Μέσα στην ιδρωμένη ένταση του Αυγούστου, που οι νεοφιλελέ όπου γης επιμένουν να αποκαλούν "θερινή ραστώνη", μας φόρεσαν μια καινούργια λέξη: "ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΜΟΤΗΤΑ".

Η "κυβερνησιμότητα" υπάρχει από πολύ παλιά. Από τότε που ο Θεός έπλασε τον Αδάμ, την Εύα, τους αφέντες, τους δούλους και τους δουλοπρεπείς.

Προανήγγειλε. τότε, ο Ύψιστος ότι θα πλάσει και το Ελεύθερο Φρόνημα, την Ελεύθερη Βούληση, τις Ανθρώπινες Κοινωνίες, αλλά φαίνεται πως τα τρία τελευταία έργα δεν εγκρίθηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, γιατί στράβωσε ο άξονας προτεραιότητας ή γιατί ο Μεγαλοδύναμος δεν έβαλε πατρώνυμο σε κάποια υπεύθυνη δήλωση.

Χάριν της Κυβερνησιμότητας έχουν γίνει πολλά κωμικοτραγικά τα τελευταία χρόνια: Για χάρη της η Νέα Δημοκρατία και το ΠαΣοΚ έγιναν συγκυβέρνηση τον Ιούνιο του 2012, αφού πριν, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, δίχασαν απελπιστικά τον ελληνικό λαό. Για πάρτη της ο ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα διαμαρτυρίας έγινε κόμμα εξουσίας. Για το γινάτι της ο Λαφαζάνης και οι περί αυτόν δεν ψήφισαν το μνημόνιο αλλά στήριξαν την κυβέρνηση. Για το δικό της το χατήρι ο Κούλης έγινε πρωθυπουργός.

Είναι τόσο παλιά και τόσο "συνηθισμένη" η κυβερνησιμότητα, που ο λαός δεν χρειαζόταν ένα όνομα για να την εκφράσει. Είχε ξεχάσει μάλιστα και τα ονόματα που είχαν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν γι αυτήν, όπως "αυταρχική εξουσία", "καταπίεση", "εκμετάλλευση", "δικτατορία του κερατά", "κοφίσι και πρόστιμο" κ.α.

Τώρα, όμως, μέσα στον ελληνικό αγχωμένο Αύγουστο, όταν είναι παχιές οι μύγες και οι μισοί Έλληνες προσπαθούν να κάνουν τα γκαρσόνια και οι άλλοι μισοί τους πελάτες, μήπως βγει ο χειμώνας, η κυβερνησιμότητα έλαβε το όνομά της. Όνομα κομψό, όπως όλα τα εις "ότητα" (ποιότητα, γονιμότητα, φαυλότητα, χυδαιότητα κλπ).

Η Κυβερνησιμότητα βαπτίστηκε με αφορμή έναν νόμο· τον νόμο 4623/2019, που (απο)ρυθμίζει -τι άλλο; - την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Το πεδίο που εύκολα μπορεί κανείς να εξαπατήσει τον Πολίτη με μια επίφαση Δημοκρατίας, ενώ στην ουσία τον διοικεί καταπιεστικά και απολυταρχικά.

Και, αν αναρωτιέστε γιατί έπρεπε τώρα να λάβει όνομα η Κυβερνησιμότητα, η απάντηση είναι απλή: Γιατί είναι συνήθεια παλιά, όταν οι εξουσιαστές θέλουν να επιβάλουν ό,τι απεχθέστερο και επαχθέστερο, να του δίνουν ένα όνομα εύηχο. Έτσι, παραδείγματος χάριν, την διάλυση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης την ονόμασαν "Καποδίστρια", "Καλλικράτη" ή "Κλεισθένη", την μετατροπή της κοινωνίας σε ζούγκλα την ονόμασαν "Φιλελευθερισμό", τον λαπά ονόμασαν "ριζότο", την παπάρα "κρουτόν", το ΠΑΣΟΚ "ΚΙΝΑΛ" και πάει λέγοντας.

