Θα θεωρούσα λοιπόν περιττό να αναλύσω πάλι με τεχνοκρατικά επιχειρήματα, παραδείγματα και αριθμούς, το πόσο έχει πλήξει την περιοχή της Παλικής το αλήστου μνήμης Καλλικράτειο σύνθημα «ένα νησί ένας Δήμος». Θεωρώ επίσης περιττό να ξαναγράψω όλες εκείνες τις σκέψεις και όλους εκείνους τους φόβους, που τόσο εγώ όσο και πλήθος συμπολιτών μου εκφράζαμε εκείνο το διάστημα και που βγήκαν εντέλει πραγματικότητα.  Τα αποτελέσματα του Καλλικράτη δυστυχώς η κοινωνία του Ληξουριού τα ένιωσε τρία χρόνια τώρα ισχυρά στο πετσί της. Και όποιον έχει αντίθετη άποψη τον καλώ να την επισκεφθεί κάποια στιγμή να πιει έναν καφέ στην πλατεία, να περπατήσει στους δρόμους της, να συνομιλήσει με τους πολίτες της. Διότι θα ήθελα πραγματικά να ήξερα πόσοι εξ αυτών που κόπτονται για τον Καλλικράτη και υποστηρίζουν ακόμη αυτό το μοντέλο διοίκησης επισκέφθηκαν τελευταία  το Ληξούρι και είδαν από κοντά την κατάστασή του.

Δεν θα αναφέρω πραγματικά κανένα επιχείρημα υπέρ της ανάγκης αλλαγής του Καλλικράτη. Υπάρχει για μένα μόνο ένα επιχείρημα, που είναι πάνω από όλα τα υπόλοιπα και που με κάνει ακόμη περισσότερο να υποστηρίζω με θέρμη την αλλαγή του. Και αυτό δεν είναι άλλο από την ελπίδα  που δημιουργεί στους συμπολίτες μου αυτή η προοπτική. Ο τρόπος με τον οποίο με σταματούν στο δρόμο για να με ρωτήσουν τι γίνεται και αν θα ξαναγίνει Δήμος στο Ληξούρι, η αγωνία τους  και συνάμα η αίσθηση ελπίδας που καθημερινά εισπράττω από την τοπική κοινωνία με καθιστά ακόμη περισσότερο υπέρμαχο της άμεσης αλλαγής αυτού του μοντέλου.

Γνωρίζω καλά και είμαι σίγουρος πως και η τοπική κοινωνία στο βάθος γνωρίζει, ότι οι δυσκολίες στο ενδεχόμενο νέο εγχείρημα θα είναι πολλές και μεγάλες. Δεν μπορεί ωστόσο αυτό να αποτελέσει τροχοπέδη αλλά αφορμή ώστε  το καινούριο να ξεκινήσει πάνω σε ρεαλιστική βάση, πάνω σε στέρεα θεμέλια. Δεν γνωρίζω την έκβαση αυτού του ιδιότυπου διαλόγου, ούτε και το τι τελικά θα αποφασιστεί στο νέο νομοσχέδιο. Δεν θα μπω επίσης στην παραπλανητική κουβέντα αριθμολογίας και μοιράσματος περιοχών. Αυτό που βιώνω, είναι τα αποτελέσματα μιας ολέθριας μεταρρύθμισης που σχεδόν αφάνισε μια ολόκληρη κοινωνία. Κάτι  που φαίνεται πως πάει να διορθωθεί. Και που πολλές εκ των αντιδράσεων με κάνουν πραγματικά να αναρωτιέμαι που θα ήταν το πρόβλημα αν ξαναδημιουργούνταν στο νησί περισσότεροι του ενός Δήμοι… Μήπως υπάρχει περίπτωση να πάμε πιο χαμηλά..; Μα υπάρχει πιο κάτω από την κατάσταση που τώρα βιώνουμε…;

Είμαι επίσης σίγουρος πως τα δεινά του Καλλικράτη δεν έπληξαν μόνο το Ληξούρι αλλά και τις υπόλοιπες περιοχές της περιφέρειας του νησιού μας. Το Ληξούρι, ως δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του νησιού, υπέστη τη σοβαρότερη και μεγαλύτερη φθορά αλλά αυτό δεν αναιρεί το πλήγμα και στις υπόλοιπες περιοχές. Γι’ αυτό και είμαι πεπεισμένος πως και οι κάτοικοι από τις υπόλοιπες περιοχές της περιφέρειας του νησιού αντιλαμβάνονται την σημασία της δημιουργίας δεύτερου ή και τρίτου διοικητικού κέντρου στο νησί μας.

Πιστεύω βαθιά πως η Κεφαλονιά πρέπει να πορευθεί στο μέλλον ως μια ολότητα. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η επίτευξη αυτού του στόχου θα γίνει κατ’ ανάγκη μέσω ενός δήμου σε όλη την έκτασή της. Οι ιδιομορφίες κάθε περιοχής, τα ιδιαίτερα προβλήματά της, η διαφορετική μορφή ανάπτυξης που έχει κάθε δημοτική της ενότητα η πράξη πλέον έδειξε πως καθίσταται ανέφικτη και τελματώδης η πορεία μέσω ενός Δήμου.

Σύντομα θα γνωρίζουμε τι μέλει γενέσθαι με την αλλαγή του Καλλικράτη στο νησί μας. Και επειδή ο κόσμος είναι μικρός και «ουδέν κρυπτόν υπό τον Ήλιο» θα γνωρίζουμε και ποιοι υποστήριξαν αλλά και ποιοι αντιτάχθηκαν σε αυτή τη διοικητική αλλαγή. Και το Ληξούρι, ως γνωστόν, ξέρει και να εκτιμά αυτούς που στα δύσκολα το βοηθούν αλλά και να τιμωρεί αυτούς που το παραμελούν και το υπονομεύουν…    

Νίκος Αραβαντινός-Ζαφείρης