Ο αθλητισμός όπως ίσως και η ζωή έχει δέκα λύπες και μια χαρά.

Για κάθε έναν Ολυμπιονίκη που αποθεωνουμε στο διαδίκτυο,που μαθαίνουμε αχόρταγα πληροφορίες για την προσωπική του ζωή ταυτιζόμαστε και τόσο θέλουμε μια φωτογραφία μαζί του για να την ποσταρουμε και εμείς παίρνοντας λίγη λάμψη ,τον ίδιο Ολυμπιονίκη που θα ξεχάσουμε στην πρωτη στραβή ,υπάρχουν 100 άλλα άσημα παιδιά.

Παιδια που έκαναν τις ίδιες μπορεί και περισσότερες θυσίες,αφιέρωσαν ατελείωτες ώρες προπόνησης στην βροχή,έχασαν φίλους ,σχέσεις, βραδυνές εξόδους για να είναι εκεί στο γήπεδο πριν χαράξει,να δώσουνε τον εαυτό τους,να ξεπεράσουν έναν τραυματισμό,να πολεμήσουν με τους προσωπικούς τους δαίμονες...

Μπορεί να μην τα καταφέρουν, ποτέ να δουν να παίρνει σάρκα το όνειρο τους ,να μην τα μάθουμε ποτέ,να μην τους ζητήσει κανείς φωτογραφία.

Αναρωτιέμαι αυτά τα παιδιά είναι αλήθεια, μικρότεροι νικητές της ζωής;

Αξίζουν το χειροκρότημα μας και την στήριξη μιας απουσας πολιτείας;

"Δούλευα μέχρι τον Φεβρουάριο για να στηρίξω την αθλητική μου καριέρα".

Τατιάνα Γκούσιν, που βγήκε 9η στον τελικό του ύψους των γυναικών στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Παλιότερα είχε πει: "Αυτό το διάστημα εργάζομαι σε γηροκομείο. Η μαμά μου δουλεύει εκεί νοσηλεύτρια και, επειδή εντελώς τυχαία η ιδιοκτήτρια έψαχνε κάποιον να της κάνει την ιστοσελίδα και τα social media, προς το παρόν αυτή είναι η ασχολία μου. Με πρότεινε, την γνώρισα, ξεκινήσαμε και ερχόμουν μια φορά την εβδομάδα. Μέσα στην κουβέντα, της είπα ποια είναι τα θέματά μου, ότι δεν πληρωνόμαστε στον αθλητισμό, ότι δεν “βγαίνω”. «Ωραία, έλα να δουλέψεις εδώ, οι ώρες θα είναι free και γύρω από την προπόνησή σου. Όποτε έχεις αγώνες ή ταξίδια, θα είσαι ελεύθερη να φύγεις», μου απάντησε.

Προσπαθούμε, μάλιστα, κάποιες φορές να συμπίπτουμε στο ίδιο ωράριο με τη μαμά μου, ώστε να την βλέπω κιόλας, γιατί μένουμε ξεχωριστά. Αλλά εγώ είμαι “σταθερή”, 12-8, η μαμά είναι “κυμαινόμενη”, ως νοσηλεύτρια.

Ευτυχώς κέρδισα την υποτροφία «Λεβέντη», όταν είχα επιστρέψει από την Αμερική, και πήρα αμαξάκι, οπότε πηγαίνω έτσι στη δουλειά. Αντίθετα, το σπίτι της μητέρας μου είναι κοντά στο γηροκομείο, στο Μενίδι.

Εκεί, οι άνθρωποι μου φτιάχνουν τη μέρα.

Με το που μπαίνω ξεκινούν «καλώς το κορίτσι, την κούκλα, την ομορφιά, καλέ ποιο παλικάρι θα σε πάρει εσένα, ποιος θα είναι ο τυχερός!». Οι μισές με παιδιά παντρεμένα που έχουν άνοια μου λένε «να σε δώσουμε στα παιδιά μας, σε θέλουμε νύφη!». Και είναι απίστευτο πόσο μια μικρή κίνηση μπορεί να τους αλλάξει την διάθεση.

Στην αρχή, όταν είχα περισσότερο χρόνο, γιατί τώρα με “έχωσαν” σε περισσότερες δουλειές, ανέβαινα συνέχεια και έπαιζα μαζί τους τάβλι, χαρτιά. Ακόμη το κάνω αλλά λίγο πιο αραιά.

Στο παρελθόν, έχω υπάρξει γραμματέας, personal trainer, φωτογράφος, μέχρι και νύχια έκανα".

ΥΓ. Για μία ακόμη φορά, αθλητής / αθλήτρια είναι παραμελημένος από την ομοσπονδία και το υπουργείο. Εύγε...

Δημήτρης Ζησιμάτος