Άλλο σημείο αυτής της εν απουσία συνάντησης μας μέσ’το χρόνο,

είναι όταν διαπίστωσα, πως αναφορά στο όνομα και το έργο του

γίνεται στις Σχολές Καλών Τεχνών –μπορώ σαν απόφοιτος να το βεβαιώσω-

και ένα αρχαϊκό μειδίαμα σχηματίσθηκε στο πρόσωπό μου

εκείνο το μεσημέρι…

…σκέφθηκα, πόσοι δικοί μας άνθρωποι, είναι εδώ, και πολύ πιό πέρα…

Ακόμη, άλλο σημείο της εν απουσία επαφής μας είναι

όταν με εποπτικό υλικό τα έργα του –εν απουσία του πάντα-

έκανα, στον γλύπτη Σπύρο Χουρμούζη, το πηγαίο αυτό ταλέντο,

το απαραίτητο μάθημα, για να καλύψει το κενό της οπτικής

τού δημιουργικού “λάθους”, την οποία θα είχε περισσότερο εύχερη,

αν είχε περάσει απο την Καλών Τεχνών.

Υπάρχει ακόμη μιά στιγμή, με παρουσία του Μεμά, όμως εν μέσω

απουσίας της λατρευτής του Ελένης… και ουσιαστικά απόντος και του ιδίου,

αφού η σύντροφός του είχε φύγει στο επέκεινα…

Μου είχε πει στην συνάντηση εκείνη κάτι… που δεν το ξεχνώ…

διότι μου αποκάλυψε έναν Μέμα Καλογηράτο τέτοιου συγκλονισμού

που νομίζω ελάχιστοι μπορούν να υποπτευθούν… 

Είναι ακόμη οι εν απουσία του, ωραίες μας συζητήσεις με την Λένα την Αντωνάτου γι’αυτόν –απαλό αεράκι η όμορφη ψυχή της εκεί που είναι-

καθώς επίσης κι άλλες στιγμές απούσας παρουσίας…

που μου θυμίζουν αυτό που λέει ο Λουδοβίκος των Ανωγείων

πως, το χρώμα της αγάπης… είναι το χρώμα της απουσίας…

Όπως και νάχει, πάντα επιθυμούμε και το σώμα της απτής παρουσίας

και συνάντησης με τους άλλους· έτσι δέχτηκα μιά ιδιαίτερης οικειότητας

πρόσκληση να βρεθώ χθες στον χώρο του Μεμά στα Μαζαρακάτα, στην προβολή της ταινίας του Αλέξανδρου Ποταμιάνου, γι’αυτόν, με τίτλο :

“Η μοναξιά του καμμένου κεριού”       (πόσο ταιριαστός…!)

Όταν όμως είδα ότι μάλλον και πάλι δεν θά’μουν παρών

-είμαι ακόμα στην Αθήνα- αλλά και για να επανορθώσω γιά την προ

2ετίας μη συνάντηση μας, φιλοτιμήθηκα, κι έγραψα του Μεμά λίγους στίχους·

γιά την όλη χαρμολυπική γιορτή της τέχνης του.

Είχα συνεννοηθεί να διαβασθούν ως μικρό αντίδωρο, ενδεδυμένοι ξάφνιασμα, εχθές …χάθηκαν όμως σε μεταδρομές και στην τεχνολογία· και τους του στέλνω τελικά από εδώ –νομίζω θα το χαρεί περισσότερο- απ’το δημόσιο βήμα,

μιά που, κι εμείς, και τα έργα μας, πάντα σε μιά δημόσια μοναξιά βρισκόμαστε…

Στον Μεμά Καλογηράτο ...

Όταν σηκώνεσαι, δεν είσαι μόνος·

σ’ακολουθούν παιδιά πιστά οι μορφές σου

που πάντα τις έκανες ψηλόλιγνες

να θέλουν σαν εσένα ν’αγγίξουν τ’άπειρο.

Απ’τα Πετρικάτα παίρνεις την πέτρα·

απ’την ψυχή σου τον άνεμο·

τη σμίλη στην παραδίδει η Ανάγκη·

...όλα τ’άλλα, βρίσκονται στην διαδρομή.

Ας σοβαρευτούμε φίλε μου...

Το ξέρεις -όσο κι εγώ- τόσο καλά μέσα σου

πως ακόμα δεν έβαλες αρχή στην τέχνη σου·

το πρώτο σου γλυπτικό παιδί... δεν έχει ακόμα γεννηθεί.

Το υλικό αντιστέκεται...

δε λέει να βγει το «κόντρα πόστο»...

κι εσύ, τι κάνεις εδώ..., ν’αναρρωτιέσαι

και πάλι ν’αρχίζεις το πάλεμα... αδυσώπητα, ελπιδοφόρα...

Κάθησε...  πάρε μιάν ανάσα άψινθο...

...σηκώνονται τ’αγάλματα σου! Ανοίγουν τις θύρες...

η πλαστικότητα τους, κύμα που ταξιδεύει...

αφήνοντας στον Ωκεανό του Χρόνου, μόνον ίχνη σε κώδικα

αυτού που πραγματικά,  εσύ,  κι εμείς,  κι αυτά· είμαστε...

Έχουν να συναντηθούν... με τις μορφές τού Στέρη...

με τις ζωγραφισμένες λέξεις τού Καββαδία...

με τις μελανόμορφες αρχαϊκές θεραπαινίδες των αιώνων...

με τον υπερρεαλισμό του ντε Κίρικο...

και με τον Δομήνικο, Πατέρα όλης της Σύγχρονης Τέχνης, Θεοτοκόπουλο.

Όλοι ετούτοι κι άλλοι τόσοι, στήνουν τ’απόβραδα χτ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽οτοκσαρχαικές θεραπαιντραπέζι

στολισμένο μ’άστρα και μοσχοβολιές της νύχτας

κι εκεί, κάθεσαι κι εσύ Γεράσιμε,  Μεμά Καλογηράτε

στην έρημο, την στροβιλισμένη ζωή...

...στεφανωμένος περόνες πόνου δοξαστικού

τριγυρισμένος απ’τα έργα σου

που με βλέμμα αγριμιού μαινάδας, άδηλο

κοιτάζουν όσους λεν, πως κατάλαβαν τι εννοούσες ...

Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος

9 / 8 / 2019   Αθήνα