Τις προηγούμενες μέρες βρέθηκα για επαγγελματικούς λόγους σε μια πρωτεύουσα στην κεντρική Ευρώπη. Ένα βράδυ πριν φύγω πήγα για φαγητό σε ένα εστιατόριο όπου έτυχε να συναντήσω δυο νεαρές Ελληνίδες. Ήταν και οι δυο σερβιτόρες. Ήταν και οι δυο πτυχιούχοι ανώτατων σχολών στην Ελλάδα με μεταπτυχιακές σπουδές. Όση ώρα καθησα εκεί και ανάμεσα στο φόρτο της δουλειάς τους κατάφερα να κερδίσω αρκετά πράγματα από αυτές τις δυο κοπέλες · τη Σοφια και τη Βάσω.

Η Σοφια ήταν τρία χρόνια εκεί. Στα λόγια της φαινόταν η ικανοποίηση για τη χώρα που ζούσε , τη νέα της πατρίδα. Ήταν ευχαριστημένη από το κοινωνικό κράτος , την υγειονομική της κάλυψη , τις εργασιακές της συνθήκες και το κυριότερο περίμενε να τελειώσει τις σπουδές της στη γλώσσα που αυτομάτως και μόνο αυτό θα άλλαζε τις προοπτικές και τις επιλογές εργασίας της. Απ’ την Ελλάδα της έλειπαν οι δικοί της , ο ήλιος και η θάλασσα , κάποιοι φίλοι της αλλά μέχρι εκεί. Η Σοφια αντανακλούσε τη νοσταλγία της χαμένης πατρίδας.

Η Βάσω από την άλλη μόλις είδε συμπατριώτες της έλαμψαν τα μάτια της. Μας ρώτησε από που ήμασταν και πότε θα επιστρέφαμε στην όμορφη πατρίδα. Αν και αυτή ήταν ικανοποιημένη από τις απολαβές και τις εργασιακές και κοινωνικές συνθήκες , δυο χρόνια εκεί δεν μπορούσε να σβήσει ούτε μια εικόνα από τη μάνα -πατρίδα. Ανυπομονούσε να πάρει την άδεια της για να έρθει ένα μήνα στην Ελλάδα. Η Βάσω ήταν προσωποποιημένη η νοσταλγία της επιστροφής.

Δυστυχώς χιλιάδες νέοι με δυνατότητες, σαν τα δυο κορίτσια, αναγκάστηκαν να αναζητήσουν μια νέα πατρίδα τη τελευταία δεκαετία. Πόσοι από αυτούς θα γυρίσουν κανένας δεν ξέρει. Πόσοι θέλουν να γυρίσουν χωράει πολύ συζήτηση.

Το σίγουρο είναι ότι η Ελλάδα χρειάζεται νέους ανθρώπους καταρτισμένους με όραμα , με όρεξη για δουλειά , με δίψα να πετύχουν και έτοιμους για ευγενή άμιλλα.

Η Ελλάδα δε χρειάζεται άεργους , αιώνιους φοιτητές ,τεμπέληδες και επιδοματούχους. Αυτοί δυστυχώς τρώνε από την ήδη εξασθενημένη της σάρκα.

Για να μπορέσει όμως η Ελλάδα να κρατήσει πρωτίστως τις επόμενες γενιές, τους αριστούχους μαθητές που όλοι τις τελευταίες μέρες καμαρώνουμε για τον αγώνα και τις επιτυχίες τους , αλλά και να δελεάσει τη Βάσω και τη Σοφια να επιστρέψουν χρειάζεται ουσιαστική αναμόρφωση.

Οι όποιοι κατέχουν την εξουσία απαιτείται να οικοδομήσουν ένα νέο υγιές κοινωνικό κράτος με ξεκάθαρες εργασιακές σχέσεις , ασφάλιση ,υγειονομική κάλυψη και κυρίως δυνατότητες εξέλιξης στον εργαζόμενο με κριτήρια ορθής αξιολόγησης και αξιοκρατίας. Όλα αυτά δηλαδή που στις περισσοτερες χωρες της υπόλοιπης Ευρώπης είναι δεδομένα δεκαετίες τώρα.

Από την άλλη για να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας και νέες επενδύσεις χρειάζεται ξεκάθαρο φορολογικό περιβάλλον και κίνητρα για όσους επενδύσουν. Ο κάθε επενδυτής που περιμένουμε για την περιβόητη ανάπτυξη αναζητά βιώσιμο και σταθερό φορολογικό καθεστώς , καθορισμένες και σταθερές εργασιακές και ασφαλιστικές σχέσεις καθώς και προστασία τους κράτους στην επιχείρηση του κάτω από ένα αμοιβαία επωφελές νομοθετικό πλαίσιο.

Οι νέοι αποτελούν το αίμα που συντηρεί τους ιστούς της χώρας μας. Είναι αδύνατον μια χώρα να αναπτυχθεί χωρίς παραγωγικό δυναμικό.

Το μεγαλύτερο στοίχημα για όλους την επόμενη μέρα είναι να κρατήσουμε τους νέους ενεργούς κάτω από το λαμπερό ήλιο της πατρίδας μας. Σίγουρα χρειάζεται οι κυβερνώντες να υπερβούν μικροπολιτικές και «άλλες» σκοπιμότητες για να χαράξουν νέες υγιείς βάσεις.
Μπορούν; Και αν ναι το θέλουν;

Ο χρόνος θα δείξει...

Σημείωση: Σοφια και Βάσω μπορεί να είναι του καθενός μας το παιδί.

Φώτης Αυγουστατος

Μαιευτηρας Γυναικολογος