Του Σπυρίδωνα Καββαδία, Δρ Βιολόγου, υποδιευθυντή του 1ου Γενικού Λυκείου Αργοστολίου.

Είναι τιμή για μένα να υπηρετώ στο 1ο Γενικό Λύκειο Αργοστολίου «Μαρίνος Κοργιαλένιος», ένα σχολείο ιστορικό που παρέχει εκπαιδευτικές υπηρεσίες στους μαθητές της πόλης για πάνω από έναν αιώνα. Είχα και την ευτυχία να φοιτήσω και στο σχολείο αυτό με φωτισμένους δασκάλους που μου έμαθαν να σκέπτομαι, να κρίνω, να αξιολογώ, να έχω το θάρρος της γνώμης… Έχω πτυχίο Βιολογίας αλλά συνάμα και γνώσεις Ελληνικής Ιστορίας. Γνωρίζω, λοιπόν, καλά πως οι Έλληνες στο διάβα του χρόνου αρκετές φορές ξέφυγαν από το μέτρο και βίωσαν «ακραίες», μάλλον, καταστάσεις.

Πολλά τα βιώματα στην εικοσαετή και πλέον εκπαιδευτική μου πορεία, στα Γενικά και Τεχνικά Λύκεια αλλά και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αποκομίζω ποικίλες εμπειρίες καθημερινά. Δεν ήταν λίγες φορές στο παρελθόν που η εκπαιδευτική κοινότητα ξεπέρασε το μέτρο. Είτε σχηματίστηκαν στα σχολεία μας ολιγομελή μαθητικά τμήματα που δεν ήταν πάντα αναγκαία, είτε έγιναν διορισμοί εκπαιδευτικών χωρίς την απαιτούμενη σύνεση. Σήμερα, το έτος 2018, έχουμε προσεγγίσει τον αντίποδα, τα πολυμελή μαθητικά τμήματα με 27, 28 ή και 30 μαθητές με το «γράμμα του νόμου» και τους διορισμούς μόνιμων εκπαιδευτικών με το σταγονόμετρο.

Πολλές φορές οι μαθητές αυτοί πρέπει να χωρέσουν σε αίθουσες που δεν έχουν τα απαιτούμενα τετραγωνικά εμβαδόν για μια άνετη διδασκαλία. Όμως, οι μαθητές είναι ζωντανοί οργανισμοί με ποικίλα χαρακτηριστικά και συμπεριφορές, που σκέπτονται, προβληματίζονται, ερωτούν, αξιολογούν, αντιδρούν… Ο εκπαιδευτικός θα μπει στην τάξη του με φιλότιμο, ευσυνειδησία, μεράκι και όρεξη για να επιτελέσει το Λειτούργημά του. Όταν, όμως, έχεις απέναντί σου 27, 28 ή και 30 μαθητές, αλήθεια, πόσο εφικτό είναι να ανταποκριθείς στα καθήκοντά σου στο βαθμό που επιθυμείς και που προσδοκούν οι μαθητές και η ευρύτερη κοινωνία; Οφείλουν όλοι να καταλάβουν πως οι εκπαιδευτικοί είναι άνθρωποι που έχουν τα σωματικά, ψυχικά και πνευματικά τους όρια και όχι άψυχες μηχανές.

Δεν γνωρίζω αν αποτελεί «μνημονιακή υποχρέωση» η επίτευξη συγκεκριμένης αναλογίας μονίμων και αναπληρωτών εκπαιδευτικών στα σχολεία της πατρίδας μας. Ούτε αν πρέπει το ευρύτερο κόστος λειτουργίας των σχολικών μονάδων να κυμαίνεται μέσα σε συγκεκριμένα όρια. Προφανώς, γίνεται προσπάθεια να «τακτοποιηθούν» τα δημόσια οικονομικά. Όμως, η ευημερία των αριθμών δεν οδηγεί, απαραίτητα και στην ευημερία των μαθητών αλλά και των πολιτών, γενικότερα. Είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος ο τομέας της εκπαίδευσης και απαιτούνται πολύ λεπτοί χειρισμοί.

Καταλήγω επιστρέφοντας στον τίτλο που έδωσα στο σύντομο κείμενό μου. Δεν πρέπει να μας εξαπατά η ευημερία των αριθμών ούτε να αποδεχόμαστε το νόμο της σιωπής. Ο νόμος της λογικής μας υπαγορεύει πως οι ποιοτικές εκπαιδευτικές υπηρεσίες θα επιταχύνουν την πορεία μας προς τα εμπρός!

Η Παιδεία είναι η επένδυση για το μέλλον!