Μία πρωτοποριακή έναρξη Ολυμπιακών Αγώνων που κράτησε το ενδιαφέρον μου για τέσσερις ώρες ανελλιπώς.

Είδαμε τον απρόσωπο βαρκάρη να βγάζει τα παιδιά από το οστεοφυλάκιο που υπάρχει κάτω από το  Παρίσι. Σαν άλλος Ερμής Ψυχοπομπός, σαν έξοδος του Οδυσσέα από τον Άδη στην Οδύσσεια.

Με παρκούρ στη συνέχεια, μας έδειξε όλες τις πανέμορφες στέγες του Παρισιού, θαυμάζοντας από ψηλά τα καταπράσινα μπουλβάρ-λεωφόρους, τη ρυμοτομία, τα ιστορικά μνημεία και τα τοπόσημα της Πόλης του Φωτός.

Μπήκαμε στην Παναγία των Παρισίων που επισκευάζεται, με χορευτικά κρεμασμένων τεχνητών.

Μπήκαμε στο Λούβρο.

Είδαμε τη Μαρία Αντουανέτα αποκεφαλισμένη και τη Βαστίλη να καίγεται, σε μια στιγμιαία αναπαράσταση της Γαλλικής Επανάστασης, με τα ιδεώδη, Ισότητα, Ελευθερία, Αδελφοσύνη και με έξοχη ερμηνεία από σοπράνο.

Είδαμε εν πλω, να καίγεται συμβολικά το Πιάνο από τον Πόλεμο και την Ζουλιέτ Αρμανέ να τραγουδάει το Imagine διαχρονικό μήνυμα Παγκόσμιας Ειρήνης.

Και φυσικά μας έδειξαν το Καν-Καν, το μπαλέτο των καμπαρέ με τη lady Gaga, αυτό ήταν το Παρίσι της νυκτερινής ζωής και της διασκέδασης.

Έθιξαν πολλές φορές το θέμα των Διακρίσεων Ταυτότητας και Φύλου. Έθιξαν τις διακρίσεις για τους Παχύσαρκους και τον Διονυσιασμό των μπουλουκιών, που λάθος συνδέθηκαν με τον Μυστικό Δείπνο από πολλούς. Η κατάνυξη μέσα στη Νοτρ Νταμ δεν παραπέμπει σε αντιχριστιανικά μηνύματα.

Έδειξαν τους τεχνίτες να δουλεύουν στα δερμάτινα, τις φίρμες τους, τα χυτήρια που ήταν άπειρα κάποτε γύρω από το Παρίσι.

Η μαύρη τραγουδίστρια από το Μάλι, Αγιά Νακαμουρά ήταν ντυμένη με χρυσά Ντιόρ, στηρίζοντας τα γαλλικά brand name. Αυτή είναι η σύγχρονη ρεαλιστική και σκληρή πραγματικότητα, μας αρέσει δεν μας αρέσει.

Η Σελίν Ντιόν έκανε την υπέρβαση, τραγουδώντας Εντίθ Πιάφ, ναι.

Ή μήπως να της βάλουμε Χ επειδή η Πιάφ ήταν Ερωτική και πέθανε πάμφτωχη;

Η παρέλαση στο Σηκουάνα ήταν πρωτοποριακή και η θεότητα Σηκουένα (αν το λέω σωστά) που έτρεχε πάνω στο μεταλλικό άλογο, συγκλονιστική.

Μέχρι τώρα νόμιζα ότι ο Σηκουάνας ήταν σύγχρονη ονομασία του ποταμού.

Η τελική διαδρομή παράδοσης της Ολυμπιακής Σημαίας, μακρόσυρτη, γιατί έγινε πάνω στην προβολική μεταλλική τομή του ίδιου του Άιφελ. Δεν θα κράταγε ώρα;

Η Ολυμπιακή Φλόγα πάνω στο αερόστατο, μας έδειξε ότι πιο ψηλά δεν υπάρχει για το Ολυμπιακό Ιδεώδες.

Με τούτα και με τάλλα, θέλω σύντομα να ξαναπάω στο Παρίσι!

Την πόλη του Λούβρου της Παράδοσης και του Μοντερνισμού μαζί!!

Να είμαστε καλά, και στα επόμενα!!