Είναι δύσκολο, αφάνταστα δύσκολο, όταν γνωρίζεις δύο πατρίδες.

Όταν βλέπεις το φως της ζωής στη μία και το φως της προόδου στην άλλη.

Ένα μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων έχει ζήσει αυτή την εμπειρία και ένας από αυτούς είμαι και εγώ.

Γεννήθηκα στην Ελλάδα και έζησα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής στην Αυστραλία.

Θυμάμαι ότι από τα πρώτα γυμνασιακά μου χρόνια στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς με είχε κυριεύσει ένα αίσθημα φυγής. Ένιωθα ότι δε με χωρούσε ο τόπος, ότι ήθελα να γνωρίσω άλλα μέρη. Να γευτώ νέες εμπειρίες. Να συναντήσω νέους ανθρώπους. Να στροβιλιστώ στην αγκαλιά της περιπέτειας…

Θυμάμαι αφηγήσεις συμπατριωτών που επισκέπτονταν το νησί μετά από πολλά χρόνια διαμονής σε τόπους μακρινούς, όπως η Αυστραλία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο Καναδάς, η Νέα Ζηλανδία. Τους άκουγα κρεμασμένος από τα χείλη τους. Τα λόγια τους μετατρέπονταν στη φαντασία μου σε εικόνες που με οδηγούσαν σε νέα μονοπάτια φυγής.

Υπήρχαν όμως και αμέτρητες στιγμές όπου τα συναισθήματά μου συγκρούονταν. Η φυγή μοιραία σε παίρνει μακριά από ανθρώπους και τόπους αγαπημένους. Για να γνωρίσεις κάτι καινούργιο πρέπει να αποχωριστείς το παλιό. Για να ανοίξεις με επιτυχία ένα καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή σου πρέπει να κλείσεις το παλιό…

Έτσι ένα πρωί του Γενάρη του 1970 βρέθηκα στο αεροσκάφος της Qantas που θα με μετέφερε στην άγνωστη αλλά πολλά υποσχόμενη μεγάλη γη του Νότου. Μαζί μου ταξίδευε και ο συνοδοιπόρος στις σπουδές, επιστήθιος φίλος, Τάκης Μακράκης.

Ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη μου είναι η εικόνα των γονιών μου που με αποχαιρετούσαν συναισθηματικά φορτισμένοι από τον εξώστη του παλιού αεροδρόμιου της Αθήνας. Κουνούσαν τα χέρια ελπίζοντας ότι θα τους έβλεπα από κάποιο παράθυρο του αεροπλάνου. Ήξεραν ότι δεν θα με ξανάβλεπαν για μεγάλο διάστημα αφού η απόσταση της Αυστραλίας ήταν, για την εποχή εκείνη, απαγορευτική για σύντομες επιστροφές στα πάτρεια.

Η βαλίτσα μου ήταν γεμάτοι με λίγα ρούχα, αρκετά βιβλία και πολλά, πάρα πολλά όνειρα.

Το αεροπορικό ταξίδι διαρκούσε τότε 36 ώρες. Τα τζετ της εποχής εκείνης χρειάζονταν συχνούς ανεφοδιασμούς γι’ αυτό και κάναμε 7 σταθμούς πριν φθάσουμε στο Σίδνεϊ.

Τις πρώτες μέρες στην Αυστραλία δέχτηκα ένα πολιτιστικό σοκ. Όλα ήταν διαφορετικά. Η προσαρμογή δύσκολη.

Δεν κρύβω ότι τους δύο-τρεις πρώτους μήνες στριφογύριζαν στο μυαλό μου σκέψεις για το κατά πόσο ήταν σωστή η απόφασή μου να μεταναστεύσω. Ο χρόνος όμως σμιλεύει τα πάντα. Οι αρνητικές σκέψεις άρχισαν να ξεθωριάζουν. Η σταδιακή αποδοχή του νέου χωρίς την απόρριψη του παλιού έφερε αποτελέσματα.

Σπουδές και δουλειά για την επιβίωση.

Μπορεί ο χρόνος να δούλεψε καλά και να έφερε την προσαρμογή, εκεί, όμως, που απέτυχε παταγωδώς ήταν στις θύμησες από τη ζωή στον τόπο καταγωγής! Όχι μόνο δεν μπόρεσε να τις χαλιναγωγήσει αλλά απεναντίας τις τόνωνε φουντώνοντας τη νοσταλγία!       

Γιώργος Μεσσάρης

• Η συνέχεια την προσεχή εβδομάδα.
  
  

ΛΕΖΑΝΤΑ: Το παλιό αεροδρόμιο της Αθήνας, γνωστό ως «Ελληνικό». Από εδώ ξεκίνησε το ταξίδι μου για την Αυστραλία. Στη βαλίτσα μου τα στοιβαγμένα σε αυτή όνειρά μου ζύγιζαν περισσότερο από τα προσωπικά μου αντικείμενα…