Aξιότιμε κύριε πρωθυπουργέ,

Ονομάζομαι Δημητροπούλου Μαριάτζελα και φοιτώ στην Β’ Τάξη του Γενικού Λυκείου Ληξουρίου. Με αφορμή, την επίσκεψή σας στο νησί της Κεφαλονιάς, παίρνω το θάρρος να σας εκφράσω την δυσαρέσκεια μου για την κατάσταση που επικρατεί τα τελευταία 2,5 (δυόμισι) χρόνια στο σχολείο μου , το Γενικό Λύκειο Ληξουρίου, μετά τους καταστροφικούς σεισμούς του 2014.

Φυσικά, η κατάσταση αυτή αποτελεί μόνο μια μικρή παράμετρο από τα προβλήματα που μαστίζουν την Κεφαλονιά και ιδιαίτερα το Ληξούρι και την ευρύτερη επαρχία Πάλλης την περίοδο των δυόμισι αυτών χρόνων.

Εμείς , τα παιδιά του Γενικού Λυκείου Ληξουρίου, αντιμετωπίζουμε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα , καθώς το σχολείο μας , λόγω του σεισμού, έχει καταστραφεί.

Έτσι , είμαστε αναγκασμένοι να συνεχίσουμε τη φοίτησή μας σε προκατασκευασμένες αίθουσες (προκάτ), κάτι το οποίο είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για την υγεία μας , καθώς σε μετρήσεις που έχουν γίνει έχει αποδειχθεί ότι ο αέρας μέσα στις προκατασκευασμένες αίθουσες είναι τοξικός , γιατί οι συγκεντρώσεις της χημικής ένωσης φορμαλδεΰδης είναι τριπλάσιες του ορίου που προτείνεται για τον εσωτερικό αέρα.

Ακόμη, τους δύο αυτούς χειμώνες ένας μεγάλος αριθμός μαθητών και καθηγητών είναι άρρωστοι από ιώσεις, από τις οποίες, δυστυχώς, δε μπορούμε να απαλλαγούμε.

Επίσης , εκτός από το μείζον αυτό πρόβλημα της υγείας, υπάρχουν και πρακτικές δυσκολίες, καθώς το σχολείο μας βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την θάλασσα που υπάρχει στην περιοχή. Αυτό σημαίνει ότι τον χειμώνα εμείς ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες, περισσότερο σε σχέση με τα άλλα σχολεία, επειδή όταν βρέχει , το νερό ακουμπά πάνω στο πλαστικό του προκάτ και δεν έχουμε την δυνατότητα να παρακολουθήσουμε το μάθημα , καθώς δυσκολευόμαστε να ακούσουμε τους καθηγητές μας.

Επίσης, τις ημέρες που έχει αέρα, δεν μπορούμε να καθίσουμε ούτε μια στιγμή στο προαύλιο και πρέπει να επιστρέψουμε μέσα στις αίθουσες και την ώρα του διαλείμματος. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το συνωστισμό των μαθητών μέσα στις αίθουσες , τον να μην αερίζονται αυτές και ορισμένες φορές και τον τραυματισμό παιδιών.

Έτσι αναγκαζόμαστε, άλλοι να παραμένουμε μέσα και άλλοι να βγαίνουμε έξω, παρά τον ενοχλητικό αέρα.

Επιπρόσθετα, οι τάξεις που βρίσκονται πιο κοντά στην θάλασσα γεμίζουν με άμμο και φύκια, λόγω του αέρα.

Ακόμη, αξίζει να σημειωθεί ότι, δεν έχουμε χώρο να κάνουμε τις γιορτές του σχολείου για τις εθνικές μας επετείους και είμαστε υποχρεωμένοι να τελούμε αυτές κάτω από ένα ξύλινο υπόστεγο, το οποίο δεν χωράει όλους τους μαθητές και σε περίπτωση βροχής δεν μπορούν να καθίσουν πουθενά, ενώ σε περίπτωση ήλιου πάλι προκύπτει το ίδιο πρόβλημα.

