''Τα πήραμε τα Γιάννενα, μάτια πολλά το λένε

Μάτια πολλά το λένε ,όπου γελούν και κλαίνε.

Το λεν πουλιά των Γρεβενών κι Αηδόνια του Μετσόβου

Που τ’ άσκιαζε η  παγωνιάκι ανατριχίλα φόβου.`` Ηπειρώτες και Βορειοηπειρώτες της ενιαίας Ηπείρου,Πανέλληνες.

Συμπληρώθηκαν εφέτος 106 χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης

των Ιωαννίνων και της υπόλοιπης Ηπείρου, από την μακραίωνη Τουρκική σκλαβιά,που της επέβαλαν επί 400 περίπου χρόνια, οι στυγνοί και ανελέητοι κατακτητές.

Όλα αυτά τα χρόνια, σκέπαζε σκοτεινή ,ασέληνη και άναστρη νύχτα.

Πριν από 106 χρόνια, την ηρωική ημερομηνία της 21 Φεβρουαρίου στα

1913,την ώρα που ο ήλιος γλυκοφιλούσε τις βουνοκορφές Ολύτσικα, του Μιτσικέλιου, της Μανωλιάσας και του Άη Νικόλα, σπάσανε τις αλυσίδες της σκλαβιάς και έπεφταν συντρίμμια στη Γιαννιώτικη γη.

Την ημερομηνία αυτή, τα Γιάννενα έσκισαν το πέπλο, που τα έκρυβαν από τη Διεθνή κονίστρα και με τη θυελλώδη εξόρμηση ξαναζωντάνεψε νέους σταυραετούς.

Η όμορφη και χιλιοτραγουδισμένη πόλη των Ιωαννίνων, που λούζεται από τα γαλάζια και ήρεμα νερά της λίμνης Παμβώτιδας, και που η λαϊκή μούσα τα θέλησε γλυκά με τα ``χίλια καντάρια ζάχαρη``που ρίχτηκαν μέσα της στα 1881,``για να γλυκάνουν τα νερά να πιεί η Κυρά-

Φροσύνη``,γιορτάζει κι εφέτος την επέτειο της άλωσης του Μπιζανιού και

την απελευθέρωσή της.

Η επέτειος αυτή, συγκινεί ιδιαίτερα τόσο τους Ηπειρώτες και Βορειοηπειρώτες, όσο και τους πανέλληνες, γιατί ο ένδοξος ηρωικός στρατός μας, ύστερα από πολλές θυσίες, υπεράνθρωπες προσπάθειες και κακουχίας αψηφώντας το δριμύ ψύχος, κατάφερε να συντρίψει τις τέσσερις (4) μεραρχίες τις Τούρκικες, στο Ηρωικό Μπιζάνι και να μπει περήφανα ελευθερωτής στα Γίάννενα και να φέρει παντού τη χαρμόσυνη είδηση: ``Τα Γιάννενα είναι ελεύθερα,

Έπεσε το Μπιζάνι``.

Ο λαϊκός ποιητής της εποχής εκείνης, εξέφραζε τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι ήρωες στρατιώτες μας, με τους παρακάτω στίχους:

``Δε με φοβίζουν μάννα μου, οι σφαίρες τα κανόνια

Μον’ με φοβίζει η παγωνιά, του Μπιζανίου τα χιόνια``.

Η επέτειος, αυτή αποτελεί το χρυσό κρίκο της ένδοξης Ελληνικής Ιστορίας μας, που συνδέει γερά τη γενιά του 1821,με τη γενιά του 1940.

Από τη μεγάλη αυτή νίκη του στρατού μας ξαφνιάστηκαν έλληνες και φιλέλληνες  που μέσα σε λίγους μήνες η Ελλάδα διπλασιάστηκε πληθυσμιακά.

Ξαφνιάστηκε το Αιγαίο πέλαγος , βλέποντας καράβια να

ξαναζωντανεύουν Κανάρηδες και Μιαούληδες.

Ξαφνιάστηκε, ακόμα βλέποντας τοα πανέμορφα νησιά ελεύθερα, να σέρνουν το χορό, γύρω από τη Μητέρα Ελλάδα. Το χορό που είχαν ονειρευθεί γενιές γενιών, να γίνεται πραγματικότητα.

