ΣΥΝΤΑΓΜΑ-ΑΚΡΟΠΟΛΗ

Γνωστό σκηνικό, κυριακάτικο πρωινό, βαγόνι του μετρό, προβολέας πάνω  σε τέσσερα αντικριστά καθίσματα. Κεφάλι προς στο παράθυρο, με την άκρη του ματιού βλέπεις και ακούς  χωρίς να θέλεις!

Απέναντι διαγώνια, κάθεται καλοντυμένη κυρία γύρω στα πενηνταπέντε, ύψος 1.65 και βάλε, λες, όταν σηκωθεί.  Φόρεμα ίσιο εφαρμοστό σιέλ,  καλύπτεται ολόκληρο από πάνω με ίδιο χρώμα σιελ αεράτο ύφασμα μεταξωτό,  ημιδιαφανές  φαρδύ  και ολόσωμο, σαν δυο φορέματα σε ένα, πιασμένα ψηλά μόνο στους ώμους. Το μεταξωτό καλύπτει έξυπνα τα αρμονικά παχάκια που μαντεύεις στο εσωτερικό και εφαρμοστό.

Μάτια που συναντάς συχνά στο μετρό, φουσκωτή  «κόρη» εξώφθαλμα πειραγμένου θυρεοειδή, μάτια υγρά,  καλοσυνάτα. Τα μαλλιά καρέ ασθενικά, λίγα και  «φριζέ», άτιμε θυρεοειδή με τίποτα δεν κρύβεσαι! Ίσως και μπόλικο άγχος παρέα.

Δίπλα της, ακριβώς απέναντί μου, ένας πανύψηλος, διπλωμένος γωνία για να χωρέσει, νέος σχετικά, 40 και βγάλε, παναδύνατος, νέο τον λες…αλλά…ταλαίπωρος χωρίς δόντια και όσα μείνανε μπροστά κατάμαυρα κουφιασμένα…γνωστή και αυτή η εικόνα… χρήστης καραμπινάτος!

Κάποια στιγμή μπαίνει στο βαγόνι νεαρή με μωρό στην αγκαλιά, η σιελ κυρία ορμάει να σηκωθεί να δώσει θέση πρόθυμη…ο γωνιασμένος σαραντάρης,  ευγενέστατος…  «όχι εσείς στην κατάστασή σας» και δείχνει την κοιλιά του αεράτου σιελ.  «Εγώ;» λέει ευτυχισμένα απορημένο το σιέλ εξώφθαλμο μεταξωτό της εμμηνόπαυσης….. «Συγνώμη για καλό το είπα», ο πρόωρα χιονισμένος κατά τόπους, χωρίς αμφιβολία, χρήστης. 

Στο μεταξύ άλλος έχει δώσει θέση στη νεαρή μανούλα και οι δυο τους απέναντι πιάνουν άσχετη ψιλοκουβέντα, με την κυρία να φοράει μόνιμα πλέον καλοσυνάτο μακρύ και προς τα πάνω τόξο, χαμόγελο ευτυχίας. Τα μάτια ταίριαξαν με το στόμα! Αγαπάει άραγε «εαυτόν όσο και τον πλησίον;».

Η κουβέντα σταματάει, ο ψηλός σκελετός κατεβαίνει, αλλά το σιελ χαμόγελο εκεί, το καλύτερο κομπλιμέντο, ταύτιση με την αναπαραγωγική ηλικία, λίγο είναι  πρωί-πρωί; Κατεβαίνει στην Ακρόπολη, μόνιμα γελαστή ζωγραφισμένη μάσκα anonymous,  κι εγώ εκεί, προγραμματισμένη βόλτα. Ανεμίζει το διπλοσιέλ στο διάδρομο προς τις κυλιόμενες, φτερά έχει βγάλει, βουρ για το λιθόστρωτο. Ποιος θυμάται πια μάτια γυαλισμένα φουσκωτά και φριζαριστά ατίθασα μαλλιά,  νάναι καλά πρωί-πρωί την Κυριακή, ο χρήστης, elegant, συνεπιβάτης!

………………………………

ΦΙΞ-ΣΥΝΤΑΓΜΑ 

Το βαγόνι μισοάδειο, αργά το βράδυ, νεαρός κάνει φιγούρες στην καθισμένη νεαροπαρέα του, 5-6 άτομα, και σε 5-6 άγνωστους παραπέρα. Αδύνατος, κοντούλης και ξανθόψειρα,  ίσιο μαλλάκι κουρεμένο με την ψιλή πάνω απ΄ τ΄αυτί. Η άνω μακρυμαλούσα χαίτη, πιασμένη ουρά, λεία στιλπνή και βαμμένη τούφες πράσινες.

Σαν αίλουρος τυλίγεται και ανεβαίνει σε ανοξείδωτη  κάθετη στήλη  του βαγονιού, μία από πολλές εκεί μέσα. Με χάρη στριπτιζάδικου like, χορευτή,  ανεβοκατεβαίνει στριφογυριστά τη «μπάρα», όλοι κοιτάμε, το κατάφερε. Η πράσινη αλογοουρά, ίσια ή ανάποδα βλέπει το πάτωμα, τον πλαισιώνει στα πάνω - κάτω ελικογυρίσματα. Τα «πράσιν΄  άλογα» του μικρού ζογκλέρ, κάνουν «τσίρκο» το μετρό. Τα παιδία παίζει, γιατί όχι;. Που θα ΄βρισκε κοινό και δωρεάν πλατώ; Με τόσα που βλέπεις στο μετρό, τέτοιοι  «ζογκλέρ» ανάμεσα σε δρώμενα-σκηνές, not bad! Θα χώριζαν τις «πράξεις» σαν διαλείμματα, του καθημερινού, σε σταθερή  τροχιά, κάποιες φορές παράλογου θεάτρου. Εκκολαπτόμενος ηθοποιός ο νεαρός; Καλή ιδέα,  live Τέχνη στο συρμό!

