Η Παντελλερία είναι ένα ηφαιστειογενές νησί, που ανήκει στη Σικελία, και βρίσκεται σε απόσταση μόλις 60 χιλιομέτρων από την ακτή της Τυνησίας. Ο κορυφαίος σχεδιαστής έφτασε για πρώτη φορά εκεί πριν περίπου 45 χρόνια και όπως αφηγείται ο ίδιος δεν ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, αφού η Παντελλερία δεν είναι ο κλασικός τουριστικός προορισμός που έχουμε στον νου μας. «Βρήκα το περιβάλλον τραχύ και εχθρικό. Τότε ήταν που κατάλαβα ότι κάτι με στοίχειωνε» περιγράφει σε συνέντευξη του στο Conde Nast Traveller.

Το τοπίο είναι άγριο με τους τεράστιους βράχους του ηφαιστείου να κάνουν τον περιβάλλοντα χώρο να γυαλίζει μέσα από τις λείες τους επιφάνειες, ενώ τα dammusi, τα παραδοσιακά σπίτια των ντόπιων, που ακολουθούν το αραβικό στιλ, δίνουν έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα στη θέα μέχρι τη θάλασσα.

Ο ίδιος ο Armani αγόρασε την πρώτη του έκταση στο νησί το 1979, όταν δεν υπήρχε ακόμη ηλεκτρικό στην περιοχή. «Χρειαζόσουν τη δική σου αντλία για να έχεις νερό!», αναφέρει χαρακτηριστικά. Σήμερα έχει χτίσει την έπαυλή του σύμφωνα με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική του νησιού, δίνοντας την αίσθηση ότι βρίσκεσαι διαρκώς σε εξωτερικό χώρο. Το σπίτι διαθέτει υπαίθριο σαλόνι και τραπεζαρία, επτά ξεχωριστά damussi σε σύνολο, ενώ η διακόσμηση κινείται σε minimal αισθητική, ακολουθώντας τον τρόπο ζωής του νησιού.

Ο 87χρονος σχεδιαστής έχει δώσει ιδιαίτερη προσοχή και στον τεράστιο κήπο του, που περιβάλει την εντυπωσιακή πισίνα, μιας και το νησί δεν διαθέτει αμμώδεις παραλίες. Πανύψηλοι φοίνικες και σπάνιες ποικιλίες κάκτων του νησιού πρωταγωνιστούν στο εξωτικό σκηνικό, με τα γιασεμιά και τις γαρδένιες να δημιουργούν μια μεθυστική αρωματική ατμόσφαιρα. Από την Παντελλερία, μάλιστα, ο Armani εμπνεύστηκε και το άρωμα Armani Prive Cypres Pantelleria, που δημιουργήθηκε από τις νότες κυπαρισσιού και θαλασσινής αύρας και σε μεταφέρει σε αυτό το καταπράσινο, παρθένο τοπίο.

«Τώρα πια νιώθω πως είμαι ένας από τους ντόπιους» λέει. «Όποιος έρθει εδώ πρέπει να έχει σπαρτιατικό πνεύμα. Ξεχάστε το jet set, τα πάρτι, τους διάσημους ανθρώπους και τις νύχτες που φτάνουν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Εδώ δεν υπάρχουν. Και κανείς δεν τα θέλει εδώ».

giorgioarmani