Στην εκπομπή “Μέρα Μεσημέρι” στον Inkefalonia 89,2 με τους Δημοσιογράφους Γιώργο Χαλαβαζή και Ελευθερία Κουλουριώτου, μίλησε ο συνθέτης - σολίστ του μπουζουκιού Θανάσης Πολυκανδριώτης, με αφορμή την συναυλία: «Τα λαϊκά του Πολυκανδριώτη» που διοργανώνει ο Δήμος Αργοστολίου στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για το Πολιτιστικό Καλοκαίρι 2023 το Σάββατο 5 Αυγούστου στον Αύλειο Χώρο του ΞΕΝΙΑ στις 9 μμ.

«Είμαι «μισός» Κεφαλονίτης, το γένος Σκλαβουνάκη από την μητέρα μου. Μου είχε πει η μητέρα μου όταν θα πάς Κεφαλονιά, θα πας στα Σκλαβουνακέικα στο πατρικό σπίτι του παππού, όμως δυστυχώς δεν το βρήκαμε, αλλά βρήκαμε τις άκρες στα Διλινάτα. Όταν έρχομαι στην Κεφαλονιά, νομίζω ότι παίζω σε συγγενείς μου και είμαι ευτυχής που η καταγωγή μου πατάει σε δύο Νησιά, με το ένα πόδι στην Νάξο και με το άλλο στην Κεφαλονιά. Είμαι νησιώτης 1.000%» τονίζει αρχικά ο σπουδαίος συνθέτης.

Ο Θανάσης Πολυκανδριώτης είναι γνωστός τοις πάσι για την δεξιοτεχνία του στο μπουζούκι, παρ όλο που είχε τρομερή έφεση στην κιθάρα ξεκινώντας την γνωριμία του με τις χορδές. « Άφησα την κιθάρα στα 15μιση και με το μπουζούκι έγινα κάτι σαν αυτοκόλλητο».

Και γεννήθηκαν τραγούδια μιας ζωής «Η εσωτερική μου ανάγκη να γράψω τραγούδια έγινε ως διά μαγείας , διότι ξεκίνησα ως λαϊκός οργανοπαίκτης. Έκανα μεγάλες επιτυχίες, συνεργάστηκα με τον Μάνο Χατζηδάκη, τον Μίκη Θεοδωράκη, με όλους τους Έλληνες συνθέτες και κατάφερα κάποια πράγματα που είναι σίγουρα καταγεγραμμένα στο βιογραφικό μου, όμως το θέμα της σύνθεσης είναι κάτι μαγικό. Είναι η έμπνευση που δεν ξέρεις πότε θα σου ρθει , δεν σου χτυπάει την πόρτα να σου πει είμαι απ έξω άνοιξε μου και όταν έρθει σου λέει πιάσε το μπουζουκάκι σου και παίξε. Αυτό γίνεται όλα τα χρόνια ακόμα και σήμερα, είναι μια εσωτερική ανάγκη που σου λέει βγάλε την ψυχούλα σου. Εγώ τα βγάζω, γίνονται επιτυχίες , το τραγούδι πάει στον κόσμο και παύει να είναι δικό μου. Αυτό είναι το τραγικό και το πολύ ωραίο της υπόθεσης, που τα δικά μου πλέον δεν είναι δικά μου και ο καθένας έχει το δικό του τραγούδι, που είναι το δικό μου.

Και γεννήθηκαν συνεργασίες που δεν περιορίζονται στον χρόνο: «Είχα την ευτυχία από πολύ μικρός , από τότε που γνωρίστηκα με τον Γιάννη Πάριο, 1968-69 να γράφουμε μαζί, εκείνος έβαζε το στίχο, εγώ την μουσική, μας άρεσε, το πηγαίναμε στην MINOS, η σκεφτόμασταν σε ποιόν να το δώσουμε, η μας το ζητούσε πχ η Βουγιουκλάκη και έτσι γινόταν η διανομή. Δεν ήμασταν επαγγελματίες με τον Γιάννη, ήμασταν ρομαντικοί, δεν σκεφτόμασταν κατ αρχήν το χρήμα, αλλά τον τραγουδιστή που θα το απογειώσει και που του πάει.

Με τον Δημήτρη Τυπάλδο μας δένει κάτι πολύ κοινό, τα παιδιά. Είμαι λάτρης των παιδιών και γι αυτό ασχολήθηκα από το 1993 και μετά με την εκπαίδευση και έχω βγάλει πάρα πολλά φιντάνια , τα Πολυκανδριωτάκια. Όποιος ασχολείται με τα παιδιά, πιστεύω ότι μόνο καλό κάνει στην κοινωνία, γιατί τα παιδιά είναι η αγνότητα , τα παιδιά είναι το πάν. Αυτά μας πάνε μπροστά, αυτά θα μας προχωρήσουν στην επόμενη χιλιετία και το θέμα είναι πόσο καλός δάσκαλος είσαι και αν μπορείς να λέγεσαι δάσκαλος, γιατί πρέπει να πάρεις το παιδί και να του μεταλαμπαδεύσεις την τέχνη σου, αλλά να μην το κάνεις κομπλεξικό , αλλά να του δώσεις την ελευθερία να κινηθεί.

