Η παγκόσμια ημέρα ποίησης γιορτάστηκε χθες στο δημοτικό θέατρο Αργοστολίου σε μια εκδήλωση  με απαγγελία ποιημάτων Ελλήνων και ξένων ποιητών. Η εκδήλωση τελεί υπό την αιγίδα του Συλλόγου των Ναυτικών Κεφαλονιάς «Νίκος Καββαδίας» και του Γραφείου Απόδημου Κεφαλλονίτη.

Μετά το τέλος της εκδήλωσης είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον νεαρό ποιητή από τα Βλαχάτα Παναγιώτη Τζανετάτο.

Ρεπορτάζ: Κρήτη Θωμάτου

Στη σύντομη συνομιλία μας ο Παναγιώτης μας είπε τα εξής: Με την ποίηση ασχολούμαι περίπου 5 χρόνια τώρα  και μετά από όλα αυτά τα χρόνια μοναχικής δουλείας γιατί η γραφή είναι μια μοναχική τέχνη ένιωσα την ανάγκη το τέλος του 2011 να βγάλω προς τα έξω μικρό δείγμα να το μοιραστώ με όλους αυτούς τους τρελούς και τους απελπισμένους οπαδούς της ποίησης.

Ετσι προέκυψε το πρώτο μου βιβλίο και η πρώτη μου ποιητική συλλογή.

Για να φτάσω σε ένα σημείο προσωπικής γραφής έπρεπε πρώτα να σκαρφαλώσω σαν ριψοκίνδυνος ορειβάτης σε πολλές κορφές όπως Κική Δημούλα, Τίτος Πατρίκιος, Ρίτσος, Ελύτης, Λειβαδίτης, Καρυωτάκης και πολλοί άλλοι. Βλέπεις είμαστε μια τυχερή χώρα με βαριά ποιητική βιομηχανία!

Στο ερώτημα μας τι σε ενέπνευσε να γράψεις ποίηση απαντά... «Μα φυσικά η ζωή. Η ποίηση μου έδωσε την ευκαιρία να δραπετεύω από την ζωή μου σε μικρές οάσεις ονείρου. Κάποιος ποιητής έλεγε βουτάω την πένα μου όχι στο μελάνι αλλά στην ίδια τη ζωή. Η ποίηση είναι ένα παράθυρο που ανοίγοντάς το βγαίνεις στις τρομακτικές διαστάσεις της ψυχής του ανθρώπου. Κατά τον Έλιοτ:  η ποίηση δεν είναι η απελευθέρωση των αισθημάτων, αλλά η δραπέτευση από τα αισθήματα.
Δεν είναι η έκφραση της προσωπικότητας αλλά η δραπέτευση από την προσωπικότητα. Θα πρέπει κανείς όμως να έχει αισθήματα και προσωπικότητα για να θέλει να δραπετεύσει από αυτά».