Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι ένα τέτοιο μέρος. Κάποτε ήταν, τώρα όχι. Τώρα μια βόλτα στην παραλία προκαλεί περισσότερη ένταση παρά χαλάρωση.

Η πρόσβαση στην παραλία είναι από μόνη της μια πρόκληση. Καλείσαι να περάσεις ένα κακοτράχαλο στενό δρόμο και άπαξ και μπεις σε αυτόν επιστροφή δεν υπάρχει. Φυσικά, οι δρόμοι αυτοί είναι εντάξει για τους επίδοξους δίτροχους ή τετράτροχους ραλίστες, οι οποίοι διασχίζουν την συγκεκριμένη διαδρομή με ταχύτητες τρομερά επικίνδυνες για τους υπόλοιπους διερχόμενους.

Τι συμβαίνει με τους Σουμάχερ της Κεφαλονιάς; Έχουν τόσο αυτοπεποίθηση για τις οδηγικές τους επιδόσεις ή άγνοια για το γεγονός ότι αποτελούν δημόσιο κίνδυνο;

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η απάντηση είναι και τα δύο. Ή μάλλον καλύτερα θα μπορούσαμε να πούμε ότι η απάντηση είναι κρυμμένη στη νοοτροπία του «μπορώ να κάνω ότι θέλω, ποιος θα μου πει τι;».

Με την ίδια νοοτροπία που χθες ένας από αυτούς τους οδηγούς διέσχισε την παραλία της Αντισάμου με το αυτοκίνητο του. Πέρασε μέσα από την παραλία, πίσω από τις ξαπλώστρες, ανάμεσα στους λουόμενος μέχρι να σταματήσει μπροστά από γνωστό μπαρ για να συνομιλήσει με τους σερβιτόρους. Γιατί; Γιατί μπορεί να κάνει ότι θέλει. Ποιος θα του πει τι;

Και για όλους αυτούς τους « μπορώ να κάνω ότι θέλω» έχουμε ευθύνη όλοι μας. Για όσες φορές δεν τους είπαμε ότι δεν μπορούν. Ότι είναι ανάγωγοι. Ότι αποτελούν κίνδυνο.

Μπάμπης Παπαναστασάτος