Έχω ένα χάρισμα που το ανακάλυψα το 2008 που πήρα την σύνταξη μου, και ρώτησα την σύζυγο μου- τι κάνω τώρα, γιατί εγώ δεν μπορώ να τα παρατήσω-. -Σε συμβουλεύω μου είπε, να πάρεις κανένα παιδάκι να το μάθεις μπουζούκι- λέω αν πάρω κανένα παιδάκι να το μάθω μπουζούκι, θα το κάνω νευρασθενικό γιατί είμαι απόλυτος-.

Έτσι , ανακάλυψα ότι είμαι καλός δάσκαλος, γιατί πήρα μερικά παιδάκια και έτσι προέκυψε το σύνολο των 40 μπουζουκιών , που είχε γεννηθεί από το 1995-97, αλλά από το 2008 ήρθαν οι «μεθεπόμενοι» μετά τους «επόμενους» και μετά κι άλλοι μεθεπόμενοι.

Λέγανε παλιά, όχι πριν τα 8 και όχι μετά τα 13, αλλά τώρα τα παιδιά έχουν πολύ μεγάλη διορατικότητα και από 6-7 χρονών όταν το παιδί είναι ανεπτυγμένο , όπως η 2χρονη εγγονή μου έχουν την διορατικότητα να βλέπουν την μουσική, να την αγαπούν και να την κάνουν δική τους και εγώ το εκμεταλλεύομαι αυτό και τους το δίνω απλόχερα.

Η πρώτη μας επαφή με τον Δημήτρη Τυπάλδο, ήταν όταν μου έφερε έναν στίχο ο Λευτέρης Χαψάδης του Ναζίτ Χικμέτ σε μετάφραση Γιάννη Ρίτσου και του είπα ότι αυτό αν θα γίνει τραγούδι, μπορεί να το τραγουδήσει μόνο ο Στέλιος Καζαντζίδης. Πάμε στον Στέλιο, του λέμε αυτό είναι μόνο για σένανε, τον διαβάζει -τον Ύμνο στη Ζωή-, βούρκωσε, του είπα θα στο γράψω με ένα μπουζούκι και 20 βιολιά και το έγραψα.

Όταν το τραγούδησε ,σκέφτηκα ότι δίπλα στην φωνή του Καζαντζίδη πρέπει να βάλω μία παιδική χορωδία, γιατί ο στίχος σε οδηγεί σε μονοπάτια , σου ανοίγει δρόμους και ο στίχος λέει : «τι όμορφο που είναι να ζεις , να μπορείς να διαβάζεις τον κόσμο σαν ένα τραγούδι κι όμως είναι ν απορείς πως αυτό το τραγούδι ….», μίλαγε για την πορεία της ζωής και η συνέχεια της ζωής είναι τα μικρά παιδιά. Βάλαμε λοιπόν την χορωδία του Τυπάλδου, το τραγούδησε και ήταν καταπληκτικό. Η φωνή του Στέλιου με τα παιδιά είναι ονειρεμένη.

Κάναμε μία συναυλία το 1996 με τον Δημήτρη και τα χρήματα πήγαν στο Ογκολογικό Νοσοκομείο «Άγιοι Ανάργυροι». Πρέπει να τα κάνουμε αυτά τα πράγματα γιατί μένουν και κάποιες ευπαθείς ομάδες ωφελούνται και είναι καλό αυτό».

{https://www.youtube.com/watch?v=AgkBa_oLqXw}

{https://www.youtube.com/watch?v=UBcFgj5Go5U}

Έχει εμφανιστεί στα μεγαλύτερα θέατρα και στις πιο γνωστές αίθουσες συναυλιών της Ευρώπης, της Αμερικής, της Αυστραλίας .Οι μουσικές αναζητήσεις του απεριόριστες . Ενέταξε το μπουζούκι στη συμφωνική ορχήστρα και καταγράφηκε ως εμβληματική στιγμή η σύνθεση του Κονσέρτο για μπουζούκι: « Δεν έρχεται τίποτα μόνο του. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ να πω και τώρα που έχει φύγει από τη ζωή , εκτός από τον πατέρα μου που ήταν ο βιωματικός μου δάσκαλος , στον Στέλιο Ζαφειρίου το αείμνηστο μπουζουκίστα, ο οποίος με πήρε από το χέρι και με μύησε σ αυτό που λέγεται δισκογραφία. Ξέρετε πόσο μεγάλο πράγμα είναι ένα παιδί 17 χρονών να μπεί στη δισκογραφία και να παίζει τραγούδια που έχουν μείνει στην ιστορία, όπως ο Δρόμος του Πλέσσα που το έπαιξα 18 χρονών μαζί με τον δάσκαλό μου. Αυτοί οι άνθρωποι που με μύησαν , σ αυτούς αξίζουν τα εύσημα, όχι σε μένα, εγώ ήμουν ένας πολύ καλός μαθητής».

