Το ΔΣ της ΕΛΜΕ-ΚΙ τιμά την 1η Μάη, παγκόσμια μέρα της εργατικής τάξης. Το γεγονός ότι η μέρα δεν είναι αργία αλλά απεργία αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι τέσσερα συνδικαλιστές της ΕΛΜΕ-ΚΙ, μαζί με άλλα στελέχη του ταξικού κινήματος στο Νομό, είναι κατηγορούμενοι διότι υπεράσπισαν πέρσι την πρωτομαγιάτικη απεργία στο λιμάνι του Αργοστολίου, κόντρα στο αστικό κράτος και τους εφοπλιστές που διέτασσαν τη σύλληψή τους. Ο δρόμος της ταξικής πάλης είναι η πραγματική τιμή στους νεκρούς εργάτες του Σικάγου, στους εκτελεσμένους την πρωτομαγιά του 1944 στην Καισαριανή και στο νησί μας, συνέχεια στην πράξη (και όχι στα λόγια), στις συνθήκες του μονοπωλιακού καπιταλισμού, του ηρωισμού των καλύτερων στιγμών του ριζοσπαστικού κινήματος. Την 1 Μάη η εργατική τάξη μετρά τις δυνάμεις της για μια νέα ανάταση, για αντεπίθεση κόντρα σε κεφάλαιο και ιμπεριαλιστές και ξεκαθαρίζει ότι μόνιμες καταχτήσεις μπορεί να υπάρξουν μόνο με ισχυρό – ανασυγκροτημένο λαϊκό κίνημα, για την κατάργηση της δικτατορίας των μονοπωλίων και την οικοδόμηση μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Το ΔΣ της ΕΛΜΕ-ΚΙ θεωρεί ότι το 2014 όλη η ανθρωπότητα έχει τη δυνατότητα να απολαμβάνει έναν πλούτο που είναι ασύλληπτος αλλά που σφετερίζεται από τα παράσιτα, τους καπιταλιστές - ληστές. Όσο περισσότερο πλουτίζουν τα μονοπώλια τόσο θα φτωχαίνει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της. Σήμερα, υπάρχουν όλες οι δυνατότητες, να έχουμε όλοι δουλειά με αξιοπρεπείς μισθούς και μεροκάματα, να εργαζόμαστε λιγότερες ώρες, να αυξηθεί ο ελεύθερος χρόνος. Υπάρχουν οι προϋποθέσεις να ζούμε χωρίς το βραχνά της ανασφάλειας και της ανεργίας, να είμαστε καλυμμένοι από ένα ευρύ σύστημα κοινωνικής φροντίδας. Οφείλουμε να αναρωτηθούμε το γιατί ζούμε μια ζωή ντροπής που δεν αξίζει σε μας και τα παιδιά μας. Οφείλουμε να βρούμε την αιτία της διαρκούς επιδείνωσης της θέσης μας και να την ξεριζώσουμε με τα ίδια μας τα χέρια.
Είναι άραγε θέμα κακής διαχείρισης του καπιταλισμού και άρα χρειάζεται απλά μια κυβερνητική εναλλαγή; Υπάρχουν κάποιες αδυναμίες ή προβλήματα στο υπάρχον σύστημα που πρέπει να διορθώσουμε; Δεν είμαστε αρκετά σύγχρονοι και ευρωπαίοι όσο θα έπρεπε;

