Η Αμαλία Αρσένη είναι αυτό που λέμε το... μήλο έπεσε κάτω από την μηλιά!

Συνέντευξη στον Γιώργο Χαλαβαζή

Κόρη της Λούκας Κατσέλη και του αείμνηστου Κεφαλονίτη πολιτικού, Γεράσιμου Αρσένη.

Εγγονή του σκηνοθέτη Πέλου Κατσέλη, με την φημισμένη δραματική σχολή και της ηθοποιού Αλέκας Κατσέλη, καθώς και ανιψιά της επίσης ηθοποιού και πρώην πολιτικού Νόρας Κατσέλη, της σκηνοθέτη και ηθοποιού Κίττυς Αρσένη (αδελφής του Γεράσιμου Αρσένη), η Αμαλία Αρσένη γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον που κυρίαρχο ρόλο είχε η τέχνη, αλλά και η πολιτική.

Διάλεξε να ακολουθήσει τον δρόμο της τέχνης, καθώς και η μητέρα της Λούκα, σπούδασε θέατρο παράλληλα με τα οικονομικά και σίγουρα δικαιώνεται, καθώς τα βήματά της στον χώρο του Θεάτρου, είναι σταθερά ανοδικά!

Τον φετινό χειμώνα συμμετέχει σε δύο σημαντικές θεατρικές παραστάσεις, σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Στα «170 τετραγωνικά» του Γιωργή Τσουρή στο Θέατρο Ιλίσια – Βολανάκης και στην “Χώρα του Ποτέ δεν πεθαίνεις” της Ornela Vorpsi, που ανεβαίνει στο Θέατρο Σταθμός.

Βρεθήκαμε στην Αθήνα και την συναντήσαμε στην σκηνή του Θεάτρου Ιλίσια – Βολανάκης, όπου προσηνής και με ευγένεια, μας μίλησε για τα καλλιτεχνικά της σχέδια, αλλά και την αγαπημένη της Κεφαλονιά!

Η ίδια μας λέει σχετικά με τις δύο αυτές παραστάσεις:

“Συμμετέχω σε δύο πολύ διαφορετικές παραστάσεις μεταξύ τους. Η μία είναι το “170 τετραγωνικά” στο θέατρο Ιλίσια – Βολανάκη, ανεβαίνει για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, η τρίτη βασικά, γιατί είχαμε και ένα χρόνο που δεν παίζαμε λόγω της Πανδημίας και στο Θέατρο Σταθμός στη “Χώρα του Ποτέ δεν πεθαίνεις” που υποδύομαι μία κοπέλα από την Αλβανία, σε έναν εξομολογητικό μονόλογο. Τον έχουμε εμπλουτίσει και με άλλα πρόσωπα και ουσιαστικά αφηγείται την ιστορία των μεταναστών από την Αλβανία και το πώς ήρθαν στην Ελλάδα από το 1992 και μετά. Μου αρέσουν πάρα πολύ και τα δύο έργα, αλλά για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Τα «170 τετραγωνικά» είναι σαν δεύτερη φύση μου, μετά από τόσα χρόνια και αυτός ο ρόλος έχει γραφτεί πάνω σε εμάς και πάνω στο ήρωες που είναι στα 30 τους και στην Ελλάδα του σήμερα. Το άλλο έργο είναι πιο κόντρα ρόλος. Ίσως το να υποδυθείς και κάποιον άνθρωπο από έναν τελείως διαφορετικό τόπο, με αλλά βιώματα, αλλά παρόλα αυτά είναι πάρα πολύ κοντά μου σαν ηθικές αξίες η ηρωίδα αυτή σε αυτά που πιστεύει για τον κόσμο και την ελπίδα της και που ονειρεύεται συνέχεια».

Στην σκηνή του Θεάτρου Ιλισια - Βολανάκης στο έργο "170 τετραγωνικά" μας υποδέχθηκε με ευγένεια και μίλησε για την τέχνη και την Κεφαλονιά! 