Είναι τέλος η επέτειος αυτή, μια πρόσκληση να συνεορτάσουμε όλοι

οι Έλληνες την απελευθέρωση των Ιωαννίνων και να αποτίσουμε φόρο τιμής κι ευγνωμοσύνης προς αυτούς, που εργάστηκαν για το χρονικό αυτό δέσιμο, με πρώτους συντελεστές την Εθνική Εότητα και Ομόνοια.

Αλλά και μια πρόκληση γιατί ενώ κάθε γωνιά της Ελλάδας, κέρδισε την ελευθερία της μετά τη νικηφόρα επέλαση του Τσολιά και του Στρατιώτη στην πόλη των Ιωαννίνων, η ιδιαίτερη πατρίδα μας η Βόρειος Ήπειρος άλλαξε απλώς αφέντη,χωρίς να μπορεί να βρεί τα δίκαιά της.

Ανώφελες οι ελπίδες, οι πόθοι σβύνονται και τα χέρια και η σκέψη απλώνονται στο άπιαστο όνειρο.

Παρά την αλλαγή αφεντάδων και του καθενός τα απάνθρωπα

σχέδια, για τον αφελληνισμό της Βορείου Ηπείρου, οι Βορειοηπειρώτες όχι μόνο δεν αλλάζουν, αλλά βρίσκουν πάντα το δρόμο των πεπρωμένων τους, παίρνοντας δύναμη από την ψυχή τους και κατευθύνουν τα βήματά τους, στο δρόμο που φωτίζεται από το κόσμημα και την τιμή, τον Παρθενώνα.

Ήταν τότε, η εποχή που διακήρυξαν την ελληνικότητά τους, μέχρι που οι σάλπιγκες σήμαναν το τέλος του πρώτου Ά Παγκοσμίου πολέμου, κι ο Ελληνικός στρατός βρέθηκε κύριος της αιώνιας Ελληνικής Βορείου Ηπείρου.

Ήταν τότε που οι Ηπειρώτες αγωνιστές Ζωγράφος, Σπυρο-Μήλιος,

Τσόντος και οι Μητροπολίτες Κονίτσης και Δρυινουπόλεως είχαν την τύχη της Βορείου Ηπείρου στα χέρια τους.

Ο αγώνας της Βορείου Ηπείρου συνεχίζεται ακόμη μέχρι την ελευθερία της.

Ο αγώνας για την Απελευθέρωσή της είναι αγώνας τιμής. Και τέτοιους αγώνες οι Έλληνες δεν τους σταματούν. Αυτό μας δίδαξε και το πρόσφατο παράδειγμα της θυσίας του Εθνομάρτυρα, από τους Βουλιαράτες Κωνσταντίνου Κατσιφά. Μας έδειξε ότι η Βόρειος Ήπειρος γεννά ήρωες, γεννά Έλληνες αποφασισμένους. Και είναι αυτό σημάδι ζωντανό που μαρτυρεί ότι ο τόπος αυτός δε θα χαθεί ποτέ.

Η θυσία του αείμνηστου Κωνσταντίνου Κατσίφα αποκτά και θρυλικές προεκτάσεις.

Την ώρα της θυσίας του ήταν ήρεμος, γελαστός και άφοβος,γιατί ήξερε ότι την ώρα εκείνη εκπλήρωνε τον πατριωτικό του χρέος προς το θεό και την πατρίδα

Ήταν η θυσία του κι ένα δίδαγμα προς όλους.

ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ,ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΤΡΟΜΑΖΕΙΣ.ΤΟΝ ΞΥΠΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΡΙΕΥΕΙΣ.

Τελειώνω με ένα μήνυμα:

Βορειοηπειρώτες,

Να είστε πάντοτε έτοιμοι και ενωμένοι. Ο αγώνας σας συνεχίζεται. Από τον ανήφορο εκείνο των οραματιστών, από τα μονοπάτια των αγωνιστών, που διάβηκαν οι ήρωες και οι μάρτυρες θα οδηγηθείτε στη χρυσόπορτα της ελευθερίας, στην ένωση με την Μητέρα Ελλάδα.

Ας νιώθουμε υπερήφανοι γι’ αυτούς, υποσχόμενοι ότι θα φανούμε αντάξιοι συνεχιστές της Ιστορίας κάνοντας το καθήκον μας

``τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι``. Ζήτω ο ένδοξος στρατός μας !

Ζήτω η 21 Φεβρουαρίου! Ζήτω η πατρίδα μας Ελλάδα!

Ελευθέριος Λάππας

Σκάλα 20-2-2019

(ο κος Ελευθέριος Λάππας είναι πρόεδρος των Ηπειρωτών Κεφαλονιάς)