Όσες πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση εξαπατούν και φροντίζουν για τη διαιώνιση της πραγματικής αιτίας της δυστυχίας μας: τη διαιώνιση του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που γεννά τις κρίσεις, ακριβώς γιατί συγκρούεται με τη σύγχρονη απαίτηση για κοινωνικοποίηση του πλούτου. Κριτήριο της παραγωγής αντί να είναι η κάλυψη των λαϊκών αναγκών, είναι η αύξηση της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Τα συνεχόμενα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που προσφέρουν τεράστια αύξηση κερδών και προνομίων στα μονοπώλια είναι όρος για να ξεπεράσουν την κρίση τους. Οι εξελίξεις αυτές χτυπούνε τη λαϊκή πλειοψηφία, τους εργαζόμενους, τους φτωχούς αγρότες, τους μικροβιοτέχνες και τους επαγγελματίες, τη νεολαία, τις γυναίκες. Τα μονοπώλια και το σύστημά τους βάζουν λουκέτο στα μαγαζιά, ξεκληρίζουν τους αγρότες. Οι εκπαιδευτικοί και όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι βιώνουμε τις συνέπειες της ανασυγκρότησης του κράτους (βλ. «διαρθρωτικές αλλαγές»), ώστε να γίνει στρατηγείο και να αφήσει χώρο για διείσδυση των μονοπωλίων σε νέους τομείς κερδοφορίας. Η παιδεία – η υγεία – η πρόνοια βρίσκονται διαρκώς στο στόχαστρο. Ως κλάδος έχουμε ιδιαίτερη ευθύνη για να αντιπαρατεθούμε στο χτύπημα των μορφωτικών δικαιωμάτων των μαθητών, μέσα από το λεγόμενο νέο σχολείο, την αποκέντρωση και την αξιολόγηση. Ουσιαστική, ολόπλευρη μόρφωση, μόνιμη σταθερή εργασία και απόδοση στους εκπαιδευτικούς ρόλου λειτουργού και όχι υποταγμένου ανθρωπάριου μπορεί να δώσει μόνο η κοινωνία που θα απελευθερώσει τον άνθρωπο από την εκμετάλλευση και το σύγχρονο πνευματικό σκοταδισμό.
Η ΕΛΜΕ-ΚΙ, μαζί με το υπόλοιπο ταξικό κίνημα, πάλεψε και παλεύει να γίνει η παιδεία λαϊκή υπόθεση. Ανέδειξε και αναδεικνύει κάθε μικρό και μεγάλο πρόβλημα και τις αιτίες που τα δημιουργούν. Έσωσε ζωές στους σεισμούς, αφού μαζί με γονείς και μαθητές πάλεψε για τη λειτουργία των σχολείων με όρους ασφάλειας, όταν κυβερνητικοί και τοπικοί παράγοντες είτε σιωπούσαν είτε υποβάθμιζαν τα ζητήματα αντισεισμικής θωράκισης και βιάζονταν να στοιβάξουν τους μαθητές σε χώρους που κατέρρευσαν, σαν πρόβατα επί σφαγή. Βρέθηκε και βρίσκεται δίπλα στους πληγέντες, ιδιαίτερα στους φτωχούς και άστεγους μαθητές που δεν έχουν δυνατότητα για φροντιστήρια, διεκδικώντας λύση στη στέγαση, στη σίτιση, στο νερό, στις εξετάσεις. Κάποιες από τις διεκδικήσεις αυτές χαρακτηρίστηκαν ανέφικτες μέχρι και ανήθικες!!! Σήμερα παλεύει για ουσιαστικούς ελέγχους στα σχολεία και νέα συγκροτήματα, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν. Η ΕΛΜΕ-ΚΙ οργάνωσε διεκδικητικό αγώνα και είχε πρακτική συμμετοχή στην οργάνωση της αλληλεγγύης, όταν το κράτος απουσίαζε και τα κυβερνητικά στελέχη παρουσιάζονταν στα κανάλια για επικοινωνιακούς λόγους.
Μπορούμε να κοιτάζουμε στα μάτια την εργατική τάξη γιατί σταθήκαμε και στεκόμαστε πάντα δίπλα σε αυτήν και τα παιδιά της.
Αυτά όλα θα τα συνεχίσουμε αλλά δεν αρκούν.
Για να βγει αλώβητος και νικητής ο λαός, απαιτείται άμεση οργάνωση της πάλης στους χώρους δουλειάς και στους κλάδους. Χρειάζεται να δυναμώσει ο συντονισμός του αγώνα, να αναπτυχθεί ένα ορμητικό αγωνιστικό ποτάμι αντίστασης για να αναχαιτίσει την κυβερνητική επίθεση, να γκρεμίσει μνημόνια και αφεντικά, κόντρα στον νέο και τον παλιό κυβερνητικό - εργοδοτικό συνδικαλισμό. Να χτυπήσουμε τη λογική της «ανταγωνιστικότητας», το συντεχνιασμό, την απογοήτευση και τη μοιρολατρία. Να ξεπεράσουμε τον «ευρωμονόδρομο» και την «ταξική συνεργασία». Να στείλουμε μήνυμα ότι είμαστε όρθιοι για να υπερασπιστούμε τη ζωή και το μέλλον τη δική μας και των παιδιών μας.

Τίποτα δεν έχει κριθεί!

Ψηλά το κεφάλι!

Κοινωνικοποίηση του πλούτου που παράγει η εργατική τάξη!
Ζήτω η κοινωνική συμμαχία για την ανατροπή!
Όλοι και όλες στη συγκέντρωση
του ΠΑΜΕ 10 το πρωί
στο Εργατικό Κέντρο Κεφαλονιάς.

Αργοστόλι 30 Απρίλη 2014
Για το ΔΣ της ΕΛΜΕ-ΚΙ

Ο Πρόεδρος
Ο Οργανωτικός                                     Γραμματέας

Γεωργόπουλος Διονύσης               Βάρσος Δημήτρης