Τις τελευταίες μέρες με αφορμή την κατάργηση του ακαδημαϊκού ασύλου που ψηφίστηκε τον περασμένο Αύγουστο από τους βουλευτές της ΝΔ και του ακροδεξιού κόμματος «Ελληνική Λύση»,  γίνονται πολλές συζητήσεις σε κάθε φοιτητικό σύλλογο.  Ορισμένοι δυστυχώς έσπευσαν να ευχηθούν με όλη τους τη χαρά: «Μακάρι Παναγία μου, να γίνει επιτέλους, τόσα χρόνια το περιμέναμε!»

Μια σύντομη ιστορική αναδρομή

Η πρόταση της αντιπολίτευση  για ενσωμάτωση και συνταγματική κατοχύρωση του Πανεπιστημιακού Ασύλου στο άρ. 16 του Συντάγματος του 1974 δυστυχώς απορρίφθηκε από την τότε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή.  Ωστόσο στο ισχύοντα και σήμερα άρ.  16 ευτυχώς καθορίζεται πως «Η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες, η δε ανάπτυξη και η προαγωγή τους, αποτελεί υποχρέωση του Κράτους (…) Η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου με πλήρη αυτοδιοίκηση».

Το Ακαδημαϊκό Άσυλο που  θεσμοθετήθηκα για πρώτη φορά από την πρώτη Κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου το 1982 αποτέλεσε ένας είδος αποτύπωσης των σχετικών αγώνων του μεταπολιτευτικού φοιτητικού κινήματος και βασίζεται στο παραπάνω άρθρο του συντάγματος: «Άρθρο 2. Ακαδημαϊκές ελευθερίες και Πανεπιστημιακό Άσυλο. 1. Η ακαδημαϊκή ελευθερία στη διδασκαλία και την έρευνα καθώς και η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών κατοχυρώνεται στα Α.Ε.Ι. 2. Δεν επιτρέπεται η επιβολή ορισμένων μόνον επιστημονικών απόψεων και ιδεών και η διεξαγωγή απόρρητης έρευνας. 3. (α) Όλοι οι εργαζόμενοι στα Α.Ε.Ι. όπως και οι φοιτητές είναι ελεύθεροι να εκφράζονται συλλογικά μέσα από τα συνδικαλιστικά τους όργανα που διευκολύνονται στη λειτουργία τους από τις Πανεπιστημιακές αρχές. (β) Οι εκπρόσωποι των φοιτητών στα όργανα που προβλέπει ο νόμο εκλέγονται αναλογικά από ένα φοιτητικό σύλλογο που λειτουργεί ως Νομικό πρόσωπο ιδιωτικού Δικαίου σε κάθε τμήμα. Στα Τμήματα ή στις Σχολές που θα μετατραπούν σε Τμήματα με βάση την παρ. 1 του άρθρου 30 του νόμου αυτού, όπου μετά την έναρξη της ισχύος του νόμου αυτού λειτουργεί ένας φοιτητικός σύλλογος, ο σύλλογος αυτός και μόνο έχει την ευθύνη της εκλογής των παραπάνω εκπροσώπων. 4. Για την κατοχύρωση της ακαδημαϊκής ελευθερίας, της ελεύθερης επιστημονικής αναζήτησης και της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, αναγνωρίζεται του Πανεπιστημιακό Άσυλο. 5. Το Πανεπιστημιακό Άσυλο καλύπτει όλους τους χώρους των Α.Ε.Ι. και συνίσταται στην απαγόρευση επέμβασης της δημόσιας δύναμης στους χώρους αυτούς χωρίς την πρόσκληση ή άδεια του αρμόδιου οργάνου του Α.Ε.Ι., όπως αναφέρεται στη συνέχεια. 6. (α) Το όργανο αυτό είναι τριμελές και αποτελείται από τον Πρύτανη ή το νόμιμο αναπληρωτή του και ανά ένα εκπρόσωπο του Διδακτικού - Ερευνητικού Προσωπικού (Δ.Ε.Π.) και των φοιτητών (…) 7. Επέμβαση δημόσιας δύναμης χωρίς την άδεια του αρμόδιου οργάνου του Α.Ε.Ι., επιτρέπεται μόνον εφ` όσον διαπράττονται αυτόφωρα κακουργήματα ή αυτόφωρα εγκλήματα κατά της ζωής. 8. Οι παραβάτες των διατάξεων της παρ. 5 για το Πανεπιστημιακό Άσυλο τιμωρούνται με φυλάκιση τουλάχιστον 6 μηνών μετά από έγκληση του οργάνου της παρ. 6 ή της Συγκλήτου» (ν. 1268, ΦΕΚ 87/Α/16-7-1982). 

