Σαράντης Αλιβιζάτος, στιχουργός! Δεν θέλησε ποτέ να κάνει κάτι άλλο. Από μαθητής, στην Κεφαλονιά, έγραφε στα τετράδια στίχους κι όταν η δασκάλα το κατάλαβε, φώναξε τον πατέρα του κι ευτυχώς για όλους εμάς του είπε: «Αυτό είναι χάρισμα. Μην τον χτυπάτε».

Οι στίχοι του περιγραφικοί, γεμάτοι εικόνες, ποιητικοί, κατανοητοί, δύσκολοι και εύκολοι ταυτόχρονα. Και ποιος δεν έχει χιλιοτραγουδήσει τα τραγούδια του… Όλη η Ελλάδα κι εγώ μαζί! «Θάλασσες», «Το σημάδι», «Η Αννούλα του χιονιά», «Μέχρι να γίνουμε άγγελοι», «Η νύχτα μυρίζει γιασεμί», «Να ξανάρθεις», «Αν οι φίλοι σ’ αγαπάνε», «Με τους αλήτες που γυρνάς», «Σε γυρεύω», «Σ’ αγαπώ», «Θα σε περιμένω», «Σου γράφω ένα γράμμα», «Μοναχικές γυναίκες», κι άλλα, πάνω από 800 τραγούδια, τα περισσότερα τεράστιες επιτυχίες.

Στο ενεργητικό του έχει χρυσούς και πλατινένιους δίσκους και συνεργασίες με τα μεγαλύτερα ονόματα του καλλιτεχνικού χώρου, μεταξύ αυτών: Καζαντζίδης, Πάριος, Βοσκόπουλος, Πουλόπουλος, Αλεξίου, Γλυκερία, Κωνσταντίνα, Καλογιάννης, Μαρινέλλα, Βαρδής, Τόκας, Χατζηνάσιος. Ρομαντικός, γλυκός, ήρεμος, ιδιαίτερος άνθρωπος. Έχει επιλέξει να μη μιλάει δημόσια, παρά μόνο μέσα από τα τραγούδια του.

Σήμερα όμως μας άνοιξε το σπίτι του, στα Πατήσια, μόλις λίγες ημέρες μετά τα γενέθλιά του, του ευχηθήκαμε «Χρόνια πολλά και δημιουργικά» και εκείνος στις σελίδες του «Π» καταγράφει ό,τι με λόγια δεν έχει πει όλα αυτά τα χρόνια κι ήταν χαραγμένα στα μάτια του.

Έχετε δώσει τραγούδια και σε νέα παιδιά. Πιστεύετε σ’ αυτά;

Υπάρχουν καλές νέες φωνές σήμερα, αλλά πρέπει να τις ψάξεις με το κεράκι. Οι καινούργιοι τραγουδιστές πρέπει να μάθουν να είναι ταπεινοί, να σέβονται τους δημιουργούς και να είναι ευγνώμονες, όπως οι παλιοί.

Με τα τραγούδια σας αναδείχθηκε ο Πάνος Κιάμος, αφού του γράψατε σχεδόν όλους τους στίχους στο ξεκίνημά του. Στον πρώτο του δίσκο, το «Όλα για σένανε μιλάνε  (χωρίς νερό μπορώ)» και το «Τρελός για σένα» έγιναν μεγάλα σουξέ. Το «Δεν είσαι μόνη», που έδωσε και το όνομά του στον δεύτερο δίσκο του, τον καταξίωσε στη συνείδηση του κοινού. Τι σας έμεινε από αυτήν τη συνεργασία;

Ένα παράπονο. Για μένα ο Πάνος Κιάμος σφύριξε κι έληξε. Ο δρόμος που έχει πάρει δεν με αγγίζει. Ήθελα να τον δω στο Μέγαρο Μουσικής με τη φωνή που έχει, αλλά με απογοήτευσε. Δεν είναι τα λεφτά που ενώ είχαμε συμφωνήσει δεν πήρα ποτέ, αλλά το τηλεφώνημα που ποτέ δεν μου έκανε. Ούτε ευχαριστώ δεν μου είπε. Μου τον σύστησε ο θείος του, ο Νίκος Κιάμος, που ήταν παραγωγός και εξακολουθεί να είναι πολύ καλός μου φίλος. Μου είπε: «Θέλω να ακούσεις τον ανιψιό μου κι αν σου αρέσει η φωνή του, να του γράψεις». Έτσι κι έγινε.

Ο Πάνος Κιάμος όμως έκανε τη δουλειά του, έγινε γνωστός με τα δικά μου τραγούδια και γύρισε την πλάτη. Δεν πήρα χρήματα ποτέ. Δεν είναι τα λεφτά… Είναι ο τρόπος του… Κανένας άλλος, και μιλάμε για μεγάλα ονόματα, δεν μου έχει φερθεί έτσι. Ήταν επιλογή μου να στηρίξω έναν νέο τραγουδιστή, με πόνεσε όμως πολύ η εξέλιξη. Δεν έχω ανάγκη τα χρήματα, φίλους έχω ανάγκη.

