Μια από τις πιο όμορφες στιγμές της φετινής διοργάνωσης των Βεργώτειων , στο ανοιχτό στάδιο Αργοστολίου ήταν η συμμετοχή του 25χρονου αθλητή Κωνσταντίνου Βέλτση, ο οποίος συμμετείχε στο άλμα εις μήκος, έχοντας τεχνητό μέλος.

Ο Κωνσταντίνος , σε ηλικία 19 ετών έπειτα από ένα σοβαρό ατύχημα έχασε το αριστερό του πόδι.

Δεν τα έβαλε όμως κάτω.

Με τη στήριξη της οικογένειας του και των φίλων του κατάφερε να αποδείξει σε όλους ότι τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει, αν υπάρχει θέληση για ζωή!

Διαβάστε παρακάτω την συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο CONTRA.GR, στην οποία μιλούσε για την περιπέτεια που του άλλαξε τη ζωή

Εικόνες :  Χρήστος Λαμπράκης

Η συνέντευξη στο CONTRA

Ποια είναι η ιστορία σου; Πως ξεκίνησαν όλα;

"Στα 19 μου είχα ένα τροχαίο ατύχημα. Όταν σχόλασα από τη δουλειά το βράδυ, δούλευα ζαχαροπλάστης τότε στην οικογενειακή επιχείρηση που έχουμε, πήγαινα μια βόλτα. Σαν νέος οδηγός, λίγο άπειρος και με τα μυαλά... έξω από το κεφάλι μου, ανέπτυξα ταχύτητα με αποτέλεσμα να χάσω τον έλεγχο του αυτοκινήτου και να χτυπήσω πάνω στις προστατευτικές μπάρες. Μέσα σε όλο αυτό, μία προστατευτική μπάρα τσάκισε με αποτέλεσμα να περάσει μέσα στο αυτοκίνητο και να συνθλίψει το αριστερό πόδι μου κάτω από το γόνατο".

Είπες ποτέ "γιατί σε μένα;"

"Δεν το είπα γιατί υπαίτιος του ατυχήματος ήμουν εγώ . Δεν μπορούσα να ρίξω το φταίξιμο αλλού και να πω γιατί σε μένα. Έφταιγα, ανέλαβα τις ευθύνες μου και έτσι συνέχισα. Τις πρώτες ώρες, μέσα σε όλο αυτό, που πονάς, που υπάρχει και η επίδραση των φαρμάκων, μπορεί να πεις διάφορα. Το τι πραγματικά νιώθεις και εννοείς το καταλαβαίνεις αργότερα.

Εγώ αρχικά ήμουν ευγνώμων που δεν ενεπλάκη κανείς άλλος, που ήμουν ζωντανός και που δεν τραυμάτισα κάποιον άλλον και που το μόνο κακό που έκανα ήταν στον εαυτό μου. Με αυτό μπορούσα να συνεχίσω, να βρω τη δύναμη να το παλέψω. Αν είχε εμπλακεί και κάποιος άλλος δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να το παλέψω".

Σώστε το πόδι, σώστε το!

Άρνηση. Η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό του Κωνσταντίνου ήταν αυτή. Άρνηση. Γρήγορα όμως η λογική πήρε τη θέση του πρώτου σοκ και η λύση του πρόσθετου μέλους μπήκε στη ζωή του.

Τι σκέφτεται κανείς όταν ακούει τη λέξη "ακρωτηριασμός";

"Οι πρώτες λέξεις μου ήταν "σώστε το, σώστε το". Εκείνη τη στιγμή μου εξήγησε ο γιατρός μου ότι δεν γινόταν να γίνει οτιδήποτε και ότι ο ακρωτηριασμός ήταν η λύση. Κι εγώ του είπα "κάντε ό,τι νομίζετε".

Και το μετά;

"Ο γιατρός μου μού είπε "θα σκαρφαλώνεις βουνά, θα μπορείς να κάνεις το οτιδήποτε, θα αθλείσαι". Εκείνη την ώρα σαφώς και δεν τα πιστεύεις. Πιστεύεις ότι είναι λόγια για να σου δώσουν κουράγιο, ότι είναι λόγια της στιγμής. Όταν πέρασαν μέρες καταφύγαμε στη λύση των πρόσθετων μελών. Δεν ξέρει πολύς κόσμος τι είναι τα πρόσθετα μέλη, όπως δεν ήξερα κι εγώ. Τώρα τελευταία έχει αρχίσει να προβάλλεται περισσότερο το όλο θέμα. Μέχρι πριν έξι χρόνια που έπαθα εγώ το ατύχημα ήμασταν στο απόλυτο σκοτάδι.

