Με τούς εκλεκτούς συνεργάτες, στην πρώτη συνάντηση γιά το σεμινάριο τραγωδίας, στις 26/4/2024,

στην Κεφαλληνιακή Αδελφότητα Αθηνών.
Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος
/ Θέατρον Δίδελφυς
Θέμα α' μέρους :
"Το πάθος, το πάθημα, καί η Ανάσταση".
Ευχαριστούμε τούς Αδελφούς Κεφαλλήνες,
καί όλους όσους συμμετείχαν
στο μάθημα καί το βιωματικό δρώμενο.

Υλικό από το σεμινάριο :

“… Στην τραγωδία “Άλκηστις” ο Ευριπίδης μάς παρουσιάζει μεταξύ άλλων, δύο αδέλφια, τον Ύπνο καί τον Θάνατο·

ο ένας είναι ευχάριστος,

ο άλλος μισητός.

Το ερώτημα είναι, θα μπορούσε ο θάνατος,

να είναι σαν τον αδελφό του, ύπνος ;

Το πάθημα που οδηγεί στον θάνατο,

-διότι όλοι θα πάθουμε, όλων τα κεριά μας θα καούν-

θα μπορούσε να μεταποιηθεί σε πάθος που οδηγεί στην Ανάσταση ;

Καί ποιό είναι το κλειδί τής μεταποίησης αυτής ;

Στην “Άλκηστη”, πεθαίνει ο άντρας της.

Ο Θεός δηλώνει πως θα τον φέρει πάλι στη ζωή, αν κάποιος δεχθεί να πεθάνει στη θέση του.

Είναι σχεδόν κωμικό,

να το αναφέρει κανείς σε μιά εποχή ειδωλολατρείας τής ευκολίας, τής αυτιστικής εγωπάθειας, τής επιφανειακής αγαπολογίας, καί των σχέσεων τής πλάκας,

πως,

η Θυσία είναι το κλειδί·

που μεταποιεί,

τον θάνατο σε ύπνο·

το πεθαίνω σε κοιμάμαι,

το νεκροταφείο σε κοιμητήριο.

Η Άλκηστη, δέχεται αυτή να πεθάνει στη θέση τού άντρα της.

Ο Θεός, με όργανο του τον Ηρακλή, βλέποντας τό μεγαλείο τής ψυχής καί τής θυσίας της, χαρίζει και στους δυό την ζωή,

ανασταίνοντάς τους!

Μιά ευχή καί προσευχή αυτό, -μέσω τής Ελληνικής θεατρικής ποίησης-

τής ψυχούλας των αρχαίων μας προγόνων, και τού καημού που είχαν,

γιά το αλύτρωτο πένθος που ένοιωθαν, μπρος στον παντοδύναμο τότε θάνατο.

Καί ελπίδα καί οδός,

δεν φαινόταν πουθενά.

Ούτε από τούς “θεούς”.

Διότι έλεγα μέσα στο Ηρώδειο, στο Αισχυλικό κείμενο τής τραγωδίας των “Ευμενίδων”, στην πολιτιστική Ολυμπιάδα τού 2004, με τον θίασο τής Άννας Συνοδινού, ως Απόλλων, πως …όλα μπορώ να τα κάνω εγώ καί ο πατέρας μου ο Δίας, ένα μόνο πράγμα δεν μπορούμε, Ανάσταση νεκρών…

Καί βλέπουμε τον Αχιλλέα στο Τρωϊκό πεδίο νεκρό, να τον θρηνούν 12 μέρες…

αλύτρωτο το πένθος·

καί τον Ιακώβ στο Ισραήλ,

17 μέρες…

αλύτρωτο το πένθος γιά σύμπασα την Ανθρωπότητα.

Καί ονομάζουμε τότε εμείς οι Έλληνες, το νεκροταφείο μας, Κεραμεικό,

με την ελπίδα - ευχή καί πάλι τής ψυχής μας,

πως δεν θα μείνει η δύναμη τού θανάτου γιά πάντα κραταιή,

παρά θα είναι τόση όσο ενός κεραμεικού, που εύκολα σπάει.

Καί έρχεται ο Πρίγκηπας των Κρίνων, όπως αποκαλεί ο Ελύτης τον Χριστό, καί λέει :

“Θα συντρίψω τον θάνατο

ως σκεύος κεραμέως” (!!!)

κι έρχονται καί κουμπώνουν όλα, καί όλα μπαίνουν στη θέση τους.

Καί βλέπουμε στην εικόνα τής Αναστάσεως τον Χριστό, Υιό Θεού καί Θεό

-όπως προεικονίζεται από τον Ευριπίδη στην τραγωδία του, “Βάκχαι”-

να έχει κατεβεί όντως στον άδη,

-και όχι με φαντασία ελπίδας όπως ο Ηρακλής, ο Ορφέας, ο Οδυσσέας-

να έχει διαρρήξει τις πύλες τού θανάτου,

να έχει συντρίψει μοχλούς και αλυσίδες, και να έλκει,

να τραβάει, να εγείρει το Ανθρώπινο Γένος,

έξω από το σκοτάδι.

Χριστός Ανέστη σημαίνει, Γεώργιος ανέστη… Ελευθερία ανέστη… Ιωάννης ανέστη… Νικολέττα ανέστη…

Κωνσταντίνος ανέστη… Δήμητρα ανέστη…

Και είναι πιό τραγική η εποχή μας, από τήν προ των γεγονότων τής Αναστάσεως εποχή, όταν σήμερα,

ενώ ήλθε η Ανάσταση,

καί έχει νικηθεί ο θάνατος

καί τα φαινόμενα απατούν

διότι ο Τάφος βρέθηκε άδειος,

υπάρχουν άνθρωποι

που εξακολουθούν να γυρνοβολάνε αυτιστικά

στον προσωπικό τάφο τους,

αρνούμενοι να οσφρανθούν το ανοιξιάτικο αεράκι τού Επιταφίου·

αρνούμενοι την αλήθεια,

που αυτή η ίδια η ψυχή τους πολλές φορές τούς έχει ενημερώσει ότι ισχύει·

παίρνοντας καί άλλους ανθρώπους στο λαιμό τους, με ότι πνευματικό δηλητήριο

(ότι πιό οδυνηρό αυτό γιά

την λειτουργία μιάς πόλης)

-πάντα “πολιτισμένα”-

τούς προσφέρουν.

Βλέπετε, όλων τα κεριά καίγονται· άλλων όρθια·

καί άλλων ανάποδα…”

///

Καλή Ανάσταση !!!

Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος