότητα, αλληλεγγύη, σοβαρότητα, υπευθυνότητα και συνέπεια, να πάρουμε μέτρα που οδηγούν στην ανάπτυξη, να κάνουμε όλες τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και να νοικοκυρέψουμε τη χώρα μας για να φθάσουμε το συντομότερο στο επιθυμητό αποτέλεσμα και να έχουμε πρωτογενή πλεονάσματα.

Μόνο τότε θα μπορούμε να συντηρήσουμε με τις δικές μας δυνάμεις τη χώρα μας και θα έχουμε πιο ισχυρά διαπραγματευτικά χαρτιά.

Ταυτόχρονα, οι πολιτικές δυνάμεις, ενωμένες, πρέπει να εντείνουν τον αγώνα για την αλλαγή των συσχετισμών στην Ευρώπη και να πείσουν τους ευρωπαίους ηγέτες ότι η πολιτική της τόσο αυστηρής λιτότητας είναι εσφαλμένη.

Μέχρι τότε, όμως, η Ελλάδα πρέπει να βρίσκεται εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η απόφασή μου να υπερψηφίσω τη νέα δανειακή σύμβαση ήταν η σημαντικότερη απόφαση της πολιτικής μου ζωής. Στην πραγματικότητα, όμως ήταν η μοναδική επιλογή που είχα. Η εναλλακτική της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας δεν αποτελεί για μένα προσωπικά επιλογή.

Την απόφασή μου την πήρα με βάση την συνείδηση μου, δεν υπάκουσα σε καμία κομματική πειθαρχία. Ούτε καν την έλαβα υπόψη μου. Άκουσα προσεκτικά όλα τα επιχειρήματα όλων των απόψεων. Ήξερα πως η ψήφος μου θα ήταν απόφαση ζωής. Στο τέλος τάχθηκα ανοικτά και θαρραλέα με τη μεγάλη διακομματική πλειοψηφία, αν και ήξερα πως αυτή η απόφασή μου θα πλήγωνε πολλούς φίλους. Δεν πτοήθηκα γιατί πιστεύω ατράνταχτα ότι η απόφαση αυτή είναι τελικά η σωστή.

Ψήφισα «ναι» στη δανειακή σύμβαση γιατί πιστεύω πως έτσι υπάρχει κάποια ελπίδα σωτηρίας της χώρας. Το «όχι» θα ήταν η άμεση καταστροφή.

Προτίμησα την απίστευτη δυσκολία του «ναι». Θα ήταν πιο εύκολο για μένα ιδιαίτερα αυτή τη στιγμή που οι δημοσκοπήσεις δίνουν πρωτοφανή χαμηλά ποσοστά στην πολιτική παράταξη που εκπροσωπώ, να επιλέξω μια «ηρωική έξοδο» και να καταψηφίσω τη νέα δανειακή σύμβαση προσπαθώντας να περιορίσω το πολιτικό κόστος.

Προτίμησα όμως τις σημερινές ύβρεις από την αυριανή κατηγορία της Εθνικής συντριβής.

Κατανοώ απόλυτα τις ανυπέρβλητες δυσκολίες που υψώνονται μπροστά μας. Ο λαός έχει δίκιο να οργίζεται και να ξεσηκώνεται. Προτίμησα μια χαραμάδα ελπίδας από τη σίγουρη άβυσσο της καταστροφής.

Έπραξα κατά συνείδηση. Αν έπραξα σωστά ή λάθος θα το κρίνει η ιστορία.