Η Χρυσή Αυγή αναλαμβάνει ανοιχτά το ρόλο του τρομοκράτη για λογαριασμό ολόκληρου του σάπιου αστικού κατεστημένου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με την ανακοίνωσή της υπερασπίζεται το ξαναγράψιμο της ιστορίας - με βρώμικο μελάνι - σε βάρος της αλήθειας, σε βάρος των λαών και των αγώνων τους, σε βάρος του σοσιαλισμού και των πρωτοπόρων δυνάμεων για κοινωνική πρόοδο. Συσχετίζει το δικαίωμα στην εργασία στην εκπαίδευση, από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο, με την συμμόρφωση και υποταγή στην κυρίαρχη πολιτική. Επιτίθεται ενάντια στη συμμετοχή της νεολαίας στην ταξική πάλη, ενάντια στην συμμαχία της με το λαό. Ενοχλούνται σφόδρα από τις κινητοποιήσεις μαθητών – γονιών - εκπαιδευτικών – εργαζομένων που ανέδειξαν τα πραγματικά προβλήματα των σχολείων και των μαθητών, όπως τον υποσιτισμό, τις υποδομές, τις μεταφορές, τις συγχωνεύσεις, τη λειτουργία των σχολείων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια κ.λ.π. Ρίχνουν στο «πυρ το εξώτερο» την πολιτικοποίηση των αγώνων και τη στόχευση του κινήματος ενάντια στους ενόχους: την ΕΕ, την πλουτοκρατία και το πολιτικό τους προσωπικό.

Η Χρυσή Αυγή αποδεικνύεται κόμμα της πλουτοκρατίας, που έντεχνα πριμοδοτείται, για να αποτελέσει εφεδρεία και αιχμή του δόρατος στην όξυνση της ταξικής πάλης. Η διαχωριστική γραμμή που βάζει, ανάμεσα στα «μαύρα χρόνια της μεταπολίτευσης» και στην περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας, συγκαλύπτει την αλήθεια. Ο καπιταλισμός δε δίστασε και δε θα διστάσει ξανά να εναλλάσσει τις μορφές άσκησης της δικτατορίας του, είτε με κοινοβουλευτικό είτε χωρίς κοινοβουλευτικό μανδύα, πάντα σε βάρος των εργαζομένων και της νεολαίας.

Ας αναρωτηθεί η νεολαία: Αν αφαιρέσει κανείς από την ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής τον ωμό αντικομμουνισμό και την τρομοκρατία, στα κομβικά ζητήματα που θέτει ποια στάση έχουν κρατήσει (και κρατούν) μια σειρά από τις λεγόμενες «μετριοπαθείς» ή «ριζοσπαστικές» πολιτικές δυνάμεις; Ας μην ξεχνάμε ποτέ ποιες πολιτικές δυνάμεις παρέδωσαν την διακυβέρνηση στο Χίτλερ και στο Μεταξά. Οι αντιφασιστικές ρητορείες είναι, τουλάχιστον, ακίνδυνες αν δεν συνοδεύονται από τη σκληρή πολιτική και οργανωτική προσπάθεια στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές και στα σχολεία, για ένα κίνημα ρωμαλέο - ταξικό – μαχητικό, για μια πλατιά κοινωνική συμμαχία. Ένα κίνημα ικανό να τρομοκρατεί τους τρομοκράτες του και να διεκδικεί μια κοινωνία χωρίς ανεργία, φτώχεια, εξαθλίωση, με μόρφωση – υγεία – πρόνοια για όλους και όλες. Κι αυτή η κοινωνία δε μπορεί να έρθει με εναλλαγή δεξιών και αριστερών κυβερνητικών διαχειριστών της εξουσίας των μονοπωλίων αλλά με μια εργατική λαϊκή εξουσία που θα κοινωνικοποιήσει τον πλούτο και θα τον θέσει στην υπηρεσία των εργαζομένων.

Αργοστόλι 12/05/2012

Για το ΔΣ της ΕΛΜΕ-ΚΙ

Ο Πρόεδρος Ο Οργανωτικός Γραμματέας

Γεωργόπουλος Διονύσης Τουλάτος Παύλος