Με αφορμή ένα συμβάν ανήμερα της Λαμπρής, δράττομαι της ευκαιρίας να θίξω ένα ζήτημα που ίσως για πολλούς κρίνεται δευτερεύον, -δεδομένης της σωρείας των προβλημάτων που μας ταλανίζουν καθημερινά-, αυτό της εφημερίας των κτηνιάτρων.

Σε μία εποχή που η χώρα μας βαυκαλίζεται την πολιτισμική της ανέλιξη και που χαρακτηρίζεται από αποδοχή και αναγνώριση δικαιωμάτων σε πολλαπλά επίπεδα, σε αυτό τον τομέα υπάρχει ακόμη ολιγωρία ουσιαστικών μέτρων. Και το διατυπώνω ήπια, καθώς εναλλακτικές και πιο ρεαλιστικές λεκτικές αποδόσεις της κατάστασης θα ήταν: αδιαφορία ή και χλευασμός, από ικανό μέρος της κοινωνίας, τόσο για τα ζώα όσο και τους εν δυνάμει φροντιστές τους.

Δεν είναι σκοπός του παρόντος ασφαλώς, να αξιολογηθεί η στάση του κόσμου ως προς το κίνημα της φιλοζωίας. Oυδείς υποχρεούται να αναλαμβάνει ζώα ή να συμμερίζεται την πρακτική όσων το κάνουν αλλά σαφώς όλοι οφείλουμε σεβασμό προς την κείμενη νομοθεσία της χώρας (για όσους δεν έχουν ιδιαίτερη ευαισθησία στο θέμα των ζώων).Αυτό συνίσταται, από την μία για τους μη φιλόζωους, στο να φέρονται ευγενώς σε αυτούς που είναι φιλόζωοι και να μην προβαίνουν σε άνομες πράξεις εις βάρος των ζώων. Από την άλλη, για όσους μοιράζονται τις ευαισθησίες που αφορούν τα αδέσποτα ή και τα ζώα συντροφιάς, να τηρούν τους κανόνες υγιεινής και οχλήσεων, για την εντός αστικών κέντρων αρμονική και από κοινού συμβίωση όλων.

Αυτά όμως ήδη είναι γνωστά. Τι γίνεται ωστόσο σε εκείνη την περίπτωση που τα ζώα συντροφιάς συνιστούν μέρος της οικογένειας μοναχικών ανθρώπων, ανθρώπων με προβλήματα υγείας, ανθρώπων που ενδεχομένως τα ζώα αποτελούν ένα σκοπό ύπαρξης; Εκείνων που στις γιορτές , δεν έχουν οικείους , που οι ίδιες οι γιορτές αποτελούν απλά ένα ακόμη πέρασμα στο ημερολόγιο της ζωής τους. Η στήριξη των τετράποδων φίλων τέτοιων ανθρώπων, συνιστά άραγε πράξη φιλοζωίας ή φιλανθρωπίας; Ένα ερώτημα που καλούνται να απαντήσουν εκείνοι που παροτρύνουν επιτιμητικά τους φιλόζωους «να βοηθήσουν κανέναν άνθρωπο». Η ευαισθησία είναι «μία» και δεν κάνει διακρίσεις.

Για να επανέλθω στο αρχικό θέμα, στις γιορτές δεν υφίσταται επίσημη κτηνιατρική αντιπροσώπευση. Τουλάχιστον όχι στο νησί μας. Η όποια μέριμνα ακόμη και σε άκρως επείγοντα περιστατικά έγκειται στο φιλότιμο και στην καλή προαίρεση των υπαρχόντων ιατρών. Κοινώς και λαϊκιστί, αν δεν σηκώσουν τηλέφωνο , δεν είναι στο νησί ή απλώς δεν έχουν διάθεση να εργαστούν τις εορτές, βλέπεις το ζώο σου να πεθαίνει ανήμπορο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, για να μην προβώ σε περιγραφές με σκοπό την επίκληση στο συναίσθημα των αναγνωστών. Δεν θέλω να σταθώ επικριτικά στους κτηνιάτρους του τόπου μας. Οι περισσότεροι δρουν με υπέρμετρο ζήλο διαχειριζόμενοι σωρεία περιστατικών και δει την θερινή περίοδο. Τότε οι επισκέπτες του νησιού, όντας περισσότερο συνειδητοποιημένοι, τους επισκέπτονται τόσο για τα ζώα ιδιοκτησίας τους όσο και για τα αδέσποτα που υποπίπτουν στην αντίληψή τους και ο φόρτος εργασίας διπλασιάζεται.

Όμως θα ήθελα πραγματικά να εξάρω, την κτηνίατρο Σπυριδούλα Βαβάση που αν και η ίδια απούσα, την Κυριακή του Πάσχα αντιμετώπισε με υπέρμετρη προθυμία μέσω του προσωπικού της, της Δάφνης Κλαουδάτου κτηνιάτρου, της Μαρίας Διαμαντή και της Ναταλίας Βαβάση βοηθών, προσωπικό μου περιστατικό. Να σημειωθεί ότι η Δάφνη ήρθε από την Πύλαρο ειδικά, για αυτό, δεύτερη φορά και ας είχε μόλις πάει εκεί, για να γιορτάσει με την οικογένειά της. Τα κορίτσια έδωσαν κυριολεκτικά μάχη και δίνουν ακόμη όλες αυτές τις μέρες, αποδεικνύοντας εμπράκτως, ότι η ευαισθησία και η ενσυναίσθηση δεν εκφράζεται μονοσήμαντα προς στο ανθρώπινο είδος αλλά συνιστά δείγμα ήθους, καλλιέργειας και γενικότερη στάση ζωής. Τους ευχαριστώ όλους ολόψυχα και ανεξάρτητα από την όποια έκβαση, θεωρώ τιμή, να διαθέτει το νησί μας τέτοιους επιστήμονες-λειτουργούς.

Πέραν όμως αυτού θα ήταν σκόπιμο να εξεταστεί η εφημερία των κτηνιάτρων τέτοιες ημέρες, καθώς η άμεση και αποτελεσματική διαχείριση των εκτάκτων αναγκών που αφορούν τα ζώα, αποτελεί δείγμα πολιτισμού και μας καθιστά σοβαρό τουριστικό προορισμό, ως προς το θέμα των υπηρεσιών.

Και για να προλάβω τους σχολιαστές, είναι κοινό μυστικό ότι χωλαίνουμε σε πολλά και εξίσου σημαντικά, στο κομμάτι του πολιτισμού-τουρισμού αλλά αυτό δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως εύπεπτη δικαιολογία για να μην κάνουμε αυτά τα οποία μπορούμε κι ας θεωρούνται για κάποιους συγκριτικά «ήσσονος σπουδαιότητας».

ΣΑΜΟΛΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