Δεν ξέρω αν υπάρχουν λόγια που θα μπορούσαν να περιγράψουν την εξαιρετική παράσταση που είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε χθες βράδυ, στο δημοτικό θέατρο του Αργοστολίου. 

Από την Τίνα Σπυράτου

Αναφέρομαι φυσικά στην παράσταση '"Ο Γκάτσος που αγάπησα" με τον Μανώλη Μητσιά και την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη , που μαζί με δύο έξοχους μουσικούς συνοδεία( οι Αχιλλέας Γουάστωρ, στο πιάνο και Ηρακλής Ζάκκας, σε μπουζούκι και μαντολίνο), μάγεψαν το κοινό με την ερμηνεία και την θεατρικότητα τους.

Ο Νίκος Γκάτσος αποτελεί μια εξαιρετική περίπτωση για τα ελληνικά γράμματα, που παρά το γεγονός ότι δημοσίευσε μια και μόνη ποιητική σύνθεση, την «Αμοργό», συγκαταλέγεται στους επιφανέστερους ποιητές της γενιάς του και όχι μόνο.

«Έγραψε μοναδικά τραγούδια. Όλα τα ακριβά στοιχεία της ποίησής του τα ’κανε στίχους που κινητοποίησαν τη ναρκοθετημένη νεοελληνική ευαισθησία, “έτσι καθώς κοιμόταν αναίσθητη” μες στην απέραντη αισθηματολογία των στιχουργών και των επιθεωρησιογράφων» είχε πει για τον ποιητή της «Αμοργού» ο Μάνος Χατζιδάκις.

Και δεν είχε άδικο. Ο Νίκος Γκάτσος μας άφησε μια πολιτιστική κληρονομιά σχεδόν απαράμιλλη.

Ήταν ο πρώτος ποιητής που ασχολήθηκε επαγγελματικά ως στιχουργός, αναβαθμίζοντας τον ρόλο και την υπόστασή της συγκεκριμένης ιδιότητας. Μετέφερε στο τραγούδι την υψηλή αισθητική, την τεχνική, το ήθος και την ποιητική φλέβα του…

Έβαλε ψυχή στον στοίχο κ στον στοίχο ψυχή. Μίλησε στην καρδιά του ξενιτεμένου, του μοναχού, του αδικημένου, της μάνας, του εργάτη, του ήρωα κ του αντιήρωα. Η λογοτεχνική του αξία και το ταλέντο του τον βοήθησαν να γράφει στίχους μέχρι και τον θάνατό του και να περιγράφει με τον δικό του προσωπικό τρόπο την ματαιότητα της ζωής, το εφήμερο και αδιέξοδο της ζήσης, την αδυναμία του ανθρώπου να αλλάξει το πεπρωμένο του…

Χωρίς αυτό να σημαίνει πως ήταν μοιρολάτρης. Το αντίθετο θα τόνιζα. Πάντα πιστός και ένθερμος υποστηρικτής της ελπίδας. Της ελπίδας του ανθρώπου για τον άνθρωπο.
Συνεργάστηκε με τους σημαντικότερους συνθέτες της γενιάς του κ όλον εκείνον τον μυθικό πια πυρήνα λογοτεχνών κ καλλιτεχνών και αυτό ακριβώς, σε όλο του το μεγαλείο μας παρουσιάστηκε χθες.

Ο Μανώλης Μητσιάς με την κρυστάλλινη φωνή του, σαν να μην πέρασε μια μέρα, μας καθήλωσε για άλλη μια φορά με την θέρμη κ την γνησιότητα της μοναδικής ερμηνείας του.

Τραγούδια γεμάτα μελωδίες των Μάνου Χατζιδάκι, Μίκη Θεοδωράκη, Σταύρου Ξαρχάκου, Δήμου Μούτση, Λουκιανού Κηλαηδόνη και Ηλία Ανδριόπουλου.

Από την άλλη , η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη η οποία, με τη θεατρική ερμηνεία και δωρικότητα της, την σχεδόν "πέραν του κόσμου τούτου" αύρα της, αναδεικνύει τον πλούτο συναισθημάτων, εικόνων και χαρακτήρων που ο Γκάτσος έχει χωρέσει σ’ αυτή τη σύντομη αλλά συνάμα αιώνια τέχνη που λέγεται τραγούδι.

Η παράσταση έκλεισε με το τραγούδι του Λουκιανού Κηλαηδόνη "Μια κεφαλονίτισσα" που αφιέρωσαν οι συντελεστές στο κοινό που τους καταχειροκροτούσε καθ όλη την διάρκεια.

Στην ολιγόλεπτη συνομιλία που είχα με τους καλλιτέχνες στα παρασκήνια, μας απέδειξαν για άλλη μια φορά, πως το ήθος ταιριάζει στην τέχνη, περισσότερο από όσο ταιριάζει η τέχνη στο ήθος.

Τους ευχαριστούμε και ευελπιστούμε να ξαναδούμε στον τόπο μας και σύντομα ,τόσο μοναδικές ως προς την εκτέλεση και ουσία τους, παραστάσεις.