Η επερχόμενη καταστροφή της οικονομίας θα είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ αυτή την οποία υπολογίζει το μαντείο των αρίστων της κυβέρνησης. Η ύφεση θα ξεπεράσει και τις εβδομαδιαίες προβλέψεις του κ. Σταϊκούρα την εποχή της καραντίνας. Ακριβώς εκείνη την περίοδο χάθηκε κάθε πιθανότητα σταθεροποίησης (να σωθεί οτιδήποτε αν σώζεται) και σχεδιασμού της επόμενης μέρας. Όταν η κοινωνία επιδείκνυε την ατομική και κοινωνική της ευθύνη, η κυβέρνηση βυθιζόταν στα θολά ιδεοληπτικά νερά της πολιτικής ανευθυνότητας. Υιοθετώντας τον επιχειρηματικό δαρβινισμό έκανε πολύ λίγα και πολύ αργά, σαν το σχέδιο επιβίωσης της εθνικής οικονομίας να είχε ανατεθεί και αυτό σε λοιμοξιολόγους. Έχουν γραφτεί πολλά όλο αυτό το διάστημα για την επιλεκτική αντιμετώπιση από την πλευρά της κυβέρνησης συγκεκριμένων μεγάλων επιχειρήσεων και τη στήριξη κουμπάρων και φίλων.

Τελικά όμως φαίνεται πως οι παραινέσεις του κ. Γεωργιάδη προς τους τραπεζίτες να δείξουν ένα καλό πρόσωπο προς τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες προκειμένου να εκμεταλλευτούν έστω και μία σταγόνα από τη στρόφιγγα της ρευστότητας ήταν απλώς ευχολόγια και αυτό είναι το πιο τραγικό. Μα, αν οι επιχειρηματίες μετά από δέκα χρόνια μνημονίων δεν χρωστούσαν τίποτα και ήταν κερδοφόρες για ποιον λόγο να χτυπήσουν την πόρτα των τραπεζών; Σαφώς και αντιμετωπίζουν θέμα επιβίωσης. Πόσοι επιχειρηματίες ικανοποιήθηκαν από τις τράπεζες οι οποίες διασώθηκαν τρεις φορές μέσα στην προηγούμενη δεκαετία;

Η πρόσφατη έρευνα της ΓΣΕΒΕΕ (μόνο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι) μέσω της MARC δείχνει την πραγματική εικόνα. Έξι στις δέκα μικρομεσαίες επιχειρήσεις είναι λίγο ή καθόλου ικανοποιημένες με τα μέτρα στήριξης. Μία στις τρεις επιχειρήσεις δήλωσε ότι υπάρχει σοβαρή πιθανότητα διακοπής της λειτουργίας της το επόμενο διάστημα. Μόνο το 5% των επιχειρήσεων δήλωσαν ότι είναι πιθανό να κάνουν προσλήψεις. Σε τέτοιο δυσοίωνο περιβάλλον δεν είναι δυνατόν να γίνει κανένας απολύτως σχεδιασμός για την επόμενη χρονιά λαμβάνοντας υπόψη το ενδεχόμενο ενός δεύτερου κύματος πανδημίας το φθινόπωρο. Ούτε στην οικονομία, ούτε στην πολιτική ισχύει το «βλέποντας και κάνοντας», γιατί υπάρχει πολύ σοβαρό ενδεχόμενο «μέχρι να δούμε, να μην είμαστε σε θέση να κάνουμε τίποτα άλλο εκτός από το να υπογράψουμε ένα ακόμα μνημόνιο». Αυτή ακριβώς είναι η θεωρία πάνω στην οποία εδράζεται η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης. Ο επιχειρηματικός δαρβινισμός.

Η επιλεκτική επιβίωση των δυνατότερων. Στην Κεφαλονιά υπάρχουν 150 ιδιοκτήτες taxi (οι μισοί εκ των οποίων στο Αργοστόλι). Πως θα επιβιώσουν αυτοί οι άνθρωποι; Ακριβώς τα ίδια ισχύουν για τους ιδιοκτήτες λεωφορείων. Στον κλάδο των μεταφορών δεν υπάρχουν μόνο οι ακτοπλοϊκές και οι αεροπορικές εταιρίες. Υπάρχουν και οι άνθρωποι του μεροκάματου οι οποίοι περνάνε από τις τράπεζες μόνο για να πληρώσουν τα δάνεια τους. Όλοι αυτοί μέχρι 30 Σεπτεμβρίου πρέπει να πληρώσουν επτά δόσεις ρυθμισμένων οφειλών, ΕΝΦΙΑ, φόρο εισοδήματος και ασφαλιστικές εισφορές.

Σε τέτοιες τραγικές καταστάσεις «όποιος ζήσει και όποιος πεθάνει καλά σαράντα» δεν υπάρχει χτύπημα κατανόησης στην πλάτη. Κούρεμα οφειλών ΤΩΡΑ, ειδάλλως κούρεμα της κοινωνίας σε έξι μήνες (και πολύ λέω).

Αριστοτέλης Μπατιστάτος