Η διακριτικότητα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Τα πιο όμορφα tattoos είναι αυτά που δεν «φωνάζουν», που δεν επιδιώκουν να τραβήξουν με το ζόρι την προσοχή. Ως γνωστόν: η ασχημοσύνη απαιτεί την έκθεσή της υπό το φως των προβολέων. Γράφει ο Γιώργος Κωνσταντινίδης.

Επανέρχομαι για τρίτη φορά στο θέμα.

Εδώ και 20 χρόνια, ο αριθμός των σημαδεμένων όλο και μεγαλώνει. Στις ΗΠΑ, λένε πως στους νέους είναι 1 προς 5. Μαζί με το piercing αποτελεί το σύγχρονο τρόπο packaging του κορμιού, που μπερδεύεται αξεδιάλυτα με το είναι. Δεν είναι λίγες οι φορές, που εκφράζει την επιθυμία να αρχειοθετηθεί η προσωπική μνήμη, σωματοποιώντας τη.

Μια έκφραση απελπισίας.

Θυμάμαι πόσο ανακατεύτηκα όταν είδα μια φωτογραφία από το Μπρούκλιν όπου απεικονιζόταν ένα κοπάδι προβάτων με ολόιδια τατουάζ, βέγκαν και γενειοφόρο. Μια ζωντανεμένη γκραβούρα. Αυτό που με ενοχλεί με τα τατουάζ είναι η ύπουλα συντηρητική ιδιότητά τους: δείχνουν cool, αλλά αφισάρουν μια μονιμότητα της ύπαρξης. Συν αυτή η άθλια ανάγκη του ανήκειν σε μια ομάδα.

Ή μια απέλπιδα προσπάθεια διαφοροποίησης. Η μη αναστρέψιμη αυτή πράξη γοητεύει τους κουφιοκέφαλους, ακριβώς εξαιτίας αυτού του χαρακτηριστικού της. Τίποτα δεν μου είναι πιο αντιπαθητικό από τούτο το διά βίου μαρκάρισμα με το οποίο οι θανάσιμοι εχθροί της ανθρωπότητας σφράγιζαν το όνειδός τους: από τον καταναγκασμό των εκτοπισμένων σε κείνο των SS.

Χθες, στο μετρό, πέτυχα τυπάκο να επιδεικνύει ένα ευμέγεθες Καλάσνικοφ στο φουσκωμένο μπράτσο του.

Έσπευσα ν’ αλλάξω θέση.

Θεωρώ πως πρόκειται για πρωτογονισμό, στοιχειώδης μύηση στα ήθη μιας φυλής χαμένης στον ορίζοντα. Εξ αυτού, το τατουάζ δεν είναι ούτε κλασικό ούτε μοντέρνο, είναι απλώς κιτς. Δεν αμφισβητώ ότι υπάρχουν όμορφα τατουάζ και αντιλαμβάνομαι τη σέξι διάσταση του στολιδιού: αλλά στα μάτια μου, πρόκειται για έναν πουριτανικό ερωτισμό.

Αν κάνω στην άκρη αυτήν την ηθική στάση που πάει α λα μπρατσέτα με την αισθητική μου, παραδέχομαι ότι πρέπει να τραβήξουμε μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα διάφορα είδη τους.

Ας πούμε λοιπόν ότι οι προηγούμενες σκέψεις γράφτηκαν με συμπαθητική μελάνη. Ας τις ξεχάσουμε και πάμε να επινοήσουμε μια σημειολογία της δερματοστιξίας. Τα πιο όμορφα tattoos είναι και τα πιο διακριτικά. Φέτος το καλοκαίρι, γνώρισα μια γυναίκα που έφερε ένα μικρό τρίγωνο φωλιασμένο στην απόκρυφη κλείδωση του γονάτου. Ήταν λίαν πετυχημένο, αφόρητα ερωτικό και πήγαινε ταμάμ με το στυλ της.