Το Πανεπιστημιακό Άσυλο καταργήθηκε με το ν. 4009/2011 (ΦΕΚ 195/Α/6-9-2011), γνωστός και ως νόμος Διαμαντοπούλου: «Άρθρο 2­. Ακαδημαϊκή ελευθερία. 1. Στα Α.Ε.Ι. κατοχυρώνεται η ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα και τη διδασκαλία, καθώς και η ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών. 2. Σε αξιόποινες πράξεις που τελούνται εντός των χώρων των Α.Ε.Ι. εφαρμόζεται η κοινή νομοθεσία. 3. Από τη δημοσίευση του παρόντος νόμου καταργούνται το άρθρο 2 του ν. 1268/1982 (Α΄ 87) και οι παράγραφοι 1 έως και 7 και 9 του άρθρου 3 του ν. 3549/2007 (Α΄ 69)». Όμως αυτός ο νόμος με όλες τις σχετικές προβλέψεις όπως καταμαρτυρούν οι φοιτητές και σχετικές αναλύσεις, δεν επέφερε καμία βελτίωση στην λειτουργία της διοίκησης και της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με το αρ. 3 του ν. 4485/2017 (ΦΕΚ 114/Α/4-9-2017), επανέφερε την ισχύ του Πανεπιστημιακού Ασύλου: «Άρθρο 3. Ακαδημαϊκές ελευθερίες. 1. Στα Α.Ε.Ι. κατοχυρώνεται η ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα και στη διδασκαλία, καθώς και η ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών. Το ακαδημαϊκό άσυλο αναγνωρίζεται για την κατοχύρωση των δημοκρατικών αξιών, των ακαδημαϊκών ελευθεριών στην έρευνα και στη διδασκαλία, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, την προστασία του δικαιώματος στη γνώση και τη μάθηση έναντι οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει. 2. Επέμβαση δημόσιας δύναμης σε χώρους των Α.Ε.Ι. επιτρέπεται αυτεπαγγέλτως σε περιπτώσεις κακουργημάτων, καθώς και εγκλημάτων κατά της ζωής και ύστερα από απόφαση του Πρυτανικού Συμβουλίου σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση. Οι ανωτέρω περιορισμοί δεν ισχύουν για επεμβάσεις του Πυροσβεστικού Σώματος και επεμβάσεις σε περιπτώσεις τροχαίων ατυχημάτων».

Η νέα Κυβέρνηση της ΝΔ, με την υποστήριξη του μεγαλύτερο μέρους των μέσω μαζικής «αποπλάνησης», αμέσως μετά τον σχηματισμό της, και ενώ τα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα βρισκόταν σε θερινές διακοπές, έχοντας  και τη στήριξη των βουλευτών του ακροδεξιού κόμματος του Κυρ. Βελόπουλου, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος,  στις 8/9, κατάργησε ολότελα την έννοια του Πανεπιστημιακού ή Ακαδημαϊκού Άσυλου: «Άρθρο 64 Α.Ε.Ι. - ακαδημαϊκές ελευθερίες - αναβάθμιση της ποιότητας του ακαδημαϊκού περιβάλλοντος. Το άρθρο 3 του ν. 4485/2017 αντικαθίσταται ως εξής: «Άρθρο 3 Ακαδημαϊκές ελευθερίες - Αναβάθμιση της ποιότητας του ακαδημαϊκού περιβάλλοντος 1. Στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα (Α.Ε.Ι.) κατοχυρώνεται και προστατεύεται η ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα και τη διδασκαλία, η οποία αποτελεί θεσμική εγγύηση της αδέσμευτης και απαραβίαστης επιστημονικής σκέψης, έρευνας και διδασκαλίας. 2. Η ακαδημαϊκή ελευθερία, καθώς και η ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών, προστατεύονται σε όλους τους χώρους των Α.Ε.Ι., έναντι οποιουδήποτε προσπαθεί να τις καταλύσει ή περιορίσει. 3. Εντός των χώρων των Α.Ε.Ι. οι δημόσιες αρχές ασκούν όλες τις κατά νόμο αρμοδιότητές τους, συμπεριλαμβανομένης της επέμβασης λόγω τέλεσης αξιόποινων πράξεων.» (ν. 4634, ΦΕΚ 134/Α/9-8-2019).

Γίνεται σαφές ότι στα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα μπορεί να εισέρχονται οι δυνάμεις καταστολής όποτε αυτές το κρίνουν. Ο οποιοσδήποτε σπουδαστής αν θεωρήσει πως η μη αρεστή σε αυτόν διδασκαλία, αποτελεί «αξιόποινη πράξη» ή ο οποιοσδήποτε για κάθε άλλο λόγο που αυτός κρίνει ως «αξιόποινη πράξη» θα μπορεί να καλέσει την αστυνομία.

Η στρατηγική ιδιωτικοποίησης ολόκληρης της εκπαίδευσης

Για την καλύτερη κατανόηση  του σπουδαίου αυτού ζητήματος θα πρέπει να τονιστεί ότι το Πανεπιστημιακό Άσυλο, ακόμα και πριν από τη θεσμοθέτηση του, το 1982, λειτουργούσε εθιμοτυπικά και εθεωρείτο κοινωνικά απαράδεκτο και αντιδημοκρατικό γεγονός η όποια  ανεξέλεγκτη είσοδος της αστυνομίας στο πανεπιστημιακό χώρο με ή χωρίς  την άδεια της Συγκλήτου. Βεβαίως μιλάμε για μια εποχή που ευτυχώς κανένα κόμμα ακόμα δεν έθετε ανοικτά ως αίτημα την ιδιωτικοποίηση της ανωτάτης εκπαίδευσης που δήθεν θα βοηθούσε την οικονομική ανάπτυξη του τόπου.

Αξίζει εδώ η εξής παραπομπή: «Τον Μάιο του 1977, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ευστάθιος Μπλέτσας γνωμοδότησε, έπειτα από σχετικό ερώτημα του υπ. Δημόσιας Τάξης, ότι πανεπιστημιακό άσυλο δεν υφίσταται κι ότι η αστυνομία έχει δικαίωμα και καθήκον να μπαίνει όποτε θέλει στα ΑΕΙ, να παρίσταται στις φοιτητικές συνελεύσεις “εάν αυταί παρεξέκλιναν του σκοπού τους και μετατράπηκαν σε πολιτικές συναθροίσεις”, καθώς και “να ανακαλύπτει και να προσαγάγει σε δίκη τους φυσικούς ή ηθικούς αυτουργούς” των “εγκλημάτων” της αφισοκόλλησης, της ανάρτησης πανό και της αναγραφής συνθημάτων στους τοίχους («Ε» 13/5/77). Οι θυελλώδεις αντιδράσεις ανάγκασαν τον υπουργό Παιδείας Γεώργιο Ράλλη να ξεκαθαρίσει ότι “η κυβέρνηση αναγνωρίζει ουσιαστικά και στην πράξη το πανεπιστημιακό άσυλο”» (Ιός, Η αστυνομία στο Πανεπιστήμιο. Ποιος φοβάται το άσυλο, Ελευθεροτυπία, 26/11/2006).

Αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός ότι κατάργηση τους Ακαδημαϊκού Ασύλου μετά τη βάναυση παραβίαση του κατά την περίοδο της χούντας με την έφοδο των αστυνομικών δυνάμεων στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών στις 22/02/1973 και την εισβολή άρματος μάχης στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο την 17/11 του ίδιου έτους, αποτέλεσε διακαή πόθο των υπερσυντηρητικών, των φιλοχουντικών και ακροδεξιών δυνάμεων πριν και μετά το 1982. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι αστυνομικές δυνάμεις το παραβίασαν ακόμα και μετά την θεσμοθέτηση του 1982, και πάντως όχι  και τόσο για να εκδιώξουν πιθανούς ναρκέμπορους, λαθρέμπορους και τους λεγόμενους εξωπανεπιστημιακούς «μπαχαλάκιδες».

Επιπλέον, οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι το άρ. 16 του Συντάγματος που απαγορεύει ρητά την ιδιωτικοποίηση των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και ουσιαστικά θεωρεί την παρεχόμενη εκπαίδευση όλων των βαθμίδων ως «κοινωνικό αγαθό», εδώ και πολλά χρόνια, έχει μπει στο στόχαστρο των επιχειρηματιών της ιδιωτικής εκπαίδευσης και των πολιτικών εκπροσώπων τους που επιθυμούν την αγοραία μετατροπή της γνώσης σε εμπόρευμα. Δεν πάει άλλωστε πολύ καιρός που ο σημερνός Πρωθυπουργός χαρακτήρισε, στο 12ου συνέδριο της ΝΔ, τους μαθητές ως τους πραγματικούς πελάτες της Παιδείας.  Όπως είπε στοχεύει σε «μια Παιδεία βασισμένη στον υγιή ανταγωνισμό μεταξύ πολλαπλών επιλογών, με γνώμονα πάντα την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών, σκεπτόμενοι πρώτα από όλα τους μαθητές, τους πραγματικούς πελάτες της Παιδείας».

Το αφήγημα για την κατάργηση του Ακαδημαϊκού Ασύλου που στην χώρα μας  έχει πολλαπλώς  διατυμπανιστεί από τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού,  συναντιέται και τέμνεται με το διακαή πόθο τους για την κατάργηση ή τη μετατροπή του άρθρο 16 του Συντάγματος που προστατεύει το δημόσιο χαρακτήρα της ανώτατης εκπαίδευσης, την ακαδημαϊκή ελευθερία, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και τη διδασκαλία,  ώστε να επιτευχθεί έτσι  η απρόσκοπτη ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης και η εμβάθυνση των ταξικών διαφορών.

Παρά τους υπάρχοντες συνταγματικούς περιορισμούς, ήδη επιχειρείται η περαιτέρω υποβάθμιση του δημοσίου χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και η υπονόμευση του. Η πρόσφατη νομιμοποίηση,  αναγνώριση  των τίτλων αλλά και «η κατοχύρωση επαγγελματικών δικαιωμάτων σε αποφοίτους Ιδιωτικών Κολλεγίων αποτελεί  πλήγμα στο σύστημα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, όπως αυτό δομήθηκε από το Σύνταγμα».

Είναι εμφανές ότι η προσπάθεια επιβολής της ιδιωτικοποίησης του συνόλου της εκπαίδευσης περνά μέσα από την δημιουργία ψευδούς συνείδησης.  Την «πλύση εγκεφάλου» των πολιτών έχουν αναλάβει τα περισσότερα μμε.  Προκειμένου να καμφθούν οι κοινωνικές αντιστάσεις  επιχειρείται η  στρατηγική αποδυνάμωσης του φοιτητικού κινήματος, που ωστόσο εξακολουθεί να αντιστέκεται.  Η στόχευση αυτή λαμβάνει σωρευτικά ιδεολογικά χαρακτηριστικά δεδομένου ότι υπαγορεύεται και από τις υπερσυντηρητικές και σκοταδιστικές εκείνες δυνάμεις  που επιχειρούν την αναθεώρηση της ιστορικότητα του Πολυτεχνείου. Από όλους εκείνους που χαρακτηρίζουν «μύθο» το γεγονός των νεκρών της μεγαλειώδους εξέγερσης και βρίσκονται δυστυχώς ακόμα και μέσα στους κόλπους της σημερινής Κυβέρνησης.

Οι διαμορφωτές της «κοινής γνώμης»

Οι «δεξαμενές» διαμόρφωσης της «κοινής γνώμης», προκειμένου να γίνει αποδεκτή από τη κοινωνία η κατάργηση του Ακαδημαϊκού Ασύλου, έχουν εξαπολύσει μια χυδαία προπαγάνδα για να αποσυντονίζουν μια συζήτηση που θα θέτει στο κέντρο της κοινωνικής προσοχής ένα πραγματικό δημόσιο και ποιοτικά αναβαθμισμένο εκπαιδευτικό σύστημα, προπαγανδίζουν ότι το Ακαδημαϊκό Άσυλο είναι μια δήθεν αναχρονιστική έννοια,  συνώνυμη της ανομίας.  Η εφημερίδα Απογευματινή ήδη στις 12/12/2011 κραύγαζε:  «Άσυλο εγκληματιών τα Πανεπιστήμια. Επιστημονική έρευνα σε 5 μεγάλα ΑΕΙ».

Την ημέρα της κατάργησής του, στις 8/8, ο κεντρικός τίτλο του πρωτοσέλιδου της Καθημερινή ανέγραφε: «Πέφτουν οι μάσκες για το άσυλο». Στις 9/8 ο Φιλελεύθερος πανηγύριζε «Τέλος το άσυλο α λα Ελληνικά», ενώ ο Ελεύθερος Τύπος το γιόρταζε «Ανομία τέλος. Το άσυλο δεν καταργείται αλλά αποκαθίσταται» και στο εσωτερικό της εφημερίδες αυτής αναγραφόταν: «Το τέλος της ανομίας. Η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να αποκαταστήσει τη νομιμότητα στα ελληνικά πανεπιστήμια δεν έχει αντίκτυπο μόνο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αλλά αντανακλάται σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής».

Τα Νέα καμάρωναν: «Μητσοτάκης: “ΑΕΙ χωρίς πρακτικές μπράβων”». Η Δημοκρατία παρουσιάστηκε ιδιαίτερα ευχαριστημένη: «Άσυλο ήταν και πάει με ψήφους της ΝΔ και της Ελληνικής Λύσης. Με 163 ψήφους πέρασε η κατάργησή του». Σε πρωτοσέλιδο άρθρο του βουλευτή επικρατείας της ΝΔ Χρήστου Ταραντίλη στην Εστία με το πολυτονικό σύστημα γραφής, με τίτλο «Ακαδημαϊκή ελευθερία και άσυλο» αναγράφεται πως «Βασικά στοιχεία του σημερινού περιβάλλοντος είναι ότι έχουμε διανύσει 45 χρόνια κοινοβουλευτικής δημοκρατίας άπό τό τέλος τής δικτατορίας και ότι τά τελευταία χρόνια παρουσιάζεται μία αξιοσημείωτη έξαρση των περιστατικών βίας στόν χώρο τών πανεπιστημίων απέναντι σέ καθηγητές φοιτητές διοικητικούς υπαλλήλους πολίτες καί προσκεκλημένους ομιλητές τόσο έντός τών πανεπιστημίων όσο καί έκτός αύτών». Η χυδαιότατη φυλλάδα  Μακελειό τόνιζε: «Τέλος το Άσυλο της Μαφίας των Πανεπιστημίων. Πέρασε πανηγυρικά το νομοσχέδιο.  Στην Καθημερινή στις 9/8 αναγραφόταν επίσης : «Τέλος στην ανομία στα ΑΕΙ εν μέσω έντασης».