Εφόσον αρχίσαμε να το ψάχνουμε, βρήκαμε την ορθοπεδική εταιρεία που έχει αναλάβει μέχρι και σήμερα τα πρόσθετα μέλη μου και μετά αφού ήρθαμε σε επικοινωνία μαζί τους μας είπαν να στείλουν στο νοσοκομείο ένα παιδί να με δει. Πλέον το παιδί αυτό είναι συναθλητής μου, ο Χρήστος Κάπελλας, ο οποίος ήταν ήδη αθλητής τότε και ήρθε για να μου μιλήσει να τον δω, να δω πως περπατάει, πως κινείται με το πρόσθετο μέλος. Στην αρχή δεν κατάλαβα καν τι πρόβλημα είχε. Ήρθε περπατώντας καμαρωτός καμαρωτός. Εκείνη την ώρα δεν πήρα απλά κουράγιο, έφτιαξαν όλα. Είπα ότι "αφού μπορεί αυτός μπορώ κι εγώ". Μου έκανε μια μίνι παρουσίαση του τι μπορεί να κάνει με το πόδι και λέω εδώ είμαστε".

Πότε άρχισες να ανακάμπτεις σωματικά και ψυχολογικά;

"Σωματικά άργησα πάρα πολύ, γιατί είχα σπάσει το δεξί πόδι μου πάρα πολύ άσχημα. Κάταγμα στον αστράγαλο, σπασμένη κνήμη - περόνη. Έκανα επτά μήνες να πατήσω το δεξί πόδι μου. Στο αριστερό πόδι είχε εφαρμοστεί το πρόσθετο μέλος και το πατούσα με πατερίτσες, το δεξί δεν μπορούσα. Οπότε σωματικά άργησα πάρα πολύ. Μπορώ να πω πως η πλήρης αποκατάσταση ήρθε στον ένα χρόνο. Μπορούσα δηλαδή να κάνω τζόκινγκ, να περπατάω άνετα αποστάσεις. Δεν κούτσαινα, έτρεχα, έκανα ότι ήθελα".

Αυτοί που έφυγαν, θα έφευγαν...

Πως σε αντιμετώπισαν οι γύρω σου;

"Ήταν όλοι δίπλα μου. Πιστεύω ότι όλη η ψυχολογική εξέλιξή μου που είναι το σημαντικότερο εξαρτήθηκε από αυτούς. Με βοήθησαν πολύ. Οι γονείς μου, οι φίλοι μου, οι φίλες μου, όλοι".

Υπήρξε κάποιος που μέσα σε όλα έφυγε από το πλευρό σου; Που δεν σου στάθηκε;

"Βλέπεις πολλά σε τέτοιες καταστάσεις. Βλέπεις ποιο αξίζουν και ποιοι δεν αξίζουν. Έκανα αναθεώρηση των πραγμάτων. Αργότερα όμως συνειδητοποίησα πως οι άνθρωποι που έφυγαν θα έφευγαν ούτως ή άλλως από η ζωή μου. Δεν ήταν το ατύχημα, αυτή η κατάσταση που τους έκανε να απομακρυνθούν. Απλά σε αυτή την περίπτωση βλέπεις τα πράγματα πιο καθαρά".

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή μέσα σε αυτά τα έξι χρόνια που έχουν περάσει;

"Η μέρα του ατυχήματος. Υπήρχαν μόνο καλές στιγμές, γιατί από εκείνη την ημέρα είχα μικρούς καθημερινούς στόχους που τους κατάφερνα και αισθανόμουν κάθε μέρα και καλύτερα".

Η πολιτεία δεν με θεωρεί ΑΜΕΑ

Και τώρα στα δύσκολα. Πόσο εύκολο είναι να θες να ζήσεις μια φυσιολογική ζωή, μια ζωή σαν όλους τους άλλους και η πολιτεία να μην στο επιτρέπει. Προτού μπει στη διαδικασία να εξηγήσει πόσο δύσκολος είναι ο πρωταθλητισμός στις μέρες μας, ο Κωνσταντίνος αρκείται στο να εξηγήσει πόσο περίπλοκα είναι τα πράγματα στη χώρα μας που αντί να βελτιώνονται να χειροτερεύουν.

Η ζωή σου, η καθημερινότητά σου πόσο έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια;

"Μετά από 6 χρόνια δεν καταλαβαίνω καμία διαφορά. Το μόνο που έχει αλλάξει στην καθημερινότητά μου είναι ότι το πρωί που σηκώνομαι φοράω το πρόσθετο μέλος και το βράδυ πριν κοιμηθώ το βγάζω".

Η πολιτεία βοηθά ανθρώπους με προβλήματα σαν το δικό σου; Έχουν αλλάξει τα πράγματα σε σχέση με το παρελθόν;

"Η πολιτεία μοιράζει ποσοστά αναπηρίας. Έχουν αλλάξει τα δεδομένα σε σχέση με 5-6 χρόνια πριν. Είναι χειρότερα. Ένα ΑΜΕΑ, για να έχει κάποια δικαιώματα για τα πιο απλά πράγματα, χρειάζεται ποσοστό αναπηρίας 67% και πάνω. Εμένα μου έχουν δώσει 50%. Ουσιαστικά δεν θεωρούμαι ΑΜΕΑ. Στα λεωφορεία μπαίνω με την κάρτα ανεργίας και όχι με κάποιο πάσο. Η μόνη βοήθεια έρχεται από χορηγούς, που σήμερα είναι πολύ δύσκολο να βρεις. Γενικά ο αθλητισμός είναι δύσκολος, όχι μόνο για εμάς τα ΑΜΕΑ, αλλά και για τον κάθε αθλητή. Είναι δύσκολο να συντηρήσεις το πρόσθετο μέλος".