Κάποια τέτοια σημαδάκια, στην ωμοπλάτη, τον αυχένα, τη μασχάλη, τον αστράγαλο, ίσως το λόφο της Αφροδίτης, τα ιδεογράμματα σε μια εύθραυστη ραχοκοκαλιά, διαθέτουν μια σχεδόν αδιόρατη φινέτσα και μυστηριωδώς συνοδεύουν πάντα μια πολύ κομψή γυναίκα, ενίοτε αντικαθιστώντας τα εσώρουχα. Είναι η επιλογή του σημείου, εκείνο το zest στο κοκτέιλ που απογειώνει τις γεύσεις. Και τις αφές.

Ωστόσο, αυτό το είδος εκλεπτυσμένου τατουάζ είναι μειοψηφικό. Οι περισσότερες περνάνε την ώρα τους χαράζοντας μαλαισιανά μοτίβα, αλυσίδες στον αστράγαλο, φτεράκια, ζώδια, δράκους που ξερνάνε φωτιά, και πρωτότυπα μηνύματα του στυλ «Born to Die» ή «Love is the Best». Η Ριάνα, ας πούμε. Αυτού του είδους η ασχημοσύνη απαιτεί την έκθεσή της υπό το φως των προβολέων.

Και, βέβαια, το πλέον εξοντωτικό είναι η ιχνηλασιμότητα του οικογενειακού κρέατος μέσα από ημερομηνίες γέννησης των παιδιών ή, χειρότερο, των γονέων.

Τουλάχιστον, στο παρελθόν, αρκούμασταν στην αναγραφή του ονόματος της καλής που σιγά-σιγά ξεθώριαζε ώς την επόμενη (καλή).

Τα πιο συγκινητικά τατουάζ είναι τα προγενέστερα τούτης της διόλου εφήμερης μόδας.

Εκείνα των παλιών βασανισμένων προλετάριων, των φυλακισμένων, των αλητήριων κάθε καρυδιάς, όλων εκείνων των ανθρώπων που δεν εξέλαβαν ποτέ τον εαυτό τους ως έργο τέχνης. Στην τελική, δεν με νοιάζουν τόσο τα τατουάζ όσο οι αρτίστικες αξιώσεις τους, οι οποίες σκοτώνουν την αθωότητα του κακού γούστου που είχαν κάποτε και, σε κάποιες περιπτώσεις, τον ερωτισμό τους.

Ο εικονογραφημένος άνθρωπος παίρνει ως δεδομένο ότι το τατουάζ του είναι ωραίο όσο και ο ίδιος. Ε, λοιπόν, δεν έχω καμιά όρεξη να αντικρίζω μια σάρκα που μοστράρει ένα εμετικό πράσινο, μια μουντζούρα ανθρακωρύχου ή ένα μαραμένο λουλούδι που καμιά μέλισσα δεν θα επισκεπτόταν ποτέ. Όλο αυτό συνδυάζεται με μια σχιζοφρενική στάση: Στην περίπτωση που κάποιος ακατονόμαστος έχει βαλθεί να υπογράψει κάποιο βλακώδες απόφθεγμα στο μπούτι ή το μπράτσο του, σημαίνει ότι το θεωρεί κοινό κτήμα. Αλλά αν σκύψεις πάνω του, για να το αποκρυπτογραφήσεις, το specimen θα παρεξηγηθεί.

Έχει μπερδέψει την απογύμνωση εαυτού με την οικολογική αθωότητα, την κονφορμιστική υπογραφή και την απόκρυψη ενός μυστηρίου που απολύτως δεν υπάρχει. Θα σας αφήσω με έναν αφορισμό του μέγα αρχιτέκτονα Άντολφ Λος, συγγραφέα του δοκιμίου Διακόσμηση και έγκλημα -ώστε να σώσω το τομάρι μου: «Όταν κάποιος με τατουάζ πεθαίνει ελεύθερος, σημαίνει ότι πέθανε λίγα χρόνια προτού διαπράξει το έγκλημα». Δυστυχώς, στις μέρες μας, αισθητικά και άλλως αναληθές.

andro.gr