Ανδρέας Κολαϊτης: ''Ποιός θα υπομείνει για να παραμείνει;''
Γράφει ο Ανδρέας Κολαΐτης (Διεθνολόγος – Τεχνολόγος Εφαρμογών Τουρισμού)
Χθες βρέθηκα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών για τη 2η συναυλία με τίτλο: «Εδώ είναι το ταξίδι» του αειθαλή τραγουδοποιού Νίκου Πορτοκάλογλου όπου άθελα μου «κοντοστάθηκα» στους στίχους του τραγουδιού με τίτλο: «Τα καράβια μου καίω» τους οποίους παραθέτω πιο κάτω1 προς αναστοχασμό τους.
Μειδίασα σαν άκουσα να εξηγεί ο δημιουργός πως αυτό το παλιό του τραγούδι (1992) στα χρόνια των Μνημονίων (2012) νοηματοδοτήθηκε διαφορετικά όσον αφορά το δίλημμα για φυγή ή μη των νέων μας προς την αλλοδαπή προς αναζήτηση καλύτερης τύχης στον εργασιακό τομέα.
Το ανασύρω αυτό σε συνάρτηση αφενός με τις πρόσφατες «επιδερμικές» διαπιστώσεις του «τσάρου» της Οικονομίας μας, Κωστή Χατζηδάκη περί τάσης επιστροφής (!) των νέων μας στην Ελλάδα (περιορισμό φαινομένου brain drain) και αφετέρου τις καλοδεχούμενες δήλωσεις του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη για την αύξηση του καθαρού ποσού των βασικών αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα (αφορά περίπου 600.000 εργαζόμενους), από τα 666,85 ευρώ που είναι σήμερα, στα 705,96 ευρώ, από την 1η Απριλίου.
Ωστόσο, αφού η επιστήμη της στατιστικής επιχειρεί να εξαγάγει έγκυρη γνώση χρησιμοποιώντας εμπειρικά δεδομένα παρατήρησης, τίθεται το ερώτημα με τι θα συγκρίνουμε τον νέο βασικό μισθό; Αρκεί αυτός πραγματικά ώστε να αποτελέσει τροχοπέδη στην περαιτέρω φυγή των νέων μας στην αλλοδαπή;
Θαρρώ ρητορικό το ερώτημα...
Τα καράβια μου καίω
τα καράβια μου καίω τα καίω
δε θα πάω πουθενά.
Μπρος στα πόδια σου κλαίω
μη μ’αφήσεις σου λέω σου λέω
να σ’αφήσω ξανά.
Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.
Τα παιδιά στην κερκίδα
είναι η μόνη σου ελπίδα ελπίδα
πρωινός ουρανός
Σταυρωμένη πατρίδα
μες στα μάτια σου είδα αχ είδα
της ανάστασης φως.
Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.
Όποιος σε δει
για μια στιγμή
δίχως του πένθους
το μαύρο μανδύα.
Θα ’σαι εσύ
θεά γυμνή
η αμαρτία του
κι η τιμωρία.
Σαν οπτασία
για μια ζωή.
Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.
Από πείσμα και τρέλα θα ζω
στην έρημη χώρα
ώσπου να βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.
Πηγές:
https://www.kathimerini.gr/economy/562920052/meionetai-to-brain-drain/
https://www.iefimerida.gr/politismos/o-symfonikos-nikos-portokalogloy
https://www.megaron.gr/nikos-portokaloglou-edo-einai-to-taxidi/