Συνέντευξη στο Inkefalonia.gr το 2012 

Η Μπούλα Παπαδάτου είναι μια γυναίκα γεννημένη για την τέχνη και τον πολιτισμό. Άλλωστε, η ενασχόλησή της με τα καλλιτεχνικά δρώμενα του πρώην δήμου Λειβαθούς, η δημιουργία δύο σημαντικών βιβλίων, το ένα σχετικά με την καταγραφή των παλιών σπιτιών της Κεφαλονιάς  και το άλλο με την καταγραφή των σημαντικών έργων ακαδημαϊκής γλυπτικής στο Δράπανο, δείχνουν έναν άνθρωπο που στο «αίμα» του κυλάει ο πολιτισμός και ενδιαφέρεται για την προβολή και την σωτηρία αυτών των έργων που είναι αναντικατάστατα. Το όραμά της είναι να βρεθεί ένας χώρος που να στεγάσει μια Δημοτική Πινακοθήκη, καθότι υπάρχει το υλικό για να στελεχωθεί μια τέτοια κίνηση.

Τη συναντήσαμε στο σπίτι της στα Σπαρτιά και μαγευτήκαμε από τα όμορφα λόγια της.

Συνέντευξη στον Γιώργο Χαλαβαζή

- Πόσο δύσκολη ήταν για εσάς η σημαντική καταγραφή των παλιών σπιτιών στην Κεφαλονιά;

«Δύσκολη δεν ήταν γιατί είχα επαγγελματία φωτογράφο μαζί μου και τότε ήμουν και κάποια χρόνια νεότερη (γέλια). Η δυσκολία υπήρχε όταν σε κάποια σπίτια η είσοδος είχε κλείσει από βάτους, είχαν μείνει ξεχασμένα από τους ιδιοκτήτες τους και δεν υπήρχε εύκολη πρόσβαση σε αυτά. Κατά συνέπεια, πολλά τέτοια σπίτια έμειναν και εκτός βιβλίου».

- Μιλήστε μας για το παλιό που χάνεται και τι συναίσθημα σας προκαλεί;

«Το παλιό που χάνεται είναι κάτι που με πονάει. Ευτυχώς υπάρχει ο νόμος που τα συντηρεί και μιλάμε για τα σπίτια».

- Πώς ήταν η αρχιτεκτονική των σπιτιών της εποχής που καταγράψατε;

«Υπήρχαν σπίτια με συμμετρικές προσόψεις ,μπαλκόνια, αυλές, όλα πριν από το σεισμό. Είχαν κήπους και αυλές και από κανένα σπίτι δεν έλειπαν και τα λουλούδια.
Αυτά τα σπίτια που έχουν διατηρηθεί είναι καταγραμμένα σε μία έκδοση με τίτλο "Παλιά σπίτια στην Κεφαλονιά" του 1998. Και είναι απ' όλη την Κεφαλονιά.
Αυτά τα σπίτια ξεχωρίζουν από την αρχιτεκτονική και τα υλικά τους. Είχαν σπάνια ταράτσα τα παλιά σπίτια. Μέσα τα σπίτια είχαν πατώματα και οι κουζίνες πλακάκι (τα λεγόμενα μαγιόλια) και εσωτερικές σκάλες που συνέδεαν τους ορόφους. Ήταν τα λεγόμενα αστικά σπίτια.

Τα αρχοντικά ήταν ακόμα πιο επιβλητικά και σίγουρα διέφεραν από τα υλικά τους (κουφώματα, διακοσμητικά στοιχεία και κεραμίδια που ήταν τα γαλλικά πλατιά και τα βυζαντινά).
Στα Σπαρτιά υπάρχει σπίτι του 1904 το σχέδιο του οποίου ακολουθεί το δρόμο. Εχει κήπο και δύο εισόδους, εξωτερικές σκάλες και λένε πως ήταν αρχοντόσπιτο. Σήμερα ανήκει στον κ. Σπύρο Τρομπέτα. Επίσης σε όλα τα χωριά της Κεφαλονιάς, όποιος ψάξει θα βρει κάποιο παλιό σπίτι που είχε την τύχη να περισωθεί από τους κατά καιρούς που δοκίμαζε ο τόπος».

- Τι σας έχει διδάξει η ενασχόλησή σας με τα παλιά σπίτια;

«Ξεκίνησα γιατί με πονάει ό,τι χάνεται. Έχω χάσει και εγώ το σπίτι μου από το σεισμό του 1953. Ξεκίνησα την καταγραφή των σπιτιών που βρήκα στα χωριά της Κεφαλονιάς γιατί στην πόλη του Αργοστολίου υπάρχουν μόνο δύο.
Η περιοχή της Ερίσσου δεν καταστράφηκε ολοσχερώς από το σεισμό και ως εκ τούτου υπάρχουν τα περισσότερα παλιά σπίτια που έχουν διατηρηθεί από τότε και καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου».