Αυτό που όμως αποκρύφτηκε επιμελώς από τα μέσα «αποπλάνησης» και τη δημόσια συζήτηση, είναι το γεγονός ότι σε περίπτωση διάπραξης κακουργημάτων εντός του χώρου του πανεπιστημίου (εμπορία ναρκωτικών, βιασμοί, ξυλοδαρμοί, κατασκευή πυρομαχικών κλπ.)  το άσυλο ήρετο αυτόματα χωρίς την άδεια κανενός και επενέβαιναν κανονικά οι δυνάμεις καταστολής: «Επέμβαση δύναμης σε χώρους των ΑΕΙ επιτρέπεται αυτεπαγγέλτως σε περίπτωση κακουργημάτων, καθώς και εγκλημάτων κατά της ζωής και ύστερα από απόφαση του Πρυτανικού Συμβουλίου σε κάθε άλλη περίπτωση» (ν. 4485/2017). 

Στην φιλοκυβερνητική εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», μέσα στον πυρετό της -μάλλον η εφημερίδα αυτή θεωρεί το ακαδημαϊκό άσυλο ως συνώνυμο της ανομίας- στις 9/7, πριν δηλαδή την νομική κατάργηση του διαβάσαμε  το εξής: «Νέα αστυνομική επιχείρηση πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα στους χώρους του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, για τον εντοπισμό ατόμων που διακινούν ναρκωτικά». Αν λοιπόν η αστυνομία με τον νόμο της προηγούμενη κυβέρνησης έμπαινε ανενόχλητη στους πανεπιστημιακούς χώρους για να καταστείλει κακουργηματικές πράξεις και ναρκέμπορους, γιατί η νέα κυβέρνηση κατάργησε τη σχετική διάταξη;

Παρατηρούμε ότι τα μέσα μαζικής «αποπλάνησης» εκμεταλλεύονται στο έπακρο τους τοξικομανείς με σκοπό τη δημιουργία εντυπώσεων. Έτσι λοιπόν μαζί με τους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου, κατασκευάζουν ή και εφευρίσκουν τον «εσωτερικό εχθρό». Μαζί με «τους γνωστούς άγνωστους» τσουβαλιάζουν και τους φοιτητές, τους φοιτητικούς συλλόγους που μέσα από τις συνελεύσεις τους, δημοκρατικά διατυπώνουν τα δίκαια αιτήματά τους και υπερασπίζονται την επαπειλούμενη δημόσια και δωρεάν ανωτάτη εκπαίδευση. Τους φοιτητές που παλεύουν για την αύξηση της χρηματοδότησης,  να μη θεσμοθετηθεί η βάσης του «10» για την πρόσβαση στα τριτοβάθμια ιδρύματα, ούτε η χρονομέτρηση των σπουδών στα ν+2 ακαδημαϊκά έτη κ.ο.κ.

Δυστυχώς τα περισσότερα μέσα περιγράφουν την κατάσταση στα πανεπιστήμια ως μια δυστοπία,  με χαμηλού επιπέδου φοιτητές, όπου η εσωτερική ζωή, η διδασκαλία και η έρευνα απειλείται από ένα δήθεν περιβάλλον βίας και τρομοκρατίας που διαμορφώνουν δήθεν από κοινού λαθρέμποροι, ναρκέμποροι, τοξικομανείς, αριστεροί, αναρχικοί  κ.ο.κ. Συνειδητά, αγνοώντας την προβολή των δίκαιων διεκδικήσεις των φοιτητικών συλλόγων και την εξαιρετική δουλειά των καθηγητών και των σπουδαστών, τους τσουβαλιάζουν με τους έμπορους ναρκωτικών και την υπόθαλψη μορφών άσκησης βίας και τη δήθεν έλλειψη δυνατότητας παρέμβασης των δυνάμεων καταστολής όταν ενδεχομένως συντελούνται κακουργήματα.