Ο Θανάσης Πολυκανδριώτης είναι ο εμπνευστής και ο συντονιστής ομάδας επιστημόνων για την αναγνώριση του ελληνικού μπουζουκιού ως άυλη πολιτιστική κληρονομιά στην UNESCO: «Έλεγα πάντα ότι χρειαζόταν μία μεγάλη τομή για να αναγνωριστεί το μπουζούκι ως ισότιμο όργανο , όπως είναι και όλα τα όργανα της κλασικής μουσικής. Το κατάφερα με την ομάδα μου, έγινε πέρσι και το 2021 έγινε και αποδεκτό από την UNESCO και μπήκε στον κατάλογο της και αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα. Το μπουζούκι στις μέρες μας είναι παγκόσμιο όργανο και δεν έχει να μας επιδείξει τίποτα κανείς και ούτε κανείς να βάλει χέρι σ αυτό το υπέροχο όργανο που μας έχει συνοδεύσει στη ζωή μας. Κάνω τα πάντα για να αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους νέους οργανοπαίχτες και είμαι ο μόνος που έχει συνεργαστεί με συμφωνικές ορχήστρες, εγώ έβαλα το μπουζούκι στην συμφωνική οικογένεια και μου κάνει ιδιαίτερα καλό να βλέπω τα νέα παιδιά σήμερα να μου λένε: « δάσκαλε, να μας δείξεις τον 4^ο χρόνο του Μπράμς και να τους λέω, καθίστε να μάθετε Βαμβακάρη πρώτα Τσιτσάνη και Πολυκανδριώτη και μετά πάμε στον Μπράμς. Τα παιδιά τρέχουν με χίλια και εμείς θα είμαστε πολύ κακοί αν τους κόψουμε τα φτερά. Δεν έχουμε δικαίωμα να τους κόψουμε τα φτερά, τα παιδιά πρέπει να τρέξουν και να τους δώσουμε ένα «αυτοκίνητο» να τρέξουν ακόμα περισσότερο, αλλά με σύνεση».

{ https://www.youtube.com/watch?v=-jFAJ26STdg}

Η «Ακαδημία Λαϊκής Μουσικής» είναι στόχος και στοίχημα ζωής για τον Θανάση Πολυκανδριώτη: « Εδώ και χρόνια αρχίζει να χτίζεται αυτός ο στόχος, γιατί το ένα φέρνει το άλλο. Από την στιγμή που αναγνωρίστηκαν τα λαϊκά όργανα , πρέπει όλη αυτή η μουσική, από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη , να την συμπεριλάβουμε σε ένα πλαίσιο ενός κτηρίου που θα λέγεται Ακαδημία , να στεγαστεί και να διδαχθεί από κει μέσα. Να έρθουν μνήμες και φωνές από το εξωτερικό, να είναι όλη η Ελλάδα εκεί, γιατί ο Μάρκος, ο Τσιτσάνης, ο Χιώτης, ο Ζαμπέτας, ο Πετρολούκας Χαλκιάς, όλοι αυτοί οι μεγάλοι παίχτες, έχουν αφήσει παρακαταθήκη μεγάλη για τα νέα παιδιά. Μέσα από την Ακαδημία θα μπορεί ο κάθε ένας νέος και ο κάθε παλιός που ξέρει δέκα πράγματα , να τα δει όλα και α τα ζήσει από την αρχή τους. Είναι εφικτό να γίνει, εγώ θα το λέω μέχρι να κλείσω τα μάτια μου και μακάρι να προλάβω να την δώ την Ακαδημία, γιατί πραγματικά είναι το καλύτερο πράγμα που θα έχει μείνει γι αυτή τη χώρα, η οποία είναι από άκρη σ άκρη γεμάτη μουσική».

Κλείνοντας ο κ Πολυκανδριώτης ζήτησε από όσους παραβρεθούν στις 5 Αυγούστου στην συναυλία του στον Ξενία , το τραγούδι που θα θελήσουν, να το φωνάξουν , να το κάνουν παραγγελιά και εκείνος θα το ακούσει, γιατί όλοι έχουν το τραγούδι τους.

Ο Θανάσης Πολυκανδριώτης, έχτισε έναν κόσμο που μπορεί να τον μοιράζεται, γιατί είναι δημιουργός κι ονειρευτής των ονείρων και φέρει την αρετή των εξαιρετικών ανθρώπων.

Ακολουθεί το ηχητικό της συνέντευξης.

{https://soundcloud.com/user-46829938/inkefalonia-89-2-282026373?si=527a6f268f84469289055217ffde5d31&utm_source=clipboard&utm_medium=text&utm_campaign=social_sharing}

Υ.Σ. «Τα λαϊκά του Πολυκανδριώτη» To Σάββατο 5 Αυγούστου, Αργοστόλι, Αύλειος Χώρος ΞΕΝΙΑ ώρα: 9.00μμ ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