Το φθινόπωρο αρχίζει,

 τ’ αγαπώ πολύ, πολύ.

Το ‘χω μέσα στην καρδιά μου

 και πετάω απ’ τη χαρά

 να μαζεύω στην ποδιά μου

 φύλλα κίτρινα, ξερά.

Καλώς ήρθες Σεπτέμβρη.

Καλώς ήρθες Φθινόπωρο. 

Γιορτάζει ο Διόνυσος, ξεσήκωσε τον κόσμο στα πέρα αμπέλια,   χαρές και   γέλια σκόρπισε ο ερχομός του.

Γλυκίτατοι οι καρποί που μας χάρισε , ο μούστος λέει στα πατητήρια άφθονος,θα γίνει μυρωδάτο  κρασί που θα τρέχει   κεχριμπαρένιο στο κρυστάλλινο ποτήρι  καθημερινά στο τραπέζι μας,

τσίπουρο ή ρακί 

κότο ή πετιμέζι,

μπαλσάμικο,

γλυκό του κουταλιού, 

μουστόπιτες ή μουσταλεβριές 

και  το θεσπαίσιο κουφέτο ή παστοκύδωνο.

Το κρασί, το γλέντι και το θέατρο που απρόσκοπτα έφτασαν στις μέρες μας, είναι δώρα του Διόνυσου, αφού εκείνος ήταν θεός  και εφευρέτης  του κρασιού, του γλεντιού  και του θεάτρου.

Ας αφήκουμε τα γλέντια και τσι οινοποσίες στην άκρη.

Δεν επιτρέπεται να μελετήσουμε τη λέξη ξύδι ,ούτε να κουβουλήσουμε τα πρώτα κικλάμινα που θα μας κλείσουν το μάτι ξεπροβάλοντας την κολακευτική ροζ φατσούλα τους στο δρόμο μας   γιατί η παράδοση τα λέει ξυνάκια. 

Θα φτιάξουμε μουστόπιτες αρωματισμένες με μαραθόσπορο, με καβουρδισμένα αμύγδαλα  η καρύδια, πασπαλισμένες με μπόλικη κανέλα και σουσάμι. 

Θα τις λιάσουμε πάνω στα κεραμίδια του μαγεριού για να γλιτώσουν από τσι μικροκλεψιές των λυχούτσιδων  γιατί οι μουστόπιτες ήταν '' δώσε μου και μένα μπάρμπα ''    ώστε φυλαγμένες ανάμεσα σε φύλλα δάφνης να τρατάρουμε τα Χριστούγεννα τα παιδιά που θα μας πουν τα κάλαντα. 

Το παστοκύδωνο '' να τρώει η μάννα και να μη δίνει στο παιδί τσι'' χωρίς κυδώνι γίνεται, χωρίς κότο η κυρά που ακολουθεί κατά γράμμα την παράδοση δε το κάνει.Θα το κόψει ρόμβους, τετραγωνάκια,  τριγωνάκια, θα  το λιάσει μετά   θα το κουκουλώσει ανάμεσα σε δαφνόφυλλα για να το τρατάρει στην ώρα του,δε θα ξεχάσει τσου ξενιτεμένους της θα στείλει στα πέρατα τσι γη μερικά μπουκουνάκια,θέλει και η ξενιτιά τα κουμπλιμέντα τσι, αχ αυτή η νοσταλγία. 

Το τσίπουρο θα το σιάξει με ζάχαρη, πρόκες γαρύφαλλο και μασούρια κανέλα  αφού βράσει αυτό το σιρόπι θα  το ενώσει ή  με  φλούδες λεμόνι μόνο έτσι για μια ξακπινιά παραπάνω. 

Το Μπαρσάμικο άλλη αμαρτία με κότο ,μέλι θυμαρίσιο, άστο στην ησυχία του ο χρόνος το κάνει πολύτιμο.

Το κότο στην Κεφαλονιά είναι το πετιμέζι, ποιος από μας δεν έφαγε το ψωμάκι του στο σκολειό με κότο. 

Η υπέροχη μπουκάλα τρίπιντη ,εύρημα τσι θάλασσας, είχε πράσινο χρώμα,σχήμα στρουμπουλό και βάση πολύγωνη, βουλωμένη με ένα φελό ,έστεκε σε θέση υψηλής περιωπής,στην σκατζιά .

Για να φτάσουμε έπρεπε να ανέβουμε στην καθήκλα. Μα κι αυτή η μάνα τάθελε ούλα μπόλικα, που να σηκώσουμε στα παιδικά μας μπράτσα τόσο βάρος, μεγάλος μπελάς το καθημερινό άρτημα του ψωμιού.

Αξέχαστες μνήμες ,μοναδικές γεύσεις, μας ξυπνούν  κάθε Σεπτέμβρη που τρώμε με βούτυρο ή κρεμώδες τυρί πια το λαχταριστό κότο μας.

Το χρησιμοποιούσαν και σαν σιρόπι το χειμώνα στα κρυολόγημα του λαιμού.

Το  κότο λοιπόν  είναι το υπέροχο για όλους πετιμέζι  το παχύρρευτο σιρόπι  με σκούρο χρώμα που παράγεται  από το βράσιμο του μούστου,χρησιμοποιείται κυρίως ως γλυκαντική ουσία για την παραγωγή γλυκόξινων πιάτων, για σάλτσες σαλατών, για σιρόπι γλυκών και σε διάφορα ροφήματα αντί για ζάχαρη.

Το καπελάκι μου στραβά και Άντε γειά 

Αύγουστε!

Ήρθε ο Σεπτέμβρης με τόσα  καλούδια στο καλαθούρι του.

Καλό μήνα συνταξιδιώτες στη λιακάδα.

Διονυσία Μενεγάτου