ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΓΙΑ ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΠΥΣΔΕ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ:

            Συνθήκες απόλυτου πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού αδιεξόδου δημιούργησαν οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν στη λεγόμενη μνημονιακή περίοδο. Απίστευτη ζημιά προκάλεσε στην προοπτική φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση  η  μετάλλαξη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Δεν είναι μόνο ο πολιτικός αμοραλισμός των κυβερνώντων που μέσα σε λίγες ώρες μετέτρεψαν σε ΝΑΙ το μεγαλειώδες ΟΧΙ του λαού, στο  δημοψήφισμα του 2015 και η αμέσως μετά ψήφιση του 3ου Μνημονίου μαζί με αυτούς που μέχρι τότε κατήγγελλαν σαν προδότες. Είναι κυρίως το γεγονός ότι όλη αυτή η πολιτική κομπίνα και εξαπάτηση «σκότωσε» στην συνείδηση της μεγάλης πλειοψηφίας την πίστη ότι υπάρχει εναλλακτική  πρόταση, υπέρ των συμφερόντων των εργαζομένων, απέναντι στον μνημονιακό αρμαγεδδώνα.  

 Αν δεν υπάρξει γρήγορη ανασύνταξη των λαϊκών δυνάμεων στην κατεύθυνση δημιουργίας μετώπου αντίστασης και σύγκρουσης με το καθεστώς της επιτροπείας που επιβάλλεται στη χώρα μας με την πρόθυμη συνεργασία της εγχώριας άρχουσας τάξης, διαγράφεται ορατός ο κίνδυνος η κοινωνία μας να βυθιστεί σε ένα μακρύ σκοτάδι,  όπου αντιδραστικές έως φασιστικές απόψεις θα κυριαρχήσουν και το αδιέξοδο θα πολλαπλασιαστεί. Στην προσπάθεια αυτής της ανασύνταξης, σε συνδικαλιστικό επίπεδο, συγκροτήσαμε ένα  ανεξάρτητο  σχήμα   το οποίο δεν υπάγεται οργανωτικά και δεν καλύπτεται από καμία από τις υπάρχουσες παρατάξεις σε επίπεδο ΟΛΜΕ. Είμαστε εργαζόμενοι με διαφορετικές πολιτικές και συνδικαλιστικές διαδρομές που αντιλαμβάνονται τα αδιέξοδα του σημερινού συνδικαλιστικού κινήματος και την ανάγκη συνολικής αναγέννησής του. Απευθυνόμαστε σε κάθε ριζοσπάστη δημοκράτη και αριστερό  συνάδελφο που πιστεύει ότι η ανατροπή της σημερινής πραγματικότητας μπορεί να γίνει μόνον με συλλογικούς, ενωτικούς, μετωπικούς αγώνες.

ΓΙΑΤΙ ΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΑΜΕ:

Το συνδικαλιστικό κίνημα, σε όλες του τις εκφάνσεις,   στάθηκε ανήμπορο να οργανώσει την άμυνα και την αντεπίθεση των  εργαζομένων στην πρωτοφανή επίθεση που δέχονται.  

Η στάση μας είναι κριτική απέναντι σε όλες τις υπάρχουσες σήμερα παρατάξεις  θεωρώντας ότι έχουν σοβαρότατες ευθύνες για την υπάρχουσα κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα. Οι ευθύνες δεν είναι ισομοιρασμένες φυσικά. Είναι ποιοτικά διαφορετικές για τις δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, αλλά και όσων συνέπρατταν μαζί του, πολλά χρόνια πριν από την κρίση, στον ευρωενωσιακό προσανατολισμό της χώρας  και στους περίφημους «κοινωνικούς διαλόγους», Είναι αυτών  που καλλιεργούσαν  κλίμα συμβιβασμού και υποταγής του ΣΚ, με αποτέλεσμα να βρεθεί τελείως ανέτοιμο στην επίθεση που δέχθηκε με την κρίση.