Κάνατε φίλους όλα αυτά τα χρόνια μέσα από τον καλλιτεχνικό χώρο;

Έχτισα γερές φιλίες με τους ανθρώπους που συνεργάστηκα. Με τον Μάριο Τόκα ήμασταν πολύ δεμένοι. Ξυπνούσα το πρωί και πήγαινα στην γκαρσονιέρα του στου Ζωγράφου. Εκείνος στο πιάνο – κιθάρα, εγώ στα χαρτιά μου, μεζεδάκι, κρασάκι, σβήναμε, γράφαμε, κουβεντιάζαμε, γελούσαμε, κλαίγαμε. Έτσι έγινε ο δίσκος της Κωνσταντίνας, τα «Μικρά ερωτικά» και σχεδόν όλα που κάναμε μαζί.

Αγαπημένος μου και ο Αντώνης Βαρδής, ευλογημένος να ’ναι εκεί που πήγε. Μαζί του έκανα την πρώτη μου συνεργασία στον δίσκο της Αλεξίου «Ξημερώνει». Από τότε γίναμε αχώριστοι. Ο Αντώνης ζήτησε να γράψω και το πρώτο τραγούδι για τον γιο του Γιάννη, που τραγούδησαν μαζί, το «Θα σε περιμένω». Ήθελε να ακολουθήσει τα δικά του χνάρια και τον πίστευε πολύ και ο Γιάννης τα κατάφερε, γιατί είναι ένα αγνό παιδί, εξαιρετικός χαρακτήρας.

Το «Σημάδι» σας σημάδεψε;

Φυσικά! Είναι από τα πιο ερωτικά μου τραγούδια. Το έγραψα γιατί ήθελα η γυναίκα εκείνη να μάθει την αλήθεια που ήθελε να κρύψει… Πως με είχε όλη νύχτα τον τρελό στην αγκαλιά της! Το έδωσα στην Κωνσταντίνα γιατί την ξεχώρισα, έχει χαρακτηριστική φωνή, τη λατρεύω. Κωνσταντίνα, Γλυκερία και Χαρούλα είναι οι αγαπημένες μου. Θέλω να ξαναγράψω γι’ αυτές τις γυναίκες.

Θα μας αποκαλύψετε τη μούσα σας;

Η μούσα μου πάντα θα είναι η γυναίκα μου, η Μακρίνα, τραγουδίστρια με εξαιρετική φωνή και αυστηρός κριτής των στίχων μου. Ζούμε χωριστά τώρα, εξαιτίας δικής μου υπαιτιότητας, όμως εξακολουθούμε να αγαπιόμαστε πολύ.

Το «Θάλασσες» αρχικά δόθηκε στην Κωνσταντίνα;

Ναι, όμως το ξεχώρισε ο Μητροπάνος και το ζήτησε. Μια μέρα με παίρνει τηλέφωνο και με ρωτά «Σαράντη, ό,τι ή όσα δεν σου χω πει;». «Θα το πεις όπως σου βγαίνει» του λέω. Εγώ βέβαια είμαι του «ό,τι» όχι «όσα», γιατί άμα μαζέψεις πολλά «καίγεσαι»!

Η «Αννούλα του χιονιά» είναι υπαρκτό πρόσωπο;

Ναι. Μάλιστα, δεν το ξέρει ότι το έγραψα για εκείνη, ίσως το μάθει τώρα, μέσα από εδώ… Είναι ένα κορίτσι που με εντυπωσίασε και τη γνώρισα όταν ξεκίνησα τις θρησκευτικές μου αναζητήσεις. Πιστεύω πολύ στον Θεό.

«Σου γράφω ένα γράμμα…»

Λοιπόν, αυτό το τραγούδι ανήκει και στην Αλεξίου και το ξέρει, γιατί όλο αυτό βγήκε από ένα γράμμα της Χαρούλας. Είναι μια εξομολόγησή της. Ένα γράμμα της –δεν επιτρέπεται να πω τον παραλήπτη– που έπεσε στα χέρια μου, έβαλα τα δικά μου και το έκανα τραγούδι.

Η σχέση σας με τον Στέλιο Καζαντζίδη;

Όταν έδωσα στον Στέλιο το «Στην Ελλάς του 2000», τον λάτρεψα. Λίγο πριν «φύγει», τον συνάντησε ο Πασχάλης Τόνιος, ένας σπουδαίος καλλιτέχνης με τον οποίο έχουμε κάνει το «Χώρα του ήλιου», του έδειξε κάποια τραγούδια μου και θέλησε να τα πουν μαζί, αλλά δεν πρόλαβε. Επιθυμία μου είναι να βγάλω έναν δίσκο με αυτά τα κομμάτια που είναι εξαιρετικά και να του τα αφιερώσω, όπως και να κάνω μια συναυλία αφιερωμένη στη μνήμη του.

