«Πρωτόγνωρα πράγματα. Εμφανιστήκαμε στο αεροδρόμιο μιάμιση ώρα πριν την πτήση και η εταιρεία μας είπε ότι αργήσαμε. Μετά είδαν την κούτα με το ποδήλατο και μας είπαν ότι είναι μεγάλη με διαστάσεις μεγαλύτερες από αυτές που δέχονται. Προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε ότι αυτό το ποδήλατο δεν σπάει και είναι  ειδικό για άτομα με προβλήματα όρασης».

«Εξήγησα ότι κατά την μεταφορά μας στο αεροδρόμιο και λόγω βροχής, η κούτα άνοιξε. Τι να πω, εξήγησα τα πάντα, ότι πρόκειται για Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ότι είμαι παραολυμπιονίκης… Δεν καταλάβαιναν τίποτα, δεν θέλανε να μας βάλουν μέσα… Έψαχναν όλο το αεροδρόμιο για να βρουν μέτρο να μετρήσουν την κούτα. Εμείς ήμασταν ήρεμοι, δεν είπαμε κάτι».

«Αυτό που θέλω να πω είναι, ότι εγώ θα κινηθώ νομικά κατά της εταιρείας. Κανένα ποσό δεν μπορεί να μου επιστρέψει πίσω το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, την προετοιμασία μου… Αλλά τα έξοδα τουλάχιστον θα τα πάρουμε πίσω. Όλο αυτό επειδή η κούτα, αντί για 3 μέτρα ήταν 3, 15. Άτομα του στίβου μεταφέρουν ακόντια που έχουν μήκος 5 μέτρα και όλοι οι αθλητές με πρόβλημα όρασης έχουν περάσει χιλιάδες τέτοια ποδήματα. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί έγινε αυτό το σκηνικό».

«Ρώτησα μάλιστα την υπάλληλο της εταιρείας: “Αν ήμουν πιο γνωστός αθλητής, θα κάνατε το ίδιο;” και μου απάντησε ναι, αλλά δεν θα έκανε το ίδιο. Λυπήθηκα που δεν είμαι πιο γνωστός αθλητής για να μπορούσα να περάσω. Μου στέρησαν  ένα όνειρο…».

«Μετά από όλα αυτά, ρωτήσαμε την διοργάνωση αν θα μπορούσαμε να φτάσουμε στο Άμπου Ντάμπι την επόμενη μέρα και μας είπαν ότι θα είναι αργά, γιατί η επιτροπή των γιατρών θα έχει αναχωρήσει (πρέπει να περάσουμε από  κάποιες εξετάσεις για να ενταχθούμε σε κατηγορία). Ζητήσαμε να ταξιδέψουμε την επόμενη μέρα και μας ζήτησαν επιπλέον 500 ευρώ έκαστος για τα εισιτήρια, αφού της προηγούμενης μέρας είχαν χαθεί. Δηλαδή να ξαναπληρώσουμε τα εισιτήρια. Εγώ είχα επικοινωνήσει με τον κο Αυγενάκη (Υπουργός αθλητισμού) και μας είπαν να μας πληρώσουν τα εισιτήρια, αλλά και να τα πλήρωναν δεν θα είχε νόημα αφού δεν θα μπορούσα να αγωνιστώ».

«Είναι ντροπή να συμβαίνουν αυτά. Θα το κυνηγήσω γιατί δεν θέλω να συμβεί σε κανέναν κάτι τέτοιο. Εγώ θα προετοιμαστώ για την επόμενη φορά και όταν φτάσουμε αρκετά ψηλά να μας περιμένουν να μας πουν συγχαρητήρια. Γιατί θα πρέπει να σας πω ότι πριν από 1 μήνα, η εταιρεία είχε αναλάβει να μας μεταφέρει στο Τόκιο, μας έλεγαν συγχαρητήρια, σας στηρίζουμε κλπ και τώρα μου κόβεις τα όνειρα… Εγώ λυπάμαι και δεν θέλω κανέναν για μια μέρα!».