Ευθύνες υπάρχουν και στις άλλες παρατάξεις οι οποίες είτε από άποψη,  είτε από έναν κακώς εννοούμενο παραταξιακό πατριωτισμό, είτε για άλλους λόγους, απέτυχαν την κρίσιμη στιγμή της επίθεσης να οργανώσουν μετωπικά και αποτελεσματικά τους εργαζόμενους.

Για να είναι αποτελεσματικό το συνδικαλιστικό κίνημα στις παρούσες συνθήκες, οφείλει:

• Να έχει ταξική αναφορά και προσανατολισμό, ανεξαρτησία και αντιπαλότητα με την εργοδοσία, το κράτος και την εκάστοτε κυβέρνηση.
• Να αντιλαμβάνεται τις διαφορετικές απόψεις στους κόλπους του ως στοιχείο δύναμης και να μπορεί να τις συνθέτει.                                                                                      
• Να διαθέτει δημοκρατικές εσωτερικές δομές, που να επιτρέπουν πλατιά και ειλικρινή συζήτηση μεταξύ των εργαζομένων στη βάση.
• Να είναι βαθιά πολιτικοποιημένο και ταυτόχρονα απαλλαγμένο από οπαδικές νοοτροπίες και άγονες περιχαρακώσεις. Να μη μετατρέπει την αναγκαία πολιτικοϊδεολογική αντιπαράθεση σε χωροταξική απομόνωση, αλλά να εξασφαλίζει την ενότητα στη βάση των εργαζομένων, που είναι και η ασπίδα απέναντι στη γραφειοκρατικοποίηση και τον κυβερνητικό συνδικαλισμό.
• Ο προγραμματισμός της δράσης του πρέπει να έχει στοιχεία συνέπειας και κλιμάκωσης και να μην εξαντλείται σε εθιμοτυπικές 24ωρες απεργίες, που δεν πείθουν κανένα για την αποτελεσματικότητά τους.

Βέβαια - και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα - πίσω από την αδυναμία του συνδικαλιστικού κινήματος  υπάρχει η έλλειψη συγκροτημένης αντιπρότασης από μέρους των πολιτικών υποκειμένων που μιλούν στο όνομα των συμφερόντων των εργαζομένων, με το ριζοσπαστισμό και την πειστικότητα που χρειάζεται, ώστε να τους ενώσει και να τους κινητοποιήσει. Βασικοί άξονες αυτής της αντιπρότασης πρέπει να είναι:

• Σύγκρουση και ρήξη με ευρώ-ΕΕ, αλλά και με τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, όπως το ΝΑΤΟ, που, εκτός των άλλων, η παρουσία του στο Αιγαίο αποτελεί επίσημη αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας και ανοιχτό κίνδυνο εμπλοκής της χώρας στους πολέμους της περιοχής. Αυτή η σύγκρουση και ρήξη πρέπει να γίνει τώρα ως προϋπόθεση δημιουργίας μιας άλλης κοινωνικο-οικονομικής πραγματικότητας και όχι αντίστροφα, όπως το αντιλαμβάνονται ορισμένοι, μεταθέτοντας τη σύγκρουση αυτή σε ένα απροσδιόριστο και ασαφές μέλλον.
• Άρνηση πληρωμής του χρέους τώρα, γιατί αποτελεί το βασικό μοχλό εκβιασμών σε βάρος του λαού και τον κορυφαίο μηχανισμό  επιτροπείας του από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και γενικότερα την οικονομική ολιγαρχία.

Αυτά τα αιτήματα οφείλουν να αποτελούν άμεσες διεκδικήσεις και όχι αιτήματα ζύμωσης, γιατί συμπυκνώνουν όλες τις τωρινές αντιφάσεις του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Μέσα από την υλοποίησή τους   διαμορφώνονται  οι προϋποθέσεις αντιμετώπισης των άμεσων προβλημάτων  των εργαζομένων και ανοίγει ο δρόμος, ώστε ο λαός να γίνει νοικοκύρης στον τόπο του.  

ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΜΕ:

Να συμβάλουμε από τα κάτω στη συγκρότηση ενιαίου μετώπου των εργαζομένων ως μόνη αποτελεσματική απάντηση εκ μέρους τους στο μέγεθος της επίθεσης που δέχονται από την άρχουσα τάξη. Να διαμορφώσουμε κλίμα μετωπικής συμπόρευσης συναδέλφων με διαφορετικές πολιτικές, ιδεολογικές ή κομματικές αναφορές, τις οποίες σεβόμαστε και είναι δικαίωμά τους να τις διατηρήσουν. Να παρεμβαίνουμε στο δημόσιο διάλογο στα πλαίσια των αξιών και της ιδεολογίας του εργατικού κινήματος. Να κρατήσουμε στη συλλογική δράση συναδέλφους που, απογοητευμένοι από την παρούσα κατάσταση, οδηγούνται στην αποστράτευση και  στην ιδιώτευση.

ΤΙ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ:

Να συναντηθούμε με ένα μεγάλο κοινωνικό-πολιτικό κύμα,  που  θα διατηρήσει ό,τι καλύτερο από την εμπειρία και τη γνώση του ιστορικού εργατικού κινήματος, αλλά και με επάρκεια και αποτελεσματικότητα θα περιγράψει τα καινούργια και ιδιαίτερα στοιχεία της εποχής μας. Μόνον τότε το εργατικό κίνημα μπορεί να διεκδικήσει την ιδεολογική ηγεμονία του στην κοινωνία και τελικά να υπάρξει λύση με γνώμονα τα συμφέροντα και τις ανάγκες των εργαζομένων.

  Έχουμε απόλυτη συνείδηση ότι το εγχείρημα που αναλαμβάνουμε είναι πολύ δύσκολο, γιατί βρισκόμαστε σε μία ιστορική συγκυρία,  όπου το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο που γεννιέται είναι ακόμη πολύ αδύνατο και δύσκολο να αναγνωριστεί. Δεν έχουμε την έπαρση να πιστεύουμε ότι θα είμαστε εμείς εκείνοι, οι οποίοι θα περιγράψουμε τα χαρακτηριστικά του εργατικού κινήματος που χρειάζεται σήμερα. Αυτό είναι έργο ευρύτερων πολιτικών συλλογικοτήτων. Εμείς το μόνο που κάνουμε είναι να καταθέτουμε την αγωνία μας για την ανάγκη ανασύνταξης του εργατικού και λαϊκού κινήματος με θετικό τρόπο, όσο πιο γρήγορα γίνεται. Δηλώνουμε δηλαδή παρόντες, στη συλλογική δράση και με τρόπο που να διευκολύνει τη συνάντησή μας με  όσους  έχουν τις ίδιες ανησυχίες και προβληματισμούς  στο συνδικαλιστικό κίνημα.

  Με συνθήκες δημοκρατικού διαλόγου, με σεβασμό στην αντίθετη άποψη και στο βαθιά πολιτικοποιημένο ανεξάρτητο χαρακτήρα του σχήματος  που συγκροτούμε, θα καθορίζουμε κάθε φορά τον τρόπο που θα παρεμβαίνουμε και τη στάση μας στα θέματα που αφορούν τον εργασιακό μας χώρο και το συνδικαλιστικό κίνημα.

ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ:

Για παιδεία αντάξια των αναγκών, των προσδοκιών και των αγώνων του λαού μας.