- Ποιο άλλο βιβλίο έχετε δημιουργήσει;

«Ξεκινήσαμε λίγο ανάποδα από το δεύτερο βιβλίο. Είχε προηγηθεί ένα λεύκωμα με την καταγραφή των ταφικών μνημείων στο Δράπανο στην πόλη του Αργοστολίου. Ταφικά φτιαγμένα από λαϊκούς μάστορες και μάστορες της ακαδημαϊκής γλυπτικής, όπως ο Γεώργιος Μπονάνος, οι Αφοί Φιτάλαι, οι Αφοι Μαλακατέ, ο Δημήτρης Φιλιππότης και άλλοι. Αυτό το λεύκωμα που κυκλοφόρησε το 1985, βρίσκεται στην κεντρική βιβλιοθήκη στο Τόκιο της Ιαπωνίας, αλλά δυστυχώς εμείς δεν κάνουμε τίποτα για να τα συντηρήσουμε τα γλυπτά, τα οποία ως εκ τούτου έχουν διαβρωθεί. Η δημοτική αρχή, καθώς το νεκροταφείο είναι δημοτικό, θα πρέπει να ενεργοποιηθεί για να συντηρηθούν αυτά τα αξιόλογα μνημεία. Αν αυτά τα μνημεία συντηρηθούν θα αναδείξουν μία υπαίθρια γλυπτοθήκη».

- Ένα μεγάλο όραμά σας είναι να δημιουργηθεί μία δημοτική Πινακοθήκη, δεδομένου ότι περιμένουν δύο συλλογές να χαριστούν εκεί. Σε τι δρόμο βρισκόμαστε;

«Το εμπόδιο είναι ότι μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί ο χώρος που θα στεγάσει την Πινακοθήκη. Εγώ συνεχίζω να ψάχνω να βρω τον κατάλληλο χώρο για την Πινακοθήκη. Κατά την άποψή μου μια Πινακοθήκη πρέπει να είναι σε κεντρικό σημείο της πόλης, ώστε να είναι εύκολη η πρόσβαση σε αυτήν. Είναι σίγουρο πως θα αποτελέσει πόλο έλξης τόσο για τους Κεφαλλονίτες, όσος και για τους επισκέπτες του νησιού και σίγουρα θα φέρει έσοδα στην Κεφαλονιά και θα μπορεί εύκολα να συντηρείται. Ένα σχετικό παράδειγμα είναι η Πινακοθήκη Αθηνών και το Μουσείο Μπενάκη, όπου έχουν μεγάλη επισκεψιμότητα και είναι κερδοφόρα. Βέβαια για να μην είμαστε υπεραισιόδοξοι, η Αθήνα έχει σαφώς περισσότερους κατοίκους, σε αναλογία όμως ένα ανάλογο κοινό θα στηρίξει και μια τοπική πινακοθήκη».

- Πώς μπορεί μια πινακοθήκη να είναι κερδοφόρα;

«Οι πινακοθήκες όπου διαθέτουν πωλητήριο, που πουλάνε δηλαδή ότι περιέχει σε αντίγραφα, μπορούν να κερδίσουν πέρα από το αντίτιμο από το εισιτήριο και χρήματα».

- Θα θέλατε να μας πείτε ποιες είναι αυτές οι δύο συλλογές που θα χαριστούν στην Κεφαλονιά και θα μπουν στην Πινακοθήκη εφόσον βρεθεί ο χώρος;

«Δεν μπορώ γιατί δεν έχω εξουσιοδότηση να αναφέρω τα ονόματα, αλλά μιλώ με τα άτομα αυτά και ξέρω την αγωνία τους όσο δεν μπορούν να τοποθετήσουν τα έργα που θέλουν να μείνουν στην Κεφαλονιά, δεδομένου άλλωστε ότι οι δωρητές είναι Κεφαλλονίτες».

- Που νομίζετε ότι έγκειται η επιτυχία σε ένα τέτοιο ίδρυμα;

«Στο να κινηθεί σωστά, να στηθεί σωστά και το πιο σοβαρό είναι να στηθεί στο σωστό σημείο της πόλης, εκεί όπου ο περαστικός θα πέσει πάνω στο ίδρυμα χωρίς να το έχει προγραμματίσει. Εύχομαι και περιμένω κάποια στιγμή ο Δήμος να καταφέρει να στεγάσει αυτές τις πολύτιμες συλλογές».