Για τους αγώνες της εποχής μας

Ο πραγματικός λοιπόν στόχος  δεν είναι αναβάθμιση και η ποιοτική και δημοκρατική λειτουργία των ΑΕΙ, αλλά η καταστρατήγηση των  όποιων ελευθεριών έχουν απομείνει και η στρατηγική ήττα του φοιτητικού κινήματος.

 Οι κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές ελίτ της χώρας επιθυμούν οι φοιτητές να παύσουν να υπερασπίζονται τα δικαιώματα τους ώστε να μην αποφασίζεται τίποτα χωρίς την παρέμβαση του κράτους και τις οικονομικές ελίτ.  

Οι δυνάμεις καταστολείς όπως ήδη αναφέραμε θα μπορούν πλέον να εισβάλλουν στους πανεπιστημιακούς χώρους, όχι μόνο όταν διαπράττονται κακουργηματικές πράξεις, αλλά και σε κάθε άλλη περίπτωση που αυτές κρίνουν ή καλούνται και μάλιστα χωρίς την άδεια καμίας πανεπιστημιακής αρχής.  Έτσι δεν είναι καθόλου απίθανη η ποινικοποίηση των φοιτητικών αγώνων και η βίαιη επίθεση από τα ΜΑΤ σε φοιτητές 18-22 ετών, όποτε πάνε να αντιδράσουν, για παράδειγμα με καταλήψεις, σε μέτρα που θα έρχονταν στις σχολές και εναντίον τους.                                        

Ας μην κρυβόμαστε! Η λύση στο πρόβλημα των ναρκωτικών είναι να διώκονται οι έμποροι που κατοικοεδρεύουν στις πλουσιότερες περιοχές των πόλεων και να καταπολεμούνται οι αιτίες οι οποίες στρέφουν νέους ανθρώπους στη μάστιγα των ναρκωτικών ουσιών. Να ενισχυθεί η απεξάρτηση των άρρωστων τοξικομανών, πράγμα που γίνεται ακόμα πιο δύσκολο τώρα που το ΚΕΘΕΑ «με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου της κυβέρνησης, άλλαξε εκ θεμελίων την οργάνωση και η διοίκηση του  με την κατάργηση του αυτοδιοίκητου του Οργανισμού, αντικαθιστώντας το εκλεγμένο και άμισθο Διοικητικό Συμβούλιο με ένα διορισμένο και έμμισθο».  Εκείνους που αποκλειστικά βολεύει να διαχέεται στην κοινωνία ότι στα ανώτερα εκπαιδευτικά ιδρύματα βασιλεύει μια γενικευμένη δήθεν ανομία δεν είναι οι φοιτητές και τα συλλογικά τους όργανα αλλά όσους υπονομεύουν το δημόσιο χαρακτήρα της ανώτατης εκπαίδευσης έως την αποσάθρωσή της.  

Με την επίγνωση των δυσκολιών και ανεπαρκειών έχει έρθει η στιγμή να κατανοήσουμε και να σταθούμε κριτικά μπροστά στις εξελίξεις ώστε να επιχειρήσουμε να αναλύσουμε τις αποφάσεις που λαμβάνουν οι πολιτικό-κοικωνικές ελίτ μακριά από τις ανάγκες των φοιτητών και του κόσμου της εργασίας, «για εμάς χωρίς εμάς», ώστε να δώσουμε ενωτικά και μαχητικά, «για εμάς και για όλους», τους αγώνες της εποχής μας.  Να μην επιτρέψουμε να βυθιστεί το μέλλον μας στην ξηρασία.

Βασίλης Λυμπερόπουλος, φοιτητής του Τμήματος Ψηφιακών Μέσων και Επικοινωνίας .