Στην εκπαίδευση καταγράφεται ίσως με τον πιο κρουστό τρόπο η παρακμιακή πορεία του τόπου και το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούνται μισθωτοί και μικρομεσαία στρώματα. Οι ελάχιστες δαπάνες για την παιδεία, που μας κατατάσσουν σε μία από τις τελευταίες χώρες παγκόσμια και αναπόφευκτα οδηγούν σε καταργήσεις-συγχωνεύσεις σχολείων, σε μείωση του διδακτικού προσωπικού σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, σε κατάργηση γνωστικών αντικειμένων, είναι η μία πλευρά του εκπαιδευτικού προβλήματος. Η άλλη και η περισσότερο τραγική είναι η αδυναμία του κοινωνικού σχηματισμού να κρατήσει στον τόπο τους νέους με υψηλή ειδίκευση, που την απέκτησαν με τα χρήματα του ελληνικού λαού,  οι οποίοι μαζικά μεταναστεύουν για να βρουν δουλειά. Προ κρίσης και με πολύ μεγάλη ένταση μετά την κρίση, οι κυβερνήσεις εφαρμόζουν  και στην εκπαίδευση το πρόγραμμα των νεοφιλελεύθερων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, έτσι όπως περιγράφεται από τους υπερεθνικούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς όπως ο ΟΟΣΑ. Κεντρικό σημείο αυτών των αναδιαρθρώσεων, σε επίπεδο πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, είναι αυτό που έχει χαρακτηριστεί ως το φθηνό ευέλικτο σχολείο της αγοράς. Το σχολείο των δεξιοτήτων και όχι των γνώσεων, το σχολείο των χορηγών και όχι το δημόσιο δωρεάν σχολείο. Αυτό το σχολείο δυστυχώς οραματίζεται και προωθεί η σημερινή κυβέρνηση. Δεν υπερβάλλουμε. Μία απλή ανάγνωση των πορισμάτων των δύο επιτροπών του λεγόμενου «διαλόγου για την παιδεία» αρκεί για να διαπιστωθεί ότι η κυβέρνηση της «πρώτη φορά αριστεράς» κινείται στην ίδια νεοφιλελεύθερη ρότα των προηγούμενων κυβερνήσεων. Αντιπαραθέσεις σαν αυτές των τελευταίων ημερών του Υπουργού Παιδείας με την Εκκλησία για το μάθημα των θρησκευτικών είναι το επικοινωνιακό αντίβαρο που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση, ώστε να κρύψει το γεγονός ότι υποβαθμίζει το ολοήμερο σχολείο, περιορίζει στα όρια της κατάργησης την ειδική αγωγή, διαμορφώνει ένα μεταγυμνασιακό τοπίο από το οποίο  τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν τα «μεταρρυθμιστικά» εγχειρήματα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Προωθείται το τετραετές γυμνάσιο-παρκινγκ και το διετές υπερεξειδικευμένο λύκειο   για λίγους και εκλεκτούς.

Στο Νέο Λύκειο  και το ΕΠΑΛ παρέχονται δύο ειδών τίτλοι, το Εθνικό Απολυτήριο ή αν ο μαθητής δεν έχει ολοκληρώσει όσα προβλέπονται γι΄ αυτό, το Πιστοποιητικό Σπουδών που είναι σαφώς υποδεέστερος τίτλος. Αλλά και το Εθνικό Απολυτήριο είναι κατηγοριοποιημένο αφού υπάρχει εξατομικευμένο πρόγραμμα για κάθε  μαθητή το οποίο  διαμορφώνεται μέσα από την επιλογή τεσσάρων  μαθημάτων από αντίστοιχες ομάδες μαθημάτων. Τονίζεται ότι «ανάλογα με το πρόγραμμα το απολυτήριο θα αντιστοιχεί  σε συγκεκριμένο αριθμό ακαδημαϊκών μονάδων». Ουσιαστικά ακυρώνεται  στην πράξη η τυπική έστω αλλά κινηματικά χρήσιμη δέσμευση της πολιτείας να παρέχει ίδια μορφωτικά εφόδια σε όλα τα παιδιά, εφόσον το καθένα πλέον θα έχει απολυτήριο με διαφορετικό «βάρος» όχι μόνο λόγω βαθμών αλλά και εξαιτίας του περιεχομένου της διδαχθείσας ύλης. Αυτή η πολιτική στην Παιδεία είναι βαθιά ταξική, αφού τα κύρια θύματα της θα είναι τα παιδιά των λιγότερο ευνοημένων οικονομικά και κοινωνικά στρωμάτων.  Στο «υπόμνημα για την αναδιοργάνωση της μέσης εκπαίδευσης» της επιτροπής του λεγόμενου «εθνικού διαλόγου για την παιδεία», προβλέπεται διαδικασία πανελλαδικού χαρακτήρα εξετάσεων. Μέσα από κεντρικά επιλεγμένα θέματα (εξετάσεις μέσα από τράπεζα θεμάτων στην τέταρτη τάξη του γυμνασίου ) και θέσπιση πλέγματος κριτηρίων θα ελεγχθεί η ροή μαθητών στα διετή ΓΕΛ και  ΕΠΑΛ, αλλά και στις εξαγγελλόμενες διετείς σχολές κατάρτισης (Επαγγελματικές Σχολές). Πίσω από την προπαγάνδα για δήθεν καινοτόμες και σύγχρονες προτάσεις, αναβιώνουν πρακτικές εκπαιδευτικών διαχωρισμών και ταξικών αποκλεισμών σκοτεινών περιόδων της ελληνικής εκπαίδευσης με καθαρό το ενδεχόμενο ένα πολύ μεγάλο τμήμα μαθητών μεταγυμνασιακά να κατευθυνθεί στην κατάρτιση.