Με τα 18 πρώτα άρθρα του, λοιπόν, ο ν. 4623/2019 ξεκοιλιάζει κανονικότατα την Τοπική Αυτοδιοίκηση, πάντα χάριν της Κυβερνησιμότητας, καταργώντας πριν καν εφαρμοσθεί, το σύστημα της "απλής αναλογικής" στην λειτουργία των Δημοτικών Συμβουλίων. Με το νέο νόμο, ο Δήμαρχος γίνεται ξανά Γενικός Δερβέναγας, η Παράταξη του Δημάρχου η παντοδύναμη "αυλή του" και το Δημοτικό Συμβούλιο διακοσμητικό στοιχείο, χωρίς δυνατότητα παρέμβασης στις ενέργειες του Δημάρχου - Δερβέναγα.

Η αιτιολογική έκθεση του νόμου δικαιολογεί το απαράδεκτο νομοθέτημα ως εξής :
"Το σύνολο των διατάξεων του ν.4555/2018 δημιουργεί μία πρωτοφανή ανακολουθία μεταξύ της εκπεφρασμένης λαϊκής βούλησης στο πρόσωπο του εκλεγμένου δημάρχου/περιφερειάρχη και της κατανομής των εδρών στα οικεία συμβούλια, καθιστώντας τον αιρετό άρχοντα έρμαιο μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων και παράλληλα εργαλειοποιώντας την τοπική αυτοδιοίκηση στα πλαίσια παρωχημένων κομματικών αντιλήψεων και ενός στρεβλού τρόπου λειτουργίας των οικείων συμβουλίων ".

Ανακαλύπτει δηλαδή ο νομοθέτης "μικροπολιτικές σκοπιμότητες" και "παρωχημένες κομματικές αντιλήψεις" σε ένα αναλογικό σύστημα πριν καν εφαρμοστεί και εθελοτυφλεί μπροστά στις μικροπολιτικές ανοησίες και τις κομματικές σκοπιμότητες που ζούμε όλα αυτά τα χρόνια με την εφαρμογή του πλειοψηφικού συστήματος στους Δήμους, αλλά και στο κοινοβούλιο.

Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι ότι ο νομοθέτης γράφει στα παλιά του τα παπούτσια την βούληση των Δημοτών, που στις αυτοδιοικητικές εκλογές ψήφισαν με αναλογικό σύστημα και τη 1η Σεπτεμβρίου θα ξημερωθούν με Δημοτικές Αρχές που θα έχουν εξουσία, που οι εκλογείς δεν τους έδωσαν.

Και, όπως γράφαμε και σε προηγούμενο άρθρο σε αυτό το ιστολόγιο, αν δεν είναι αυτό πραξικόπημα, τότε τι είναι;

Ο Δήμος Ληξουρίου, που μετά από πολλούς αγώνες αρχίζει να λειτουργεί από την 1η Σεπτεμβρίου, οφείλει να αντισταθεί, στην "πρώτη γραμμή" και σε αυτόν τον αυταρχισμό, της Κυβερνησιμότητας.

Το οφείλει, όχι μόνο επειδή ως νέος Δήμος έχει ανάγκη όλες τις απόψεις για την χάραξη της πολιτικής του συνισταμένης. αλλά και επειδή οι ελάχιστες διαφορές μεταξύ των τεσσάρων παρατάξεων στις Δημοτικές Εκλογές, κατέδειξαν ότι ο Ληξουριώτης Δημότης κατανόησε και ενστερνίστηκε την απλή αναλογική όσο κανένας άλλος Έλληνας Δημότης.

Κατά την παλαβή γνώμη του γράφοντος, μία δήλωση από όλες τις δημοτικές παρατάξεις (κοινή ή και όχι) κατά του πραξικοπηματικού νόμου είναι απαραίτητη.

Ακόμα πιο απαραίτητη όμως είναι η άσκηση και έκφραση γνήσιας πολιτικής στο νέο Δήμο μας. Οφείλει η Δημοτική Αρχή να κινηθεί συναινετικά και συνεργατικά προς όλες τις παρατάξεις. Οφείλει η Αντιπολίτευση να εκφράσει πραγματικά πολιτικές θέσεις και να ασκήσει έντονη αλλά ουσιαστική κριτική, μακριά από κομματικές αγκυλώσεις και απολιτίκ παιδιαρίσματα.
Μόνο έτσι οι Ληξουριώτες θα μπούμε και πάλι επικεφαλής του αγώνα για την πραγματική αυτοδιοίκηση και, όπως χτυπήσαμε αλύπητα το καλλικρατικό εξάμβλωμα, θα "μπάσουμε το διάολο μέσα της" και στην Κυβερνησιμότητα.