Παράλληλα, οι προκατασκευασμένες αίθουσες έχουν περιορισμένη χωρητικότητα και την περίοδο των εξετάσεων αναγκαζόμαστε να μετακινούμαστε σε άλλες αίθουσες ,όμως, και κατά την διάρκεια της σχολικής χρονιάς αντιμετωπίζουμε δυσκολίες με αυτό το ζήτημα. Μέσα από τα παραπάνω προσπάθησα, όσο ήταν δυνατόν, να σας γνωστοποιήσω την κατάσταση την οποία βιώνουμε.

Δυστυχώς, είναι μια σκληρή πραγματικότητα την οποία ζούμε. Αυτά τα χρόνια πολλές φορές έχουμε διαμαρτυρηθεί με κάθε τρόπο, όπως καταλήψεις, διαδηλώσεις , χωρίς όμως, κανένα αποτέλεσμα, λόγω της δυσχερούς οικονομικής κρίσης, που πλήττει την χώρα μας τα τελευταία χρόνια.

Νομίζω ότι δεν τιμά το ελληνικό κράτος μια τέτοια εικόνα, κύριε Τσίπρα.

Δεν ζητάμε κάτι παράλογο, στο σχολείο μας θέλουμε να επιστρέψουμε, να έχουμε ένα κανονικό, ασφαλές και θωρακισμένο αντισεισμικά κτιριακό συγκρότημα.

Αυτό αποτελεί ένα αυτονόητο δικαίωμά και πάγιο αίτημά μας.

Από εσάς ζητώ και σαν Πρωθυπουργός της Ελλάδας αλλά και από την κυβέρνηση σας να προσπαθήσετε να κάνετε κάποιες κινήσεις, καθώς γνωρίζω άλλωστε, ότι οι Δήμοι είναι υπεύθυνοι για τις επισκευές και τις επιδιορθώσεις των σχολείων.

Μου είναι γνωστό ότι δεν βρισκόμαστε και στην καλύτερη οικονομική κατάσταση σαν κράτος (όπως προανέφερα), όμως , σας παρακαλώ ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ.

Δώστε ένα τέλος στην αγωνία και την αγανάκτηση των καθηγητών, των μαθητών και των γονέων του Γενικού Λυκείου Ληξουρίου.

Το αίτημα μας αυτό αφορά, όχι μόνο εμάς,αλλά και τις επόμενες γενιές παιδιών της πόλης μας. Είμαστε παιδιά που παλεύουμε για ένα καλύτερο μέλλον, που ελπίζουμε σε μια καλύτερη ζωή, που παλεύουμε για έναν δικαιότερο κόσμο.

Έχουμε μάθει να σηκωνόμαστε όταν πέφτουμε.

Έχουμε όνειρα, προσδοκίες, επιθυμίες. Μην μας τα περιορίζετε σε ένα «προκάτ»

Προσπαθούμε και θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε να οικοδομήσουμε έναν κόσμο μακριά από τις παρωχημένες αντιλήψεις και τα κατάλοιπα του παρελθόντος, απαλλαγμένοι από αυθεντίες και στερεότυπα.

Γίνετε αρωγοί μας σε αυτό το δύσκολο έργο.

Μην μας στερείτε τα αυτονόητα.

Μην μας στερείτε το μέλλον που επιθυμούμε.

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων

Δημητροπούλου Μαριάτζελα

Μαθήτρια Β’ Τάξης Γενικού Λυκείου Ληξουρίου

Y.Γ: Σας ζητώ μέσα στο πιεσμένο πρόγραμμά σας, να εντάξετε και μια επίσκεψη στο Ληξούρι, ώστε να δείτε και από κοντά την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε 2,5 χρόνια μετά το χτύπημα του Εγκέλαδου.