Ύμνος εις την πατρογονική γη-Παναγιώτης Τζαννετάτος, ανέκδοτο ποίημα

Από την υπό έκδοση ποιητική συλλογή "Οι μέρες των απωλειών μας".

Περνούν τα χρόνια
κάθε εποχή σβήνει
στο κατώφλι της επόμενης.
Περνούν οι ώρες
στιγμή τη στιγμή
γέρνουν οι άνθρωποι
κάτω από το φως.

Έζησα στη σκιά ενός τυφλού ποιητή.
Έζησα στη σκιά ενός φέρελπι Περικλή,
ενός σοφού Σωκράτη.

Τις νύχτες συνομίλησα με το είδωλο
κάποιας Ελένης.
Προσευχήθηκα
για τη σωτηρία κάθε τρομαγμένης
ψυχής,σε Θεό.

Στους κυριακάτικους περιπάτους
στα πλακόστρωτα μονοπάτια,
με τα παράξενα ονόματα
μου κράτησε συντροφιά ο λόγος του ποιητή
για τη ζωή που πήραμε, λάθος.

Στα περιστέρια της πλατείας
ψιθύρισα λόγια
για τον κόσμο τούτο
τον μικρο τον μέγα,
και αυτά πέταξαν ψηλά
σαν πρωτογέννητα σύννεφα
λευκά.
πέταξαν πάνω
από παρθενώνες
από μάρμαρα
από βυζαντινούς τόπους και ναούς.

Τι να είδαν οι καρυάτιδες και έμειναν
πέτρινες μορφές ανυπακοής
μέσα στον χρόνο,
ποιο μέλλον ατενίζουν στο Ερεχθείο
και σιωπούν σπαραχτικά ;

Το χάσμα μεγαλώνει όλο ένα.
Μέσα από τη σχισμή,
Να.... θαύμα μέγα ...

Μέγα θαύμα πετιέται
κλωνάρι βασιλικός,
πετιέται
βρήκε
χώμα ποτισμένο με αίμα
και πετιέται.
χώμα που πατώ και στέκω
στο ύψος του Ανθρώπου
Στεριά,στεριά μου
θεμελιωμένει από οστά
προγονικών ηρώων .

Πάνω σε τούτες τις πέτρες
που χρυσίζουν,
σημάδια,
μικρές χαρακές της μοίρας
για όλα αυτά που χάθηκαν,
ένδοξα και απλά.

Στην πατρογονική τούτη γη.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΖΑΝΝΕΤΑΤΟΣ