Κι όμως, ήταν συνειδητός φονταμενταλισμός που έγινε πράξη. Και δυστυχώς αυτός ο φονταμενταλισμός δεν αφορά μόνο τους γραφικούς με τα νανογιλέκα και τα τσεκούρια. Ψυχική νόσος. Έτσι χαρακτήρισε την πάθηση μου η νέα υφυπουργός Εργασίας κ. Δόμνα Μιχαηλίδου σε διάλεξη της στο Public τον Απρίλιο του 2018 κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του βιβλίου του Στ. Τσακυράκη με τίτλο «Από πού και ως που όλοι οι αγώνες είναι δίκαιοι». «Συλλογική ψυχική νόσο» χαρακτήρισε την αποδοχή από την ιστορία του αντιδικτατορικού αγώνα, του εμφύλιου και όλων των αγώνων της αριστεράς, η από τότε σύμβουλος του κ. Μητσοτάκη. Ήταν απορία αρκετών συμπολιτών μου το πώς ένας Ταξίαρχος ε.α. βρέθηκε στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Τη σχέση μου με την αριστερά θα τη χαρακτήριζα επιδερμική, μπροστά στη σχέση του Ταγματάρχη Σπύρου Μουστακλή με τον αντιδικτατορικό αγώνα – συγνώμη, την «ψυχική νόσο» – της κ. Μιχαηλίδου. Σαράντα επτά μερόνυχτα βασανιστηρίων στα κρατητήρια του ΕΑΤ – ΕΣΑ τα λέει κανείς ισχυρή σχέση όχι μόνο με την αριστερά, αλλά με την ίδια την ιστορία. Ο Σπύρος Μουστακλής μεταφέρθηκε τελικά «φυτό» στο ΚΑΤ ως «τρακάρισμα στον ιππόδρομο» και επειδή η ιστορία παίζει τα δικά της παιχνίδια, με το ψευδώνυμο «Μιχαηλίδης». Αλλά ποιος να τα πει αυτά στη νέα υφυπουργό κ. Μιχαηλίδου; Ο Άδωνις ή ο Βορίδης; Με τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης έρχονται δύσκολες μέρες για την κοινωνία από τους καλύτερους μαθητές του Όρμπαν, αλλά θα είμαστε εδώ, παρόντες, όλοι οι «ψυχικά νοσούντες».