• Για την ζωή των ηθοποιών εν μέσω Πανδημίας και την αποχή από το θέατρο από το θεατρικό σανίδι

«Η απουσία μας από το θέατρο ήταν δύσκολη. Το θέατρο μας έλειψε πάρα πολύ.Βέβαια συνέβη όλο αυτό το ξεκαθάρισμα, η κάθαρση που είχε με το Metoo, το οποίο χρειαζόταν φυσικά, όποτε συνέβησαν πάρα πολλά πράγματα και έτσι ήταν σαν να μη φύγαμε ποτέ. Δηλαδή ήταν σαν να είμασταν εκεί με τα μπούνια και παλεύαμε από που μπορούσαμε να γίνει κάθαρση και αναδιάρθρωση του χώρου. Εννοείται πως θέλουμε και περισσότερη στήριξη από την πολιτεία, θέλουμε ο κόσμος να μη φοβάται να έρθει στο θέατρο. Είναι απόλυτα ασφαλείς οι χώροι, καθώς τηρούνται όλα τα μέτρα παντού. Και ο κόσμος έχει ανάγκη το θέατρο. Ναι μεν το Netflix μας κρατάει συντροφιά, όμως αυτή την μέθεξη που αισθανόμαστε στο θέατρο, δεν μπορείς να την βιώσεις άλλου. Ναι μεν με τη μάσκα μπορεί να είναι λίγο πιο δύσκολο, αλλά ουσιαστικά αυτό που προσφέρει το θέατρο τα ξεπερνάει όλα».

• Για την επιλογή της να ακολουθήσει την τέχνη ως πορεία στην ζωή της

«Αγαπούσα πολύ τις ιστορίες, την τέχνη, την λογοτεχνία, αγαπούσα πάρα πολύ τα παραμύθια, τους ανθρώπους. Οπότε αισθανόμουν πολύ πιο κοντά αυτό σε μένα και στην ψυχή μου, αυτό τον κόσμο του Θεάτρου, τον ονειρικό, τον καλλιτεχνικό, πάρα τον τόσο στεγνό κόσμο της πολιτικής. Θεωρώ βέβαια ότι στη βάση τους δεν διαφέρουν και το λέω πολύ συχνά, ότι το θέατρο είναι πολιτική πράξη, που αφορά το κοινωνικό σύνολο, αφορά την αναμόρφωση και την ας το πούμε βελτίωση του τρόπου ζωής των ανθρώπων με κάποιο τρόπο, έχει τόσα μαγικά φίλτρα στα χέρια του για να το προσφέρει αυτό και δεν έχει τόσο το στάδιο της διπλωματίας και  τον ξύλινο λόγο, όπως η πολιτική».

• Για την παρουσία της στην Κεφαλονιά με τις θεατρικές παραστάσεις «Κεφαλονίτικες Ιστορίες» το περασμένο καλοκαίρι

«Ήταν μία μοναδική εμπειρία η παράσταση αυτή στην Κεφαλονιά και ήτανε πάρα πολύ σημαντικό που ο Δήμος Αργοστολίου μας έδωσε αυτή τη δυνατότητα. μαζί με το Υπουργείο Πολιτισμού, να κάνουμε μία παράσταση για τον τόπο μας. Να βρεθούμε όλοι αυτοί οι άνθρωποι μαζί και να δώσουμε τόσο χαρά στον κόσμο που πραγματικά νομίζω ότι μας αντάμειψε με τον καλύτερο τρόπο.

Αυτή την αγάπη που εισπράξαμε σε αυτό το ταξίδι ήταν κάτι το μοναδικό. Σε αυτό είμαι πάρα πολύ συγκινημένη, περάσαμε πάρα πολύ ωραία και πραγματικά θα το θυμάμαι πάρα πολύ αγάπη και θέλω να το επαναλάβουμε μια μέρα».

• Όσον αφορά τα πολιτιστικά δρώμενα του νησιού

«Θα ήθελα να υπάρχει περισσότερη πολιτιστική κίνηση στην Κεφαλονιά και τον χειμώνα. Είναι κάτι που το σκέφτομαι πάρα πολύ συχνά και με προβληματίζει, γιατί εγώ έρχομαι εδώ πέρα παίρνω το λεωφορείο, παίρνω το Μετρό, πηγαίνω σε άλλα θέατρα, βλέπω μια θεατρική παράσταση, βλέπω σινεμά και σκεφτόμουνα έτσι και ρωτούσα και δικούς μου φίλους πώς είναι χειμώνας στην Κεφαλονιά. Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που αγαπούν το θέατρο και θα έπρεπε να το στηρίξουμε όλοι, ώστε και τον χειμώνα να έρχονται στο νησί μας θεατρικές παραστάσεις. Και πραγματικά κάνουν σπουδαία δουλειά και οι άνθρωποι που ασχολούνται με το ερασιτεχνικό θέατρο. Θα ήθελα όμως κάτι παραπάνω σε αυτό το κομμάτι. Υπάρχει μια μεγάλη παράδοση και κοινή ιστορία για το νησί στα πολιτιστικά δρώμενα και με αφορμή τις «Κεφαλονίτικες Ιστορίες» είδα τη δίψα του κόσμου για να δει περισσότερες θεατρικές παραστάσεις. Είναι κρίμα να μην το αξιοποιήσουμε περισσότερο».