Έχεις φτιάξει ένα δικό σου VIDEO στο οποίο παρουσιάζεις τη ζωή μετά τον ακρωτηριασμό. Πως γεννήθηκε η ιδέα να το κάνεις;

"Περίπου δύο χρόνια μετά το ατύχημά μου είχα φτιάξει ένα VIDEO, με κάποιες δραστηριότητές μου. Ποδήλατο, τρέξιμο, σχοινάκι, λίγο ποδόσφαιρο, λίγο μπάσκετ. Το έκανα γιατί όταν ήμουν στο νοσοκομείο είχα ζητήσει ένα laptop για να ψάξω για τα πρόσθετα μέλη και να δω videos. Δεν έβρισκα κάτι ουσιαστικό που να καλύπτει όλα τα θέλω μου εκείνη την ώρα. Να δω δηλαδή πως τρέχει ένας άνθρωπος, πως περπατάει, πως κάνει απλά πράγματα. Δεν μιλάμε για παραολυμπιονίκες που κάνουν 100 μέτρα. Ξέραμε τον Πιστόριους.

Όταν όμως έχεις πάθει ένα ατύχημα δεν μπορείς να πάρεις για παράδειγμα τον Πιστόριους. Θες να μάθεις πιο απλά, βασικά πράγματα. Δεν έβρισκα κάτι παρόμοιο και αποφάσισα όταν θα είμαι καλά και θα μπορώ να κάνω πράγματα να φτιάξω ένα video, να το ανεβάσω στο youtube, έτσι ώστε απλός κόσμος και κυρίως νέοι να δουν το video μου ώστε να τους βοηθήσω με τον τρόπο μου".

Βοήθησε πιστεύεις ανθρώπους με το ίδιο πρόβλημα;

"Το συγκεκριμένο VIDEO είχε πολύ μεγάλη ανταπόκριση και είχα δεχθεί μηνύματα από άτομα με παρόμοια προβλήματα. Δεν με ενδιέφερε να το δει ο οποιοσδήποτε. Ήθελα να ενημερωθούν κι αυτοί για να δουν τι μπορεί να κάνει ένα άτομο με πρόσθετο μέλος, αλλά βασικός στόχος μου ήταν να βοηθήσω".

Εσένα ποιος ήταν εκείνος που σε βοήθησε περισσότερο μετά το ατύχημα;

"Οι γονείς μου, ο πατέρας μου και η μητέρα μου. Με στήριξαν και με στηρίζουν. Ήταν δίπλα στην απόφασή μου να ασχοληθώ με τον αθλητισμό, με βοηθούν με τα έξοδά μου".

Ο αθλητισμός στη ζωή του και οι Παραολυμπιακοί του Ρίο

Πως πήρες την απόφαση να ασχοληθείς με τον αθλητισμό;

"Πάντα μου άρεσε ο στίβος χωρίς όμως να έχω ποτέ σχέση με τον αθλητισμό. Έκανα στίβο στο δημοτικό. Αφού σηκώθηκα ξεκίνησα γυμναστήριο για την αποκατάστασή μου. Να γίνουν πιο δυνατά τα πόδια μου, να μην κουτσαίνω. Όσο περνούσε ο καιρός μου άρεσε ο αθλητισμός και αργότερο ξεκίνησα crossfit. Με το crossfit ασχολήθηκα για αρκετό διάστημα, δύο χρόνια σίγουρα, μου άρεσε πάρα πολύ. Δύσκολο, ειδικά για άτομα με πρόσθετο μέλος.

Μίλησα με κάποιους ανθρώπους που ήξεραν τι κάνω και μου πρότειναν να ασχοληθώ με το στίβο. Εφόσον καταπονούσα το σώμα μου αφού έκανα γυμναστική γιατί να μην ασχοληθώ περισσότερο και να μπω στο κομμάτι του πρωταθλητισμού. Μπήκα πολύ δυνατά στην ιδέα να ξεκινήσω στίβο αλλά υπήρχε οικονομικό θέμα. Το πρόσθετο μέλος έχει ένα άλφα κόστος που δύσκολα καλύπτεις. Η εταιρεία μου ήταν και πάλι δίπλα μου, με βοήθησε στο συγκεκριμένο μέλος, το "τσιτάχ" όπως ονομάζεται και κάπως έτσι δειλά - δειλά ξεκίνησα τις προπονήσεις μου πριν από εννέα-δέκα μήνες".

{https://youtu.be/tIJFYDLSODE/}