………………………………………………………………

ΟΜΟΝΟΙΑ-ΒΙΚΤΩΡΙΑ

Άπειρα πιασμένα χέρια γύρω στην κάθετη νίκελ σωλήνα του βαγονιού, κρατιούνται το ένα μετά το άλλο, μην πέσουν, αν και δύσκολο, ούτε αέρας ανάμεσα στους επιβάτες. Οι σφιγμένες γροθιές με άξονα σωλήνα, παλέτα στον ηλεκτρικό για τη Βικτώρια. Γροθιές σφιγμένες, άσπρες, πιο μελαμψές, σκουρόχρωμες του Πακιστάν, πιο dark οι αφρικάνικες και πάλι άσπρες  ζαρωμένες  με κηλίδες middle age, άτριχες γυναικείες, με τρίχες αντρικές και πάλι αλλοδαπές,  ρώσικες ασπρισμένες, πάλι καφετιές  πιο κάτω, παλέτα universal.

Η προέκταση απ΄τις σφιχτοκρατημένες της δουλειάς, γροθιές, πολύχρωμο γαϊτανάκι από χέρια, αψίδες γάμου!

«Συνάνθρωποι, ό,τι μπορεί ο καθένας, να πάρω ένα ψωμί, πεινάω», ακούγεται η φωνή, συχνά ακούσματα στο μετρό, άλλος πουλάει, άλλος απλά ζητάει, κοινωνική σκηνή θεάτρου! «Που είσαι πράσινε ζογκλέρ να κάνεις cut στη θλίψη;»

«Βικτώρια» αναγγέλλει το μεγάφωνο. Κοπελίτσα απέναντι καθισμένη, τινάζεται να κατεβεί, ξεχάστηκε! Περνάει κάτω απ΄τις τεντωμένες αψίδες των πολύχρωμων χεριών, και αυτόματα διπλωμένη στα δύο, γυρίζει πίσω, αφήνει ένα ευρώ στο άδειο κάθισμά της  και με το κεφάλι αμίλητη, μου κάνει νόημα βουβό «δώστο στον άνθρωπο που πεινάει», γυρίζει διπλωμένη κάτω απ΄τις craft αψίδες,  άλμα κυριολεκτικά στην έτοιμη να κλείσει πόρτα, αίλουρος!

Η φωνή που πείναγε πλησιάζει, δίνω το ευρώ, ευχαριστεί από καρδιάς, δεν έπρεπε εμένα. Δεν ήταν για φαί, η στέρηση φαινόταν-ερχόταν, έπρεπε να βιαστεί πριν σκοτεινιάσει, για το Πεδίον του Άρεως!

Πως θα εξελιχθεί, σκέφτομαι, η νεαρή, θα αγαπάει «εαυτόν όσο και τον πλησίον;». Τα μάτια στο χρόνο φυσιολογικά ή εξώφθαλμα υγρά θυρεοειδικά, σαν τη σιελ κυρία;

…………………………………………………………………….

ΣΥΝΤΑΓΜΑ- ΔΟΥΚΙΣΣΗΣ ΠΛΑΚΕΝΤΙΑΣ

Στο βαγόνι του μετρό για Πλακεντία, η μεσ-ήλικη με τούφες  μες, ξανθό-μελί  μαλλί. Τέως καλλονή και τώρα στα 60 plus, κομψή καλοδιατηρημένη, ούτε ρυτίδα, όλες «σιδερωμένες», ούτε προγούλι, τίποτα. Παντελόνι κολλητό, μπλούζα εφαρμοστή και το μαλλί μέχρι τη μέση μπούκλες μες ξανθές ως την άκρη, «στην τρίχα» χτενισμένη. Όμως το βλέμμα αιώνες μακριά, με αγωνία, αδιόρατες γκριμάτσες συνέχεια, μικρές διαδρομές στους μυς, μικρογραφία αντιρυτιδικών ασκήσεων, οδηγίες πλαστικού χειρουργού, φαινόταν!

Κρίμα, από μακριά είχε όλα τα φόντα θηλυκού «εν ενεργεία», από κοντά ανήσυχο Εγώ, γίγαντας να την κατασπαράξει, ούτε ίχνος αυτοπεποίθησης. Ασυμβίβαστη με τον καλλωπισμένο χρόνο, αγάπησε «εαυτόν πιο πολύ απ΄τον πλησίον». «Άλλος κανείς δεν έκανε, η Μαριγώ το Γιάννη», στους αιώνες!

Μήπως μαζί με τη θηλή να φτιάχναμε και την ψυχή;

Η ευαίσθητη νεαρή, πιο πριν, μέλλουσα «θυρεοειδική»  ή  μεσ-ήλικη με βλέμμα θλίψης, επιδεικτική; Ποιός ξέρει;  «Αγάπα τον πλησίον σου όσο τον εαυτό», θα θυμηθεί να εφαρμόσει;

 «Έλα πράσιν΄άλογα  ζογκλέρ, βοήθα με την Τέχνη!».

 Να ταξιδέψει το Μέτρο στο Μετρό!

Σοφία Αράβου-Παπαδάτου

Διδάκτωρ Κοινωνικής Ψυχολογίας, MSc Κοινωνικής Οδοντιατρικής