Αυτό που συνέβη στην Αυστραλία έδειξε ότι τελικά οι άνθρωποι είναι πιο δυνατοί από τις κυβερνήσεις

Ό,τι και να κάνουμε εμείς, αν δεν αλλάξουν οι πολυεθνικές και οι κυβερνήσεις, δεν θα γίνει τίποτα. Γι΄αυτό δεν θα κάνουμε μέχρι να κάνουν.

Στις παραπάνω δύο γραμμές περικλείεται το σκεπτικό των συγκεκαλυμμένα αρνητών της κλιματικής κρίσης. Αν οι ρατσιστές έχουν το μότο “εγώ δεν είμαι ρατσιστής, είμαι πατριώτης”, τότε οι επικίνδυνοι εγκληματίες του περιβάλλοντος έχουν τη φιλοσοφία των πρώτων δύο γραμμών.

Στην αρχή αρνιόντουσαν την κλιματική κρίση και έβγαζαν το 97% της επιστημονικής κοινότητας πληρωμένους, ψεύτες, συνωμότες. Μετά, μόλις έβλεπαν πως τα σημάδια για την κρίση είχαν έρθει ακριβώς όπως τα έλεγαν οι επιστήμονες, μα και χειρότερα, άλλαξαν τροπάριο προς την προαναφερθείσα κατεύθυνση.

Αποδεικνύεται όμως κι αυτή σιγά σιγά θεόσαθρη και ανεδαφική. Η πιο τρανή μπάλα κατεδάφισης του επιχειρήματος βρίσκεται στην Αυστραλία. Είναι μια χώρα που κάηκε σε τρομακτικό βαθμό. Μια χώρα που η απαράδεκτη συντηρητική της κυβέρνηση οδήγησε στην καταστροφή σε αυτό το βαθμό με πολλές πολιτικές που αφορούν έμμεσα ή άμεσα το περιβάλλον. Αυτή η χώρα λοιπόν, αυτή η κυβέρνηση είχε εκχωρήσει το ελεύθερο σε τρεις πετρελαϊκές, τη BP, τη Shevron και την Equinor, ώστε να ρίξουν χρήμα στη χώρα και να κάνουν αφειδώς εξορύξεις στα νερά της.

Για μια ήπειρο που διαθέτει τον μεγαλύτερο κοραλλιογενή ύφαλλο στον κόσμο, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω οδεύει για την τρίτη λεύκανση του μέσα σε 5 χρόνια και έχει χάσει το 89% των κοραλλιών του, αυτό θα ήταν καταστροφικό. Λεύκανση στα κοράλλια σημαίνει θάνατος, σημαίνει νέκρωση από κάθε ίχνος ζωής, άρα τέλος κάθε οικοσυστήματος που θρέφει τα είδη στον Ινδικό και τον Ειρηνικό και ακόμα πιο μακροσκοπικά, τέλος σε έναν μεγάλο απορροφητήρα διοξειδίου του άνθρακα.

Υπό αυτές τις συνθήκες και με τις φωτιές να πονάνε ακόμα τους ανθρώπους, υπήρξαν κάποιοι, κυρίως ιθαγενείς και άνθρωποι από οικολογικές οργανώσεις, που αντιστάθηκαν. Κι αυτή η αντίσταση δεν έγινε μόνο για να αναφέρεται ως ένα κατόρθωμα. Είχε αποτέλεσμα. Και οι τρεις εταιρείες αποσύρθηκαν από το πλάνο τους, όπως το ίδιο έπραξε και η αυστραλιανή Karoon.

Είναι ακόμα τρεις εταιρείες, η Santos, η Murphy και η Bight Petroleum, που δεν έχουν αλλάξει στρατηγική, όμως οι αναλυτές εκτιμούν πως αφού αυτό συνέβη από τις μεγαλύτερες εταιρείες, θα τις παρασύρει. Κι αυτά ήρθαν 5 χρόνια μετά την απόσυρση της Exxon από αντίστοιχο σχέδιο για τη Βαλτική και τη Μαύρη Θάλασσα.

Φυσικά τα παραπάνω δεν ήρθαν μόνο από τον αγώνα των ανθρώπων, των πολιτών, ούτε γιατί τους έπιασε ο πόνος σε αυτές τις εταιρείες και έχουν ανθρώπους με κοινωνικές ανησυχίες. Το χρήμα τους εξουσιάζει κι είναι η απώλεια αυτού και το ρίσκο των εξορύξεων που τους έδωσε την κυριότερη βολή.

Οι αυστηρές ρυθμίσεις της Ευρώπης στις πετρελαϊκές της για το αποτύπωμα τους στο περιβάλλον σε επίπεδο διοξειδίου και τα μεγάλα πρόστιμα, είναι η κεντρική αιτία που άλλαξε η οπτική τους. Και πάλι όμως, δεν μπορεί κανείς παρά να αναγνωρίσει ότι οι φωνές των ανεξάρτητων ανθρώπων συνέβαλλαν. Κι ας αναφέρουν αρκετοί για να παρασύρουν τους αδαείς πως χάθηκαν θέσεις εργασίας και είναι χτύπημα για την οικονομία της χώρας αυτή η κατάσταση.

Επιμελώς αφήνουν εκτός συζήτησης τι οικονομικό αντίκτυπο θα είχε αν καταστρεφόταν η θαλάσσια περιοχή στον Μεγάλο Αυστραλιανό Κόλπο όπου θα γίνονταν οι εξορύξεις, όπως το κάνει η κυβέρνηση της χώρας που αδυνατεί να μάθει από τα λάθη της και έκανε νέο κάλεσμα σε πετρελαϊκές για να συζητήσουν πλάνα εξορύξεων.

Την ίδια στιγμή, περίπου 14.000 χιλιόμετρα βορειοδυτικά, η Ελλάδα σε θεσμικό επίπεδο ακόμα να διακόψει τα πλάνα προηγούμενων κυβερνήσεων για εξορύξεις στο Ιόνιο, την Πελοπόννησο και την Κρήτη. Έχει βλέπετε η χώρα να ασχοληθεί με το να στέλνει αστυνομικούς στα νησιά για να απειλούν και να τραμπουκίζουν πολίτες. Έχει να κάνει εφόδους σε ταράτσες. Να ακούσει όμως το βροντερό Όχι που έχουν πει οι κάτοικοι στο Ιόνιο για τις εξορύξεις, δεν το ακούει.

Στο τέλος όμως αυτοί που δεν ακουν το Όχι, είναι αυτοί που θα ηττηθούν. Οι Αυστραλοί το πέτυχαν. Γιατί όχι κι εμείς;

menshouse.gr