Κλείσατε στις 15 Αυγούστου εξήντα έξι χρόνια ζωής. Τι μένει ανεξίτηλο από τα παιδικά σας χρόνια;

Γεννήθηκα Δεκαπενταύγουστο του 1951 στην Κεφαλονιά. Τη λατρεύω την Κεφαλονιά! Πάω πολύ συχνά και ξαναγεννιέμαι. Από εκεί έχω πάρει την «κουρλαμάρα», την ιδιόρρυθμη δημιουργική τρέλα που με χαρακτηρίζει. Μεγάλωσα κάτω από δύο πεύκα, σε ένα καφενείο που είχε ο πατέρας μου, και άκουγα από πέντε ετών όλο το παλιό λαϊκό τραγούδι.

Αυτό με ώθησε να ξεκινήσω να γράφω στίχους στο Δημοτικό. Όταν μια μέρα ο πατέρας μου με έπιασε αδιάβαστο γιατί του έλεγα συνέχεια ότι είχαμε το ίδιο μάθημα, πήγε στη δασκάλα μου, εκείνη του είπε τι συμβαίνει, κι όταν ήρθε σπίτι γύρισε την τσάντα μου ανάποδα και έπεσε το μπλοκάκι που έγραφα τους στίχους μου. Η δασκάλα μου, πολύ γλυκιά και αγαπητή, του είπε ευτυχώς: «Αυτό είναι χάρισμα, κύριε Αλιβιζάτο, μην το χτυπάτε» κι έτσι ένιωσα ξεχωριστός και μου έδωσε την πεποίθηση ότι εγώ θα ζήσω από το τραγούδι.

Στο Γυμνάσιο ήρθα με τη οικογένειά μου στην Αθήνα κι έκανα την ίδια δουλειά που έκανα και στην Κεφαλονιά… Έγραφα στίχους. Όλα μου τα τετράδια του σχολείου ήταν πάντα γεμάτα στίχους.

Σπούδασα λογιστής, αλλά δεν άντεχα να περάσω όλη μου τη ζωή μέσα σε ένα γραφείο. Έγινα σερβιτόρος, πουλούσα βιβλία, έκανα διάφορες εργασίες για να ζήσω, αλλά πάντα γύριζα στους στίχους μου. Ήμουν πεπεισμένος ότι θα ζήσω από τη στιχουργική και δικαιώθηκα, τα κατάφερα! Δούλεψα σκληρά για να επιτύχω. Και έβγαλα πολλά λεφτά τελικά, που τα «έφαγα», τα γλέντησα, γιατί τίποτα δεν παίρνουμε μαζί μας φεύγοντας από αυτόν τον κόσμο, γι’ αυτό και πρέπει να χαιρόμαστε ό,τι κατακτούμε.

Συναισθήματα τη στιγμή της δημιουργίας…

Η στιγμή της δημιουργίας είναι κάτι το μαγικό. Η νόνα μου (γιαγιά), όταν ήμουν μικρός και με έβλεπε να γράφω στίχους, μου έλεγε: «Εσύ, όταν πεθάνω, θα μου ανεβάσεις το ποτάμι στο φεγγάρι». Ίσως το ποτάμι στο φεγγάρι είναι τα τραγούδια μου. Αυτό νιώθω κάθε φορά που ολοκληρώνω ένα κομμάτι!

Ετοιμάζετε κάτι αυτόν τον καιρό;

Βρίσκομαι σε μια ιδιαίτερα παραγωγική περίοδο γράφοντας στίχους με έναν νέο συνθέτη, τραγουδοποιό τον Κώστα Λιάκο. Τώρα ηχογραφούμε το CD και επιθυμία μας είναι να κυκλοφορήσει και σε βινύλιο.

Ένα ρεφρέν από τα ακυκλοφόρητα τραγούδια θα μας αποκαλύψετε;

«Άγιε μου πάτερ ημών, στην καρδιά των ποταμών, φύσα τα νερά να αλλάξεις, τη ροή μιας άλλης τάξης, όπλο φόνου και μαχαίρι, να μην ξαναπιάσει χέρι».

Για τις εξελίξεις σχετικά με την ΑΕΠΙ και το νομοσχέδιο για τα πνευματικά δικαιώματα τι έχετε να πείτε;

Ειλικρινά, είμαι μπερδεμένος. Χωρίς την ΑΕΠΙ δεν θα είχα να φάω. Όμως τα σκάνδαλα και τα πανηγύρια εις βάρος των καλλιτεχνών πρέπει να σταματήσουν επιτέλους. Το κράτος οφείλει να προστατέψει τους ανθρώπους που παράγουν πολιτισμό.

Συνέντευξη στην Χρύσα Σαραντοπούλου

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παρασκήνιο» που κυκλοφόρησε το Σάββατο 2/9

Πηγή: Paraskhnio.gr