 Η εκπαιδευτική πρόταση της κυβέρνησης είναι άλλη μία προκλητική μεταστροφή της από όσα  υποσχέθηκε, ορισμένες φορές και μετεκλογικά, και σύνταξή της με τις πλέον επιθετικές και κοινωνικά ανάλγητες εκπαιδευτικές απόψεις. Αυτό δεν μπορεί να αλλάξει όσο και αν ο κ. Φίλης με κατά καιρούς πυροτεχνήματα προσπαθεί να μετατοπίσει την ατζέντα της συζήτησης για την ουσία των συντελούμενων αλλαγών. Είναι χρέος του ζωντανού, μαχόμενου συνδικαλιστικού κινήματος στην εκπαίδευση να αποκαλύψει και να ακυρώσει αυτά τα σχέδια.Σ΄αυτό το στόχο εντάσσουμε και την δράση μας στις εκλογές για τα υπηρεσιακά συμβούλια. Γνωρίζουμε ότι τα όργανα αυτά επιχειρείται να χρησιμοποιηθούν ως  μηχανισμοί εξωραϊσμού των αντιδράσεων των εργαζομένων και ενσωμάτωσης του συνδικαλιστικού κινήματος στη λογική της συνδιαχείρισης όλων των εκπαιδευτικών πολιτικών που έχουν εφαρμοσθεί μέχρι τώρα οι οποίες καμία σχέση δεν έχουν με τα λαϊκά αιτήματα και τις διεκδικήσεις του μαχόμενου κλάδου των εκπαιδευτικών. Όμως οφείλουμε να μην αφήνουμε κανένα πεδίο αντιπαράθεσης και υπεράσπισης των συμφερόντων των συναδέλφων αναξιοποίητο. Διεκδικούμε παρουσία στα Υπηρεσιακά Συμβούλια, για να καταγγέλλουμε τις αυθαιρεσίες της Διοίκησης, να αποκαλύπτουμε τον παραγοντισμό, να είμαστε στο πλευρό των δικαίων αιτημάτων των εκπαιδευτικών.

 Κεντρικοί άξονες των διεκδικήσεων μας είναι:

• Ενιαίο δωδεκάχρονο δημόσιο και δωρεάν υποχρεωτικό σχολείο.
• Κανένας εκπαιδευτικός δεν περισσεύει. Μαζικοί μόνιμοι διορισμοί στην εκπαίδευση.
• Επαναφορά και διεύρυνση όλων των καταργημένων δομών της εκπαίδευσης

ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΣΤΕ:

• Για την ενότητα της τάξης ενάντια σε όλους τους διαχωρισμούς (στρώματος, φύλου, εθνότητας) . Ένα ενιαίο μέτωπο των εργαζομένων για την ανατροπή των πολιτικών του κεφαλαίου και της εργοδοσίας. 
• Για ένα πολιτικό και κοινωνικό (εργαζομένων, αγροτών, μικρομεσαίων) μέτωπο φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση. 
• Αυξήσεις στους μισθούς για όλους τους εργαζόμενους - να ζούμε με αξιοπρέπεια από το μισθό μας.
• Δημόσια Δωρεάν Παιδεία και Υγεία- αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για σχολεία, ΑΕΙ-ΤΕΙ, νοσοκομεία, περίθαλψη- ούτε ένα ευρώ από την τσέπη των εργαζομένων για τη μόρφωση και την υγεία. Δωρεάν φάρμακα για όλο το λαό. 
• Όχι στη φοροληστεία. Σταδιακή κατάργηση του ΦΠΑ, ΕΝΦΙΑ και όλων των έμμεσων φόρων, προοδευτική φορολογική κλίμακα αύξησης των άμεσων φόρων.  
• 7ωρο, 5θήμερο, 35ωρο χωρίς μείωση αποδοχών. 
• Μαζικοί μόνιμοι διορισμοί σε σχολεία, νοσοκομεία, πρόνοια. 
• Επίδομα ανεργίας για όλους μετά τα 18 με την απόλυση ή τη λήψη απολυτηρίου/πτυχίου. 
• Η κοινωνική ασφάλιση είναι δικαίωμα. Όχι στο ανταποδοτικό σύστημα. Ενιαίο αναδιανεμητικό και αλληλέγγυο σύστημα ασφάλισης στα 35 χρόνια εργασίας ή στα 60 έτη. Χρηματοδότηση από κράτος (φορολογία) και εργοδότες. Αυξήσεις στις συντάξεις, δωρεάν εξετάσεις και φάρμακα για όλους. 
• Κατάργηση των νόμων και ρυθμίσεων που διαμορφώνουν τους σύγχρονους δουλεμπορικούς όρους (μερική απασχόληση, 5μηνα, ενοικίαση εργαζομένων, κατάργηση κυριακάτικης αργίας). 
• Κατάργηση όλης της αντεργατικής μνημονιακής νομοθεσίας και ειδικά των νόμων που καταργούν τις συλλογικές συμβάσεις. Προστασία των εργαζομένων από το κράτος (ενίσχυση στις επιθεωρήσεις εργασίας). 
• Όχι στην αξιολόγηση στο δημόσιο, το όπλο για περαιτέρω ιδιωτικοποίηση-εμπορευματοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών για λίγους και έχοντες και για εμπέδωση των μαζικών απολύσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. 
• Καμία σκέψη για απελευθέρωση των απολύσεων και για απαγόρευση των απεργιών. 
• Να σταματήσουν όλες οι διώξεις σε συνδικαλιστές και σωματεία. Έξω τα ΜΑΤ και η αστυνομία από τους εργατικούς και λαϊκούς  αγώνες. 
• Όχι στους πλειστηριασμούς. Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη. 
• Να σταματήσουν-ανατραπούν οι ιδιωτικοποιήσεις σε δημόσιο πλούτο, ακίνητα, ΔΕΚΟ, λιμάνια, αεροδρόμια, υποδομές. 

Ο λαός μας έχει εμπειρία ότι οι παραπάνω στόχοι και διεκδικήσεις δεν κατακτώνται χωρίς τον αδιάκοπο και παρατεταμένο αγώνα του σε κάθε χώρο και κλάδο, με τον ενιαίο-μετωπικό αγώνα εργαζομένων και μικρομεσαίων στρωμάτων. Έχει όμως και εμπειρία ότι για να επιτευχθούν οι παραπάνω στόχοι, χρειάζεται η σύγκρουση και ρήξη τόσο με την ιμπεριαλιστική επιτροπεία των μνημονίων,  της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, όσο και με την εγχώρια οικονομική ολιγαρχία.

Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι  είσαστε χαμένοι.
Φίλος σας είναι η αλλαγή η αντίφαση είναι σύμμαχός σας.
Από το Τίποτα  πρέπει κ ά τ ι να κάνετε, μα οι δυνατοί πρέπει να γινούνε τίποτε.

Αυτό που έχετε, απαρνηθείτε το και πάρτε αυτό